UIT HET VATICAAN.
VERMIST!
DE AFGELOOPEN WEEK IN HET
BUITENLAND
TWEEDE BLAD
DE LEIDSCHE COURANT
ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1928
Door Prof. ANDREAS RASETSCHNIG (Rome)
■get Congres der katholieke vrouwen,
dat zoo schitterend geslaagd is, heeft ons
de overtuiging bijgebracht, dat het Ita-
liaansche volk vol vertrouwen de toe
komst tegemoet kan zien. 't Was een ge
weldig indrukwekkende plechtigheid, al
die vrouwen en meisjes bijeen te zien in
het Vaticaan, rond den troon van den a-
der der Christenheid, om den Paus de ver
zekering te geven namens de 200.000 leden
van den bond, dien zij vertegenwoordig
den, dat zij in waarheid Christelijke vrou
wen zijn en dat zij zich niet door den mo-
nen wereldschen geest laten verleiden, om
mee te doen met die duistere machten,
die door 'n schandelijke mode, onkuische
dansen, gemeene boeken en f_llmen e
rijk van Satan over de wereld willen doen
triumfeeren. Want dat is het hwaa van
onzen tijd: genieten, geoorloofd of met,
in ieder geval genieten, zooveel en zoo
lang mogelijk. Het was een ware voldoe
ning voor den H. Vader, die met zooveel
droefheid de ontbinding der huisgezinnen
in zoovele families moet gadeslaan, waar
ontrouw en echtscheiding gewone ver
schijnselen geworden zijn, waarvoor men
geen afschuw meer heeft, dat er thans een
machtige Vrouwenorganisatie geschapen
is, die een dam wil opwerpen legen dien
stroom van heidensche begrippen en ge
bruiken, en die door woord, kleeding en
voorbeeld den geest van het ware Chris
tendom practisch willen beleven.
Deze audiëntie had plaats in de groote
aula der Zegeningen waar Z. H. eerst al
len tot den handkus toeliet.
Vanaf den Pauselijken troon hield de
H. Vader een redevoering over de groote
taak van de katholieke vrouw en moeder
in de maatschappij. Zij kan in deze we
reld een waar apostolaat uitoefenen door
niet mee te doen met de wereld, die zich
meer en meer tegen het geloof en de goe
de zeden keert. Z. H. beschouwde de
stichting van den bond van katholieke
jbnge meisjes als een werk der Voorzie
nigheid. Wie beter dan de katholieke
vrouwen kunnen deze kinderen van Italië
opvoeden voor God en de maatschappij'?
Aan geheel den bond, aan al de aan wc-,
zigen en al hun ondernemingen schenk Z.
H. plechtig en van harte den Apostoli-
schen zegen, vooral nog aan de leden der'
jeugdorganisatie, opdat zij rein zouden
blijven, want dan alleen zullen zij sterk
'staan. Met enkele woorden hebben wij
reeds vermeld, dat de H. Vader zelf let
Congres der Katholieke vrouwen besloten
heeft met het opdragen van een plechtige
H. Mis in de Vaticaansche Basiliek.
De H. Mis zou om 8 uur beginnen, maar
om 6 uur reeds begaven zich groote groe
pen witgekleede en witgesluierdc meisjes
naar Sint Pieter, om een goede plaats te
veroveren.
Even over 8 uur kwam de H. Vader
den Sint Pieter binnen, langs de Sacra
mentskapel, waar de Paus ontvangen tferd
door Z.Em. Kardinaal Merry dei Val,
Aartspriester der Basiliek. Ook het ge-
heele kapittel der kanunniken was hieilnj
tegenwoordig. Z. H. nam, na een i:ort ge
bed, plaats op den kleinen „sedes gesta-
toria" (draagstoel) en werd, in de Basi
liek komend, begroet door bazuingeschal
en het zingen van „Tu es Petrus" uitge
voerd door do zangers van Sint Pieter.
