VOOR ONZE KINDEREN
at
q o r n o i a Wassenburg, Lan-
eraar. Dat is braaf van je! Blijf
aar goed voor me bidden! En vind je nu
jusch een opstelletje zoo alledaagsch!
lees. om, kom, een opstel kan zooveel ver-
jensten liebben als een vers. Ik zal eens
teu hooren, wat ons Cornelia, zoo op-
scbt:
14
alje
doe?
Q ij»
CORRESPONDENTIE.
Huiselijk geluk.
Zondagavond zitten wij
Gezellig thuis te spelen;
Zij kaartspel of quartet,
Niemand zal 't vervelen.
Jl'n groote broers, alle drie,
En Jt drietal zusjes,
Zitten mede om den disch
Gezellig en heel knusjes.
3Ioeder schenkt een kopje;
Vader rookt 'n pijpje;
Ee hij kijkt tevreden rond
Naar z'n zesbegrijp je?
Cornelia Wassenaar.
Dat begrijp ik en alle Nichtjes en Neef-
s zeker ook! Begin nu maar weer eens
m wat nieuws! Dag Cörretje! Veel groet-
leeft ;s aan aüe huisgenooten!
Nelson, Voorhout. Dank voor
srtelijk briefje en mooie versje! Natuur-
jk laat ik dit plaatsen. Ja Nelson, dichten
alt niet mee, vooral als men dit met zorg
maken. Over die verbuigings-n, zullen
bur je het maar niet hebben. Tot ziensGroe-
nkes en thuisBeterschap broer,
mei
zeU Öadier, Leiden., Wat jammer dat
pas jouw schrijven „tegen kom". De
ijdragen laat ik plaatsen. Ik wacht met
langstelling het mooie verhaaltje af. Dag
oi JadierKom je nog' eens aan! Met hand
n groet! Zoo juist ook de andere versjes
ntvangen.
Antje God dijn, Leiden. Zoo
Intje, wil jij nog eens een verhaalte maken
broertje! Aangenaam! „De lotgeval-
En van een halfje" is niet snecht, maar het
^een beetje kort. Maak voor den volgen-
wedstrijd eens een mooi verhaaltje en
da minstens drie bladzijden.
i-at)
Uienus IJ sselmuiden, Sas-
senheim. Welkom Rienus, welkom! Dat
gbaan-schetsje, in dichterlijken vorm uït-
ewerkt, is lang niet kwaad; Zoodra ik wat
;ve qimte over heb, laat' ik dat versje plaat-
en, al is ijs en sneeuw al lang verdwenen.
ec*' )e waarde blijft hetzelfde.
it zou de volgende week of deze week
>tj ens kijken. Dag Rienus! Bij den volgenden
<Jj edstrijd-hoop ik je weer te ontmoeten,
egin aan een verhaal van -minstens drie
Iadzij&eri,
witti
Jacques van Dam, Leiden.
ieheel alleen gemaakt? Dat is flink. Zoo
oort. het. Eigen werk heeft slec-hts waar-
Afschrijven kan iedereen. En zoon'
erk is me geen cent waard. En het versje?
k zal het nog eens bewaren: het is wel
en plaatsje waard. Maak eens een lang
aa erhaal Jacques! Ook de andere verhaal-
worden gedrukt, al duurt het ook wat
ing. Geduld Neefje! Dag Jacques!
daa
llëL
Piet ïïekker, Warmond. Ja
iet-, wij moesten allemaal een prijsje kun-
icn winnen. Dat zou fijn zijn? Maar dat
aat nu eenmaal niet. Heb moed Piet en
d' loe bij den volgenden wedstrijd mee. En
an? Veel groetjes aan alle huisgenooten,
ooral aan Adriaan!
Philip Smits, Leiden. Zoo
lipje, heb jij eens geprobeeld een versje
«maken? Flink zoo! Om jou een pleizier
e doen, laat ik het plaatsen. Hoort allen,
Hipje komt aan het woord.