Maar luidruchtig juichten de vrouwen en
meisjes den H. Vader toe, terwijl duizen
den en duizenden witte zakdoeqen in dc
lucht den H. Vader toewuifden, die vanaf
den draagstoel zijn zegen gaf. De draag
stoel werd neergezet voor het Pauselijk
Altaar, waar Z. H. bekleed werd met de
Misgewaden, terwijl de duizenden vrou
wen en meisjes een Maxialied zongen. On
der de H. Mis, een gelezen Mis, geassis
teerd door de Pauselijke geheimkape
laans, zongen de meisjes het Ivyrië, Sanc-
tus en andere liturgische gezangen. Bij
het Lavabo der H. Mis assisteerde Z.Em.
Kard. Merry del Val. De plechtigheid
werd geregeld door de Pauselijke ceremo
niemeesters.
Na de H. Mis knielde de H. Vader ne
FEUILLE T 0 N.
Naar het Duitsch van J. ARNEFELDT
Vertaald door Jac van Emden
12)
O ja, nieuws genoeg. De heoren
Graupner maken onzen vader voor een
dief uit en er is een belooning van 5000
Mark uitgeloofd voor zijn arrestatie. Vader
is niet alleen vermoord, maar onze eer en
goede naam hebben wij ook verloren!
Je overdrijft, Forberg, zei Mühlfeld,
terwijl hij Juliana een arm aanbood en
iuet haar den weg naar de Saarstrasse
insloeg.
Gustaaf rende vooruit, de anderen een
heel eind achter zich latend.
De assessor probeerde een zoo mild mo
gelijke voorstelling van de feiten te geven.
De officieels kennisgeving spreekt van
een vermiste, niet van een voortvluchtige
zei hij.
Zij hief de betraande oogen naar hem
op- Dn wat zullen de mensclien er van
zeggen. Maar wat kunnen de menschen me
ook eigenlijk schelen, als ik maar wist,
wa er van mijn lieven vader geworden is,
voegde zij er aan toe.
r;a ...at.z uilen we te weten komen!
va if «i U1et; wat WÜ steunende op een
Ji ondernemen, zullen we tot een
goed einde brengen!
^LJiïfgeI??ft in hem! Een blik van diep
flftArcf ra e baar door tranen om-
iioerste oogea.
der aan den voet van het altaar om geza
menlijk met de menigte de 3 weesgegroe
ten en de voorgeschreven gebeden na de
H. Mis te verrichten. Onder het gezang
van Christus regnat, Christus imperat,
nam de Paus weer plaats op de Sedes
gestatoria, en onder luide toejuichingen
werd Z. H. naar de H. Sacramentskapel
gedragen.
Onder de aanwezigen bevonden zich Z.
Em. Kardinaal Merry del Val en tal van
prelaten, adviseurs van Vrouwenbonden
en leiders der katholieke actie in Italië.
Als eigenaardige bijzonderheid dient
vermeld, dat de H. Vader na de Commu
nie van de H. Mis de H. Communie voor
het eerst uitreikte aan de drie jongste le
den van de vrouwelijke jeugd, die pas 7
jaar oud zijn. Een' dezer drie meisjes is
de reeds bekende pianiste Enrico Vattato
van Milaan, die den avond te voren in de
Pauselijke Hoogere Muziekschool een pia
noconcert had gegeven ter eere van de
vreemde dames, dio de buitenlandsche
jeugdvereenigingen vertegenwoordigen.
In de Aartsbasiliek van Lateranen, de
Moederkerk van alle kerken van de we
reld, waar Paus Leo XIII groote werken
liet uitvoeren, o.a. de graftombe van Inno-
centius III deed oprichten, en waar hij
zelf wilde begraven worden, werd thans,
25 jaar na zijn afsterven, een grooce ge-
denkstonde gehouden.
Om tien uur werd een Pontificaal Re
quiem opgedragen door den Aartspriester
van deze Basiliek, Z. Em. Kardinaal
Pompili, geassisteerd door vele kanunnik
ken van de Basiliek.
Vele Kardinalen, Aartsbisschoppen en
Bisschoppen, de geestelijkheid der stad,
het corps diplomatique, alle vereenigingen
der stad met hun banieren, de families
Pecci en Moroni-Vanali, vulden de Basi
liek. Onder leiding van Mgr. Casimiri, Ka
pelmeester van Sint Jan van Lateranen,
werd de Requiemmis van Palestrina uit
gevoerd.
Na de H. Mis werd de lijkrede gehou
den door Mgr. Tardini, algemeen adviseur
def Katholieke Jeugd en Hoogleeraar aan
het Groot Seminarie van Rome, die tot
tekst had gekozen de woorden „Sicut sol
refulgens effulsit in domo Dei".
Spreker schilderde den toestand der
kerk en Maatschappij, toen Paus Leo zijn
pontificaat begon.
Hij memoreerde de eerste Encycliek van
Leo XIII, die tot doel had, dc Kerk terug
te brengen in de Maatschappijhij sprak
over de veroordeeling van liberalisme, so
cialisme en vrijmetselarij.
Mgr. Tardini herinnerde aan hetgeen
Paus Leo XIII deed voor het huisgezin en
de christelijke inrichting van den staat,
aan de gedachten van Paus Leo inzake de
sociale vraagstukken.
Daarna behandelde spreker dezen Paus
als geleerde, humanist, dichter, voor
stander der thomistische school, als ge
schiedkundige, die de archieven van het
Vaticaan openstelde voor de geleerde we
reld.
Aan alle aanwezigen werd een herden
kingsplaatje aangeboden met een afbeel
ding van het monument van Paus Leo
XIII en een herinneringstekst aan de her
denking van dezen dag.
Toen de geestelijkheid zich had terug
getrokken in de sacristie vormde zich een
stoet van katholieke vereenigingen, die
met alle vlaggen en banieren defileerden
voor het monument van Paus Leo XIII,
waarin zijn stoffelijk overschot is bijgezet.
Vóór het graf werd met de banieren ge
groet als teeken van hulde aan den groo-
ten Paus.
Toen Z. IL de Paus Pius XI verleden
Vrijdag terugkeerde van zijn dagelijkschen
autotocht door de Vaticaansche tuinen,
heeft Z. H. bij het uitstappen uit den
auto den voet verstuikt.
Den volgenden morgen kon dc H. Vader
geen wandeling in den tuin maken en
Zondag moest de H, Vader zelfs zijn ka
mer houden.
Hij is toch jouw vader, fluisterde
Mühlfeld, t erwijl li ij haar arm tegen zijn
borst drukte, als ik aan hem twijfelde,
zou ik mijn heiligste gevoelens te schande
maken.
Verschrikt en toch gelukkig keek zij
hem aan. Stilstil....
Als een ademtocht zoo zacht kwam het
over haar lippen; leid me niet in de
verzoeking, nu mag ik daar niet naar luis
teren.
Ze begon sneller te loopen, om haar
broer in te halen, maar Mühlfeld hield
haar tegen.
Eén woord nog, Juliana. Het maan
licht heeft me een geheim onthuld; ik
heb door je oogen heen in je hart gele
zen. Ik weet nu, dat je van me houdt; ont
ken het eens, als je kunt
Ach, niet nu, niet op dezen vreese-
lijken dag.
Juist deze dag dwingt mij uit te
spreken, wat ik anders nog angstvallig
voor me zou hebben gehouden. Ik hoor
van jou en jij van mij en wat er ook mag
gebeuren, hoor je het goed, Juliana, alleen
de dood zal ons kunnen scheiden. Zacht
ruischten de boomen, het maanlicht over
goot ze met zilver licht en de stille, serene
nacht was de zwijgende getuige van Mühl-
feld's gelofte. Hoe wonderlijk kan in het
menschelijk gemoed het hoogste geluk zich
met de diepste smart vermengen! Dat on
dervond Juliana Forberg in dit uur
HOOFDSTUK VI.
De kerkklokken luidden, een fijne ne
vel steeg op uit de weiden, zoodat de
herfstzon als door een gouden sluier
Eerst was de pijn veel verminderd
maar enkele dagen later echter was de
pijn zoo in hevigheid toegenomen dat de
openbare audiënties afgelast moesten wor
den.
De particuliere audiënties en de be
sprekingen over velschillende kerkelijke
aangelegenheden gingen echter gewoon
door.
Intusschen hebben de dokters bericht,
Onveilig spoor. Het is weer de
tijd van reizen en van spoorwegongelukken.