Broertje is jarig.
Broertje is jarig,
Wat is dat 'n feest!
Lan^ van te voren
Zijn we al blijde geweest.
Hij is voor 't eerst jarig,
En leuk ja, gewis!
Ik zal u vertellen,
Wat voor 'n ventje het is!
Hij heeft n rond snoetje
Het- 'n dubbele kin,
'n Paar donkere oogen
Kijken vroolijk de wereld in.
'n Paar mollige armpjes,
En beentjes heel rond,
Twee rijen tandjes
Heeft ie in 'n mond.
Is dat nu geen aardig
Portretje van hem;
'k Wed, als je hem ziet,
Hem dadelijk herkend.
En wilt ge nu weten,
Hoe zijn naam is voorwaar?
Ku; 't isMarinus,
Geloof je het niet?.Toch is 't waar!
Flip Smit-s.
Wat zeggen jullie daarvan? Is dat mooi
niet? Ik zeg van wel!
Henk
boeter
en Wout van Gerven,
oude. Nou maar, ik dacht
dat jullie zoo'n sport-liefhebbers waart
11 omdat jullie de voetbalpret en het nut
Taa de sport in dezen vorm hebt beschre-
geef ik jullie het woord. Hoort, daar
mt Henk ten tooneele.
Voetbalpret
Hup, wij hebben een „Voetbalclub"!
Nog niet heel lang geleên,
Kwam in 't Aloysiuspatronaat,
Een vergadering bijeen:
Nu gaan we dra in club,
Eens vroolijk met elkaar.
Wij schoppen in het doelpunt;
Kijk, daarvan maar niet raar.
Tot zelfs de grootste tegenstander
Gaat zekqr met verlies naar huis.
Wij winnen de medaille
Niet een van ons blijft thuis,
Wanneer wij kampioenen zijn,
In club en naar de ziel.
Wij zullen overwinnen:
Niet een van ons, die viel.
En met heel groot genoegen
Zijn wij dan met elkaar.
Wij spreken over „sport",
Gezond is het vöor.weer.
Ik zou zoo- graag ook mede doen,
Maar mag nog niet van „pa"
Ik wacht nog wat en dan
Dan zegt- hij wis „ja"!
Henk van Gerven.
En wat Zegt Wout van de sport. Hoort
wat hij te beweren heeft.
Sport staalt de spieren.
Sport staalt de spieren;
Gymnastiek geeft wilskracht
En maakt óns lenig, vlug.
Ik kan. als springen, loopcn
En zwaaien aan de brug.
Ik maak al knie- en molcnzwaai
En buig tot op den grond.
Sport maakt de spieren taai
Het lichaam heel gezond:
Voorwaarts mavschzo klinkt 't forsche
woord 1
Het hoofd omhoog! Vooruit-, zooals
't hoort!
Wout van Gerven.
Tot Zaterdag,
Jullie liefhebbende,
Oom W i in.
Gods daden zijn ondoorgrondelijk
door Joh an de Graaf.
IX. (Slot).
Stilte, doodsche stilte heerschte in het
huis van Mr. Williams. Het zoolang ge
vreesde was gebeurd. Johnny was na dien
bewtfSten avond niet meer goed gezond ge
weest en na een paar dagen was hij voor
goed in bed gebleven. Zijn toestand verer
gerde nu zienderoogen De dokter verklaar
de aan dit geval niets te kunnen doen. Hij
zei dat niet anders dan een zwaar ziels
verdriet de oorzaak van die ziekte kon zijn.
Toen hij dit de moeder had medegedeeld
legde zij hem den geheelen toestand bloot.
Mr. Williams bemoeide zich met niets.
Geen enkelen keer was hij bij Johnny ge
weest en den geheelen dag.bleef hij weg.
„Voor zaken", zei hij.