Frankrijk heeft in dit opzicht steeds de
mode aangegeven cn houdt nog altijd vast
aan zijn traditie, dat de treinen er het
hardste rijden en het meest uit de rails slin
geren. Doch in den laatsten tijd gaat Beie
ren een ernstige mededinger worden. Nog
deze week is cr te Dinkelscherben een on
geluk gebeurd, waarbij 20 dooden te betreu
ren zijn. Nu kan zoo'n ongeluk natuurlijk
overal plaats hebben, maar in dit geval
schijnt de schuld niet te liggen bij het on
derschikte personeel doch bij het Beiersehe
spoorwegsysteem zelf.
Toen de Beiersehe spoorwegen in rijks-
beheer overgingen, heeft Beieren weten te
bewerkstelligen, dat er een speciale Beier
sehe spoorwegdirectie in het leven werd ge
roepen en sindsdien worden de ruim 8000
km. Beiersehe spoorwegen, die van oudsher
niet rendabel zijn geweest, beheerd door
een veelhoofdig bestuurs-apparaat, dat mil-
lioenen verslindt, millioenen, die natuurlijk
uitgespaard, moeten worden op de verbete
ring van het spoorwegmateriaal. Dit is
naar het schijnt een der hoofdfouten van
het Beiersehe systeem. De Beiersehe bladen
willen dit natuurlijk niet erkennen en loo
pen storm tegen het plan-Dawes, dat alle
beschikbare middelen zou opzuigen.
Uit nadere berichten omtrent de ramp
blijkt dat het ongeluk te wijten is geweest
aan een technische font. Het station Din
kelscherben wordt op het oogenblik ver
bouwd en men heeft in verband hiermee dc
seinhuisjes' moeten verplaatsen. Bij het ver
leggen van de draden, waarmee de wissels
en signalen worden bediend, is klaarblijke
lijk een fout gemaakt, die men bij de con
trole niet heeft opgemerkt. Daardoor was
het mógelijk, dat het signaal op veilig
stond, ofschoon de "Wissel na het passeeren
van den goederentrein niet was overge
gaan.
Er is nu een commissie benoemd, die
niet alleen verschillende spoorwegrampen
van den laatsten tijd en hunne oorzaken zal
onderzoeken, maar tevens zal hebben na,
te gaan, hoe het met dc veiligheid op dc
Duitsche spoorwegen in het algemeen staat
Nog meer veiligheid. De toe
stand op het internationale politieke spoor
weglijntje dreigt inderdaad te verbeteren.
Na het bevredigende nieuws, dat het anti-
oorlogsverdrag deze maand te Parijs*onder-
teekend zal worden, kwam deze week dc
Britsche minister van buitenlandsche zaken
de wereld verrassen mot de heugelijke tij
ding, dat Engeland en Frankrijk tot een
compromis gekomen waren inzake het
vraagstuk van de beperking der bewape
ning ter zee.
De inhoud van het Fransch-Engelsch
vlootaccoord is nog niet met zekerheid be
kend, maar uit uitlatingen van Fransche
kranten kan men wel opmaken hoe ongeveer
het compromis is uitgevallen.
Ten aanzien van de beperking van bewa
pening ter zee was het voornaamste ge
schil of de beperking naar de totale ton-
nemaat, dan wel naar de verschillende soor
ten van schepen zou geschieden. De Fran
sehen verlangden een eenvoudige beperking
der tonnage met de vrijheid het acheeps-
typc uit te kiezen, terwijl de Engelschen er
op stonden, dat van te voren werd vastge
steld, hoeveel van ieder schcepstype door
de beperking zouden zijn getroffen.
De oorzaak van dit verschil was, dat En
geland groote schepen heeft en een kolos
sale hekel aan onderzeeërs, terwijl Frank
rijk integendeel met voorliefde onderzeeërs
bouwt, die een gering tonnage hebben.
scheen. Nog lag de stilte van den Zon
dagmorgen op de straten van Charlotten-
burg, maar al spoedig werd ze verbroken
door liet geklingel van trambellen, het ge
toeter van auto's en het gerammel van
ouderwetsclie Jan-Pleziers, beladen met
Berlijners, die uitstapjes gingen maken.
Dichte drommen voetgangers haastten
zich om weg te komen uit de benauwing
der groote stad, om heel den kostelijken
herstdag te genieten van do klare bui
tenlucht.
Op velen dezer menschen scheen een
landgoed, gelegen op den hoek van de Ber
liner- en de Marchstrasse dien dag een
buitengewone aantrekkingskracht te oefe
nen, ofschoon men er niets van kon zien
dan de hooge platanen, ahorn- en kastanje
boomen van het pai'k.
Hier woont de oude Kommerzienrat
Craupner, de vader van een van de hec-
ren Craupner, waar gisteren die groote
diefstal is gepleegd, werd er verteld.
Zou hij er al iets van weten? vroeg
een ander en het antwoord luidde:
Wat kan 't hem schelen, hij heeft
zich al lang uit de zaak teruggetrokken;
hij heeft zijn schaapjes op het droge.
Nu, zijn zoon en zijn neef zullen door
dat verlies ook nog niet failliet gaan, zei
de eerste spreker weer; zij hebben zóó
veel millioenen, dat zij om dat bedrag,
waarmede hun banklooper er van door is,
niet zooveel drukte hadden hoeven te
maken.
300.000 Mark is anders geen peule-
schil, die wil een rijk man ooi: niet graag
kwijtraken.
Nou ja, maar het is ook geen klei
dat Z. H. binnen eenige dagen weer ge
heel en al hersteld zal zijn.
De H. Vader heeft dan ook weer een
veertigtal pelgrims uit Chicago in audiën
tie ontvangen, die onder leiding van Dr.
Weldon een bedevaart naar Lourdes en
Rome ondernomen hadden.
De H. Vader hield een korte toespraak
en schonk allen zijn bijzonderen zegen.
Uit wat het Journal weet te vertellen,
blijkt, dat de Engelsche those in zoover
heeft gezegevierd, dat Frankrijk de beper
king naar scheepstypen heeft aanvaard op
voorwaarde, dat het aantal dier categorieën
beperkt was. Krachtens deze voorwaarde is
in de overeenkomst bepaald: het aantal ty
pen zal vier of vijf zijn, te weten: slag
schepen, kruisers, hulp&chepen, duikbooten
en vliegtuigmoederschepen.
Daartegenover zou Frankrijk vrij gelaten
worden bij zijn legerorganisatie, zoodat het
zijn bewapening te land kon regelen, zoo-
als het dit wenscht.
Zooals gezegd, is dit nog slechts een ver
moedelijk compromis- tusschen Frankrijk en
Engeland, dat eerst ook door de andere zee
mogendheden zal moeten worden aanvaard,
wil 't van kracht worden. Amerika schijnt
op dit punt nogal optimistisch gestemd te
zijn, zoodat men mag aannemen, dat het
wel lukken zal.
Dat zou dan al weer een stap verder be-
teelcenen op den goeden weg. Men hoopt,
dat de algemeene ontwapeningsconferentie
thans spoediger zal kunnen worden gohou-
den dan verwacht werd.
In tweeën geschoten. Aldus
herstelt Europa zich langzamerhand van
de gevolgen van den oorlog. Overal is ech
ter niet die vredeswil voorhanden, welke
noodzakelijk is om tot eenheid te komen,
getuige de parlementaire strijd in Joego
slavië, welks Landdag door de revolver
schoten van den razenden Rasjitsj in
tweeën blijkt te zijn geschoten.
Woensdag j.l. kwam namelijk de Skoep-
sjtina weer te Belgrado bijeen, voor het
eerst na den aanslag van 20 Juni. Doch op
een enkele uitzondering na was de oppositie
niet verschenen. De Kroaten kwamen n.l.
op eigen houtje te Zagreb bijeen in het
gebouw van den vroegeren Kroatischen
Landdag.
In deze vergadering is een motie aange
nomen, waarin aan de Skoepsjtina te Bel
grado het recht wordt ontzegd besluiten te
nemen die voor het geheele land gelden;
waarin wordt verklaard, dat men niet ten
gunste van Servië indertijd afstand had ge
daan vfin zijn staatkundige en. nationale in
dividualiteit en waarin wordt aangekondigd
dat men vastberaden den strijd zal begin
nen voor een nieuwo organisatie van den
staat, waarbij alle nationaliteiten een ge
lijkgerechtigde positie zullen innemen.