Pater Malony bezócht Johnny dagelijks
en op zekeren dag toen Johnny 's nachts he
vige ijlkoortsen had gehad, trof hij den dok
ter bij het ziekbed aan. Hij had een kort
gesprek met deze en toen zei hij tegen
Mrs. Williams dat hij het beter vond
Jolmny te bedienen. Diep ontroerd vernam
de bedroefde moeder dit. De dokter zei
echter dat wanneer Mr. Williams alsnog
zijn toestemming wilde geven, het herstel
van den zieke, als het niet te lang duurde,
tengevolge zou hebben.
„Nu het eenmaal zoover is", zei pater
Malony, „zullen we het nog eenmaal pro-
beeren en wanneer hij dan geen toestem
ming geeft zullen we hem dwingen". Doch
Mrs. Williams voedde daar geen hoop op.
Zij kende haar man daarvoor te goed.
's Avonds zou de bediening plaats heb
ben. De kamer was met een schat van bloe
men versierd.Aan een der wanden stond
een tafel met een helder wit kleed bedekt,
waarop een prachtig zilveren kruisbeeld
en de verdere benoodigdheden. Tusschen
de schoone witte bloemen fonkelden de
lichtjes der vele kaarsen.
En in het midden der kamer stond het
bed, waarop Johnny met gesloten oogen en
een vredige glimlach op het o zoo bleeke
"gelaat lag. Hij was sterk vermagerd, hij
lag, het hoofd diep in het hagelwitte kus
sen, de handen op het dek gevouwen, waar-
tusschendoor de kralen van zijn rozenkrans
één voor één gleden. In het vertrek waren
alleen Johnny's moeder, de dokter en Fred
tegenwoordig.
Daar werd gebeld. „De geestelijke", fluis
terde Mrs. Williams en met een brandende
kaars ging ze naar beneden om de pries
ter af te halen. Het was ongeveer half elf.
De plechtigheid was diep ontroerend.
Kalm, met een hemelsc-he glans over zijn ge
laat lag Johnny daar. Hij had eindelijk do
berusting gevonden.
De aanwezigen waren tot in het diepst
van hun hart geroerd en zij schaamden zich
de tranen niet, die hen over de wangen
vloeiden.
Het Heilig Oliesel was reeds toegediend
en de priester diende Johnny juist de H.
Communie toe, toen de deur met eenig ge
stommel geopend werd en Mr. Williams in
de deuropening verscheen, hij was weer
aan het fuiven geweest. Met één oogopslag
overzag hij het tooneel en hij was nadelijk
geheel ontnuchterd.
Een schok voer hem door de leden en
een onbeschrijfelijk gevoel van smart en
berouw doorstroomde zijn ziel. Hij sloot de
deur zacht achter zich en hield zijn oogen
strak op het hemelsche tooneel daar vóór
hem gericht. De aanwezigen zagen wat er
in zijn ziel omging. Zijn geheel e leven kwam
hem voor den geest en zijn berouwgevoel
vergrootte meer en meer. Hij doorzag alles,
de genade Gods had hem op dit oogenblik
tot in het diepst van zijn ziel getroffen.
Overmand van smart en berouw viel hij op
de knieën en verborg het kloppend hoofd
in de handen. Allen zagen hoe de tranen
tusschen zijn vingers door rolden.
De dokter stond op en boog zich over den
vader heen en fluisterde: „Geef dadelijk
toestemming en de genezing van uw zoon
staat vast". Johnny lag weer met gesloten
oogen en zijn lippen prevelden in gebed.
Toen de zegen gegeven was bleven allen in
gebed knielen.
Voor het eerst sinds lange jaren bad Mr.
"Williams weer en zijn eerste gebed was
een bede om vergiffenis. Er heerschte een
plechtige stilte in het vertrek. Het geknet
ter der kaarsen was het eenigste geluid
wat waarneembaar was.