Zoo alleen zal de eenheid van den staat
behouden kunnen blijven.
Men wil dus geen verbreking van do
staatseenheid, maar een herziening van de
constitutie en hoe onverzoenlijker men te
Belgrado is, hoe ingrijpender die herziening
zal worden verlangd. Dat is in korte woor
den de samenvatting van de Kroatische
persstemmen.
Voor den vrede en de rust in ons wereld
deel is het zeker te hopen,, dat in dit Kroa-
tisch-Servische conflict aan weerskanten
onvoorzichtigheden cn overijldheden zullen
worden vermeden.
Het schot op Obregon. Het
schot waarmede Torral in Mexico den pas
„gekozen" president Obregon doodde, heeft
natuurlijk een heftige opschudding in het
land verwekt. Calles beschuldigde eerst de
Katholieken als zoodanig van den moord.
Daarna verdween op een zeer geheimzin
nige wijze do minister van arbeid Morones
en er liepen hardnekkige geruchten dat deze
socialistenleider meer van den moord af
wist. Hoe de vork precies in den steel zit,
nigheid, wanneer je bedrogen wordt door
iemand, wien je je volle vertrouwen hebt
gegeven.
Ik hoor, dat Forberg al meer dan
vijf-en-twintig jaar bij Craupner in be
trekking is.
En op zijn ouden dag wordt hij een
dief.
Misschien heeft hij een ongeluk ge
kregen.
Onzin, misschien is hij nu al onder
weg naar Amerika.
De aandacht van het groepje pratenden
werd nu in beslag genomen door een
fraaie luxe auto, die bijna geruischloos
kwam aanrijden en voor het hek stilhield.
Een heer stapte uit en verdween tus
schen de boomen.
Dat was Eduard Graupner, die zal
den ouden heer ook heel wat te vertellen
hebben.
Nou, doe hem de groeten van ons en
goed succes, mijnheer Graupner! riep een
grappenmaker vrij luid, waarna het vroo-
lijk troepje verder trok.
Inmiddels liep Eduard Graupner de
door reusachtige kastanjeboomen om
zoomde donkere laan door naar het oude,
met klimop begroeide huis. Vóór het huis
strekte zich het frissche groen van een
grasveld uit. Een zoete geur van reseda's
en violieren, die in rijken overvloed in de
bloemperken stonden, vervulde de lucht.
Toen de tegenwoordige „Geheime Kom
merzienrat" Graupner veertig jaar gele
den met zijn vrouw het huis in de Ger-
traudtens!rasse betrok, had hij het land
goed in Charlottenburg gekocht oi daar
de zomermaanden met haar door te bren
zal men wel nooit te weten komen, want de
bekentenisson van de Moxicaanscho misda
digers stroken altijd wonderwel inet do
wenschen der regecring, evenals do vorkic-
zingen steeds uitvallen ten voordcelo van
do partij, die aan het bewind is. Do moor
denaar van Obregon zou hebben verklaard,
dat niemand anders dan hij met zijn plan
nen op de hoogte was, doch dat hij des
niettemin eenige indirocto medeplichtige^
had. In do duistere speloftken der Mexi-
caanscho kloosters, die broeinesten van sa
menzweringen, vol verraad,, boosheid, bom
men, vorgif, dolken, revolvers en allerlei
moordtuig, had een dier zwarte nonnen hem
ingefluisterd, dat hij den godsdienstoorlog
een heel eind op weg zou helpen, indien hij
Obregon van kant maakte. Verschrikkelij
ke toestanden heerschen daar in Mexico
Niet alleen dat de bisschoppen natuurlijk
op last van den Paus revoluties op touw
zetten tegen een regeering, die niets an
ders beoogt, dan het welzijn van den staat,
maar zelfs nonnen hitsen onnoozelen aan
om te sluipmoorden!
.Schrikkelijk, schrikkelijk.
Intusschen zijn 17 kloosterzusters gear
resteerd en als ze niet schuldig bevonden
woren aan medeplichtigheid aan den
moord, dan zullen ze wel schuldig staan!
aan het heimelijk overtreden van do lands
wetten. Het is immers reeds een misdaad
dc H. Mis bij te wonen!