Eindelijk sloeg Johnny de oogen op en
keek vragend om zich liepn, hij wist niet
dat zijn vader aanwezig was.
Deze stond op, en liep op Johnny toe, om
helsde hem en met diep ontroerde stem
zei hij:
„Jongen, je hebt mijn toestemming. Alles
zal anders worden", toen kon hij niet meer;
doch meer was niet noodig, Johnny begreep.
En alles werd anders. Johnny genas ta
melijk spoedig, ofschoon hij toch een crisis
moest doormaken. Zijn vader werd le boek
houder bij zijn vriend. Zoo leefden ze jaren
bescheiden, doch gelukkig. Toen kwam op
een dag het bericht, dat zich als een loo
pend vilur door Engeland verspreidde, dat
Scotland Yard de hand had kunnen leggen
op de oplichters van Mr. Williams, die heel
uitgebreid in Frankrijk zaken dreven, zoo
dat Mr. Williams het grootste gedeelte van
zijn gestolen geld terugkreeg. Hij kon nu
van zijn geld gaan leven.
Het grootste geluk viel de familie Wil
liams echter ten deel toen Johnny, een
flinke jongeman geworden, in de kathe
draal plechtig tot priester werd gewijd.
(Voor de Grooten).
Van een wondermooi Kerstfeest
door Theodora.
II (Slot).
Een warm gevoel van groote blijdschap
en dankbaarheid voor haar bezit, door
stroomde hem en liet was een heerlijk
Kerstfeest, wat zij beiden vierden. Zoo
gingen er zes jaren voorbij en niets scheen
hun geluk te kunnen verstoren, totdat op
een zekeren dag het ongeluk als het ware
als een bom uit de hemel kwam vallen. Een
jong officier was als logé over bij een
welgestelde familie, buren van Meulema-nn.
Kennismaking volgde. Hij werd als vriend
ontvangen en kwam heel dikwijls een
avondje doorbrengen ook als Meulemans
voor zaken va-n huis was. Juist met Kerst
avond kreeg die officier een bevel dat
hem terug riep en juist dien avond was
voor Herman het begin van een aantal
diep-rampzalige jaren. Zijn vrouw had wel
een mooie dennehöom gekocht en mooi
versierd en toen hij thuis kwam dien
avond voor Kerstmis, dacht hij dat zij be
zig was in do mooie kamer om den boom
te verlichten en wachtte hij vol ongeduld
of haar heldere stem neg niet weerklonk,
die hem naar binnen riepEr ist ein
Ros entsprungen", maar het bleef stil d en
Kerstavond en na lang wachten ging hij
eens kijken maar van zijn vrouw geen
spoor. Er lag echter een brief onder den
boom. O, bittere ironie, dat was zijn
Kerstgave, zij was heengegaan, weg, weg
voor goed, gelijk afgereisd. Niemand kan
beseffen wat Herman leed op dien on-
he'lvollen Kerstavond. De boom heeft niet
gebrand. Arme man daar zat hij nu een
zaam en alleen; gfijs werd hij in tijd van
een pa-ar wekon en zijn kaarsrechte gestal
te gebogen. Niemand wist wat hij leed; zoo
ging er een jaar voorbij; van haar, zijn
vrouw had hij niets gehoord. Deed ook
geen moeite haar terug te vinden, weten
de dat het niets zou baten. Hij hoopte
echter, dat zij terug zou komen en weder
om is het Kerstmis en nu zien wij hem
zelf den boom versieren en de kaarsjes er
in bevestigen en toen hij op den laten
Kerstavond zijn boompje klaar had, bleef
hij wachten, wachten en luisteren, maar
het bleef stil en donker bij hem; er werd
geen lied gezongen en het groene denne-
boompje werd niét verlicht. Het Heilig
Kerstfeest ging eenzaam en droef voorbij
en er volgden zoo nog vele jaren. Acht
lange jaren zat die eenzame man onder
zijn kerstboom alleen. Acht jaren lang ver
sierde hij telkens op den schoonen Kerst
avond zijn boompje en wachtte en luister
de hij. Acht maal stak hij dezelfde kaarsjes
in den boom, maar nooit stak hij ze aan.
Telkens pakte hij na de dagen van het
Kerstfeest zijn mooie kerstboomvers'erse-
len en kaarsjes weer in en dan zuchtte hij
zwaar en schudde zijn hoofd nog niet en
dan werd witter zijn haar en gebogener
zijn gestalte Waar dacht hij aan? Waar
wachtte hij op? Ach. op haar, die hij eens
zoo trouw ha-cl liefgehad en die hem op
den mooien Kerstavond zoo trouweloos had
verlaten. De buren kwamen hem vaak be
zoeken, maar over haar mocht men niet
spreken. Wie zou hem terug kennen, die
hem voor jaren gezien hadNu op 49-ja-
rigen leeftijd oud en grijs voor zijn tijd.
Wederom is er een jaar voorbij gegaan en
wederom is het Kerstavond en wederom
zit hij alleen onder zijn mooi versierden
kerstboom. De buren kwamen binnen cn
noodigden hem uit om bij hen het Kerst
feest te vieren; maar hij schudt van neen.
Ik biiji' hier. Negen jaar lang versierde ik
zelf mijn boompje, negen jaar lang wacht
ik op da-t mooie Kerstlied, wat mij de
lichtjes zal doen ontsteken, maar telkens
tevergeefs en droevig schudt hij het hoofd
en zit in diep gepeins verzonken zoo diep
dat hij niet hoort hoe heel stil de klink
van de deur werd opgelicht en toen, ja, o
God. toen klonk op eens het lied zoo innig,
zoo smeekend en roerend schoon: „Er ist
ein ros entsprungen" O God, wat was
dat? O gij hadt toen dien man moeten zien
een schok voer door zijn leden, sprong op
en bleef toen stokstijf staan, met uitge
breide armen, open mond en oogen. Hij
kon geen woord uitbrengen en daar deed
iemand de deur open en stortte zich in
zijn armen. O vergeving Herman, mijn God
dat was zijn vrouw, zijn Marie. Het onmo
gelijke was dan geschied; er werd verge
ven en vergeten, daarvoor was het Kerst
avond. Nu werden de kaarsjes ontstoken
en wederom klonk dat mooie Engelenlied
al werd het dan ook telkens onderbroken
door een snik, en een traaii. Herman was
niet m^-er alloen, het wa-s voor hom een
wondermooi Kerstfeest en zij heeft hem
trouw en hartelijk blijven liefhebben en
zij hebben nadien nog vele srelukkdge jaren
samen doorgebracht.
Toen de palm werd geplant,
door Mien Goddijn.
n. (Slot)
Kijk, zei hij tot Louis; Peron heeft het
takje ook al geplant, het is te hopen, dat
Onzo Lieve Heer ook zijn bouwlandje zal
zegenen. Louis kreeg "n kleur van schaam
te; hij had diep berouw over z'n afschuwe
lijke daad. Ja, onder de H. Mis had hij al
zitten peinzen en vooral toen de Pastoor
de preek eindigde met do vermanende
oorden: „Laat uw harten met Pasc-hen
rein en klaar zijn, alleen voor Hem, die
zooveel voor ons leed on stierf", toen had
hij 't niet meer uit kunnen houden. Louis
zuchtte. Wat zucht je jongen, heb je nu
al zorgen of sta je te donken, hocvoel
Paascheioren jc wel zal krijgen. Wacht
daar had-ie 'n idee. Jn, hoeveel eieren
krijgen we vader, neb zooveel als vorleden
jaar? Dat weet ik niet jongen, dat moetje
eigenlijk aan do kippen vragen, hoeveel ze
er leggen, zei Depuis lachend. Louis dio
er anders ook om gelachen zou hebben,
begon nu Weer mot te vragen: enne, mag
ik dan op marktdag m'n schaap verkoo-
pen? Je schaap!, dat je als klein lammetje
hebt gekregen wil je dat verkoopen? Och,
ja vader, ik lieb geld noodig. Nu jc mag
het doen, 't is je eigen schaap, maar dan
moet je later niet gaan zeuren om een
ander, want je hebt 't- zelf gewild. Nee,
vader, dat zal ik niet doen beloofde de
jongen, en samen liepen ze naar de ouder
lijke woning.
Plechtig luidde de klokken. 't Was het
hoogfeest van Paschen. Hoera, hoera, zon
gen de dorpskinderen, dc klokken zijn te
rug en hebben Paascheieren meegebracht.
De kindeern van Depuis gingen eerst alle
maal naar de Kerk en als de H. Mis uit
was, mochten zij eieren gaan zoeken. Zoo
dra ze thuis waren, gingen ze aan het
zoeken in alle hoekjes en gaatjes. Louis
deed niet met hen mee maar zocht vlug
z'n eigen oieron bijelknar, bond zo in 'n
roode zakdoek van vader, en stak de por-
temonnaie waar de opbrengst van het
schaap in zat in z'n zak en stapte vlug
naar pachter Peron.
„Goedemorgen Peron"! Hé, dat is aar
dig, dat je mij, óudeninan, eens komt op
zoeken! Ik heb je 'h heelen tijd niet meer
hier gezien. Louis heb je me. al vergeven
van die trommel, als de dieven m'n graan
niet uitgetrokken hadden, dan had je al
lang 'n nieuwen trommel gehad, maar dat
kon nu natuurlijk niet.... J^. nee maar-e
ik heb iets veel ergers gedaan, ik was het,
die al uw plantjes uitgetrokken heb. Wol,
nee, zei Perron, jij hebt niks gedaan, dat
kan niet! Ja, ja, 't is echt waar, ik was
het-, maar nu kom ik dit teruggeven voor
de schade te vergoeden. Perron wou het
niet aannemen, maar ging weer bij de ta
fel zitten. O, het^.is zeker niet genoeg,
maar neem het toch, riep Louis uit, het
is voor u. De eieren wil ik wel van je aan
nemen, maar het andere niet. Had ik je
trommel niet stukgetrapt, dan was het
nooit zoover gekomen, maar ik kon 't niet
verdragen, want ik dacht aan m'n eigen
jongen, m'n Paulke. Zie eens, hier is een
portretje van hem. Hij trommelde ook zoo
graag dag aan dag en kon er niet mee op
houden. Hij is toen 'n heelen tijd ziek ge
weest en op 't laatste oogenblik voor hij
stierf, vroeg hij nog om z'n trommel, maar
hij kon de stokjes niet meer vasthouden.
Paulke was even oud als jij, daarom was
het alsof ik hem hoorde, toen jij daar
stond te trommelen. Ach, ja, nu begrijp ik,
waarom u het niet kon uithouden, ant
woordde Louis, maar neemt u dit nu toch
aan, 't is de opbrengst van m'n eigen
schaap, wat vader voor me verkocht heeft,
neem het maar gerust.Vooruit dan
maar, een klein gedeelte wil ik ervan aan
nemen, maar meer ook niet. Het landje
was toch niet erg vruchtbaar, het graan
had misschien toch bijna niets opgebracht,
van dc beetwortels die ik geplant heb,
komt ook haast niets op, ik hoop nu maar
dat door het palmtakje nieuwe zegen
komt. Pachter Peron en Louis werden nu
trouwen vrienden en den eerstvolgenden
marktdag kreeg Louis van den boer een
mooien nieuwen trommel. Toen zo op 'n
goeien keer nog 'ns samen door de velden
liepen, zei Peron: je had nog zwaar werk
om zoo gauw !n heel landje leeg te plukken
en 'n zak vol weg te dragen. Ja, zei Louis,
en hij kleurde, maar 't zwaarste werk was
op Palmzondag. „Op Palmzondag? wat was
dat dan, vroeg Peron. Wel antwoordde
Louis op dien dag kwam het berouw, en
dat is moeilijker te dragen dan honderd
zakken met graanplantjes.
Mien Goddijn.
's Morgens.
Een klein mollig handje kwam boven 't
dek uit. En werd dan, met een gebaar als
van een uiterste krachtsinspanning, door
een leelijk kijkend gezichtje gewreven.
Twee groote oogen gingen eerst open, cn
dan werden twee rose lipjes van elkaar
gedaan, en een geluid van heb ik jou daar
kwam uit dat kleine mondje. Zoo was
iederen morgen de ontwaking van Janne-
man, en de lieflijke groet waarmede hij den
nieuwen dag verwelkomde.
Moeder was dan meestal al druk bezig
voor 'de andere twee, die naar school
moesten. Zoo gauw als ze Januemans mor
gengroet hoorde, klom zo de trap op, naar
haar kleine baas, die zoo gauw als hij de
deur hoorde opengaan, zijn schrceuwleelijk
sloot en moeder met een paar lachende
kijkers aankeek.
„Zoo mijn schattebout-je, heb jc zoo lek
ker geslapen?" en met moederlijke trots,
tilde ze Janneman uit zijn ledikantje, die
stevig zijn armpjes om haar hals sloeg cn
moeder zijn morgenkus gas. Nu werd eerst
met Jan een beetje gekeuveld, zoodat dc
bengel 't uitgierde, maar toch niet veel be
greep van moedertjes woorden.
Nu aankleeden. Dat ging goed, tot moe
der water in de kom deed. Dan zong hij
weer zijn „lieflijk liedje", met een heel
groote mond en stijf toegeknepen oogen.
Maar moeder liet zich niet afschrikken. Ze
nam de spons en zeepte Janneman goed in
dan frisch water over zijn bol en klaar
was Kees. Zoo gauw als het water weg
was, waren ook Jan's waterlanders ver
dwenen, en zonder stoornissen ging
verder.
Jantjes morgengebed was nog maar heel
kort, en hij zei er ook maar een heel enkel
woordje van, m.oar tooh brachten de Engel
tjes het wat graag naar Jesus. Nu nog
een kruisje en op moeders arm ging Jan
neman naar beneden, naar de huiskamer.
In zijn stoel werd hij gezet, met een
heerlijk bord pap, dat hij natuurlijk ook
met de noodigo stoornissen, netjes naar
binnen lepelde. Lita.
Een herberg.
Er leefde op een prachtig slot een
machtig ridder. Hij besteedde groote som
men tot verfraaiing van zijn landgoed, doch
gaf heel weinig aan do armen. Op zekeren
avoncl kwam een pelgrim ook aan de deur
van het slot aankloppen en verzocht al
daar den nacht te mogen doorbrengen.
Met verontwaardiging wees de ridder
don pelgrim af, hem toovoegonde: M:jn slot
is geen herberg. Mag ik dan voor aleer ik
van hier ga, sprak do pelgrim, u drie vra
gen stellen'?
Benieuwd wat de pelgrim hem zoo bij
zonders kon te vragen hebben, stemde de
ridder erin loe, deze vragen aan te hoo
ren.
Heer ridder, sprak de pelgrim, wïc heeft
voor u dit slot bewoond'? Mijn vader. En
aan wien behoorde het daar te voren? Aan
mijn grootvader. Wie zal het echter na u
bewonen? Naar ik hoop, mijn zoon. Welnu,
dan hebben uw grootvader en uw vader
slechts eenigen tijd hier doorgebracht, en
zult ook gij slechts weinige jaren hier ver
toeven. Gij zijt dus allen slechts gasten
hier, on uw slot is oen herberg, waar de
eene gaat en de andere komst.
Verkwist daarom niet zooveel geld aan
een woning, welke toch geen blijvende
voor u is, maar wees veel meer weldadig
jegens de armen, opdat gij u zoo eene wo
ning verwerft, welke eeuwig blijft, daar
God er heerscht en degenen, welke trouw
hem dienen, als de zijnen daarbinnen voert.
Dc ridder werd door dit vrijmoedig
woord van don pelgrim getroffen, deecl hem
binnenkomen, verleende hem nachtverblijf
en toonde ook in de toekomst- zich veel
vrijgeviger jegens dc armen.
Agatha Kraan.
Slaap heerlijk.
't Zonnetje van 't schijnen moe,
Gaat naar zijn wolkenbedje toe;
Het deed zijn best den gftnschen dag,
Zoodat het nu wel rusten raag.
5t Bloempje vol van zoeten geur
.Sluit- zijn kelkje fijn van kleur,
Het buigt zijn kopje en gaat slapen
Tot 't zonnejtc hem weer doet ontwaken.
Het bijtje kruipt zijn korfje in.
Hard werken vindt hij naar zijn zin.
Het gaat ter rust en maakt zich sterk
De dag van morgen geeft veel werk.
Het vinkje vlijt zioli in 't nestje,
Het fluit den ganschen dag zijn versje,
Zijn keeltje is van 't fluiten moe
En roept ons wel le rusten toe.
Ook ik git naar mijn bedje toe
En zeg nu wel te rusten moe.
Ik deed mijn best en leerde goed,
Na d' arbeid is het rusten zoet.
Suusje v. d. Kvogt.
In den tuin.
Wanneer ik zoo langs de paden ga,
Dan denk ik over zooveel dingen na.
Maar aan één ding denk ik 'i meeste dan
Daar peins en daar droom ik zoo
gaarne van.
Ik laat dan mijn' oog over de bloemetjes
gaan,
Totdat ik opeens voor één bloembed
blijf staan,
Daar is alles zoo geurig, zoo teedsr
en rein,
O, denkt ge, dat moeten de leliën zijn!
O zeker, de lelie die bloem fijn en zoét
Zij zegt mij, dat er een Sohepper zijn
moet.
Veel schooner en reiner dan zij werd
gekleed,
En dat Hij veel sehoonerc dingen
nog weet.
Dan kijk ik omhoog naar de "blauwe
lucht,
Waar stilletjes een koel windeke zucht,
En, denk ik, daarboven daar is er een
troop,
Daar heeft mijne Schepper zijn
heerlijke woon.
En eens zal Hij zeggen, tot mij nietig
kind,
Kom binnen, kom binnen, dat g' uw
vreugde hier vindt,.
En dan mag 'k daar blijven in 't
hemelsche hof,
Om eeuwig te zingen, mijn dank en
mijn lof.
Lita.
Op de ijsbaan.
Kijk eens, wat een witte weide,
Als ik zoo naar buiten kijk!
O!, ik heb zoo'n trek in 't rijden,
Dat 'k er nu al voor bezwijk.
Gauw muts en trui nu aangedaan,
En met schaatsen aan dc hand,
Op een drafje naar de ijsbaan,
Schaatsen aangebonden op de kant.
Eerst natuurlijk 'n paar maal vallen,
Maar dat hindert echter niet;
Krijg je op je rug ecu paar ballen,
Wees zoo wijs, dat je niet ommc ziet.
Steeds met flinke, mooie streken
Van den een naar d' anderen kant,
Tot de tijd weer is verkeken,
En weer huis ze aan weer landt.
's Avonds moe van al die toertjes,
Ben ik gauw naar bed gegaan
En ik was nog nooit zoo zoetjes
Over 't ijs in droom gegaan.
Rienus.