Het laatste Bcuter-telegram luidt als
volgt:
„De bladen melden, dab do advocaat-ge
neraal van Mexico, die do strafvervolging
tegen Toral, den moordenaar van generaal
Obregon, leidt, een communiqué heeft ge
publiceerd, waarin hij verklaart dat do
moordenaar en een groep personen, dio het
zij rechtstreeks hetzij indiroct deelname»
aan den moord, deel uitmaken van oen ter
roristische organisatie, die ondor leiding
staat van de moeder-overste van een kloos
ter".
Belachelijker nonsens hebben wij nog
nimmer gelezen
BRIEVEN VAN EEN WANDELAAR.
L.
Wat staafc dat cijfer vijftig boven dezeif
brief daar mager; 'b i3 met zichzelf verle
gen! En toch heeft het iets to zeggen; toch
6preekt het van. een verleden en wenscht
het zich momenteel beschouwd te zien als
een mijlpaal. En, al is hot dan niet in gou
den letter afgedrukt, het wil toch demon-
strecren, dat ook, al is eenvoud do opzet
geweest van deze brieven, er alle ruimte
is, om over de meerdere of mindere waarde
vau het geschrevene even te praten. Voor
schrijver van de wandelbrievon is het een
moment en een handeling van blije voldoe
ning het 50-cijfer boven dezen brief te kun
nen plaatsen, want al heeft zijn arbeid dan
niet een halve eeuw in beslag genomen,
doch slechts een povere vijftig weken, ei*
ligt een groote mate van voldoening in. Zoo
nu en dan de zedenmeester te hebben ge
speeld, den lezers enkelo stukken in do
hand tc hebben gegeven, ter overweging en
nadere uitwerking, dat heeft zijn vreugde
cn geeft den schrijver voldoening. In onzen
zevenden brief hebben wij zoo wat onze
bedoelingen uitgestippeld, een soort geloofs
belijdenis afgelegd en de belofto afgelegd
met een soort van vrijmoedige openhartig
heid de dingen te bezien en conolusiën lo
trekken. Juist omdat wij ons op liet stand
punt hebben gesteld, dat ook eens aan lce-
kenpen dingen mogen ontvloeien, die inl
den benauwden tijd, welke wij beleven,
recht hebben op onze aandacht. Immers op
godsdienstig en zedelijk terrein liggen zoo
tal van voetangels en klommen, duar neer
geworpen door belagers, die onverschillig
zijn voor wat den mensch siert en wat hem
stempelt, in den volsten zin des woords, tot
een kind Gods, levende in het verlangen,
het perspectief van do eeuwige belooning to
kunnen bereiken. Dat gaat als van zelve,
als men zich maar weet te onthouden van!
grove afwijkingen en in zich aanwakkert
naar Gods gebod te leven in den eenvoud
des harten en in biddend opzien naar den
Hemel, waar de eeuwige vreugde wacht.
Wanneer door ons leven loopt do gouden
draad van een vroom en redelijk Geloofa-
cn Godsvertrouwen, wanneer wij ons weten!
te richten naar heb kompas van ons geloof,
gen. Toen reeds was het verweerd
en met klimop begroeid en beiden handen
naar een veel defitger woning in de Wil-
dige in overeenstemming met liet uiterlijk
eenvoudig en in stijl in te richten. Zelfs
toen zij al lang van de Gertraudlcnstrasso
aar een veel deftiger woning in de Wil-
helmstrasse waren verhuisd, vonden zij
het prettig, dat in Charlottenburg alles
bij het oude bleef. En zoo was hot ook ge-
blo ven, toen do oude Kommerzienrat na
den dood van zijn vrouw uit do zaak was
getreden en zich geheel pp zijn erfdeel,
zooals hij het landgoed te Charlottenburg
noemde, had teruggetrokken. Hij woonde
daar reeds eenige jaren met een ouden
knecht en een jeugdige kleindochter, Scl-
ma von Kirchdorff, een kind van zijn oud
ste dochter, die met een officier getrouwd
was geweest en haar op jongen leeftijd
overleden echtgenoot spoedig in den dood
was gevolgd.
Gcheiinrat Graupner, een nog flinke
e!} kra(c(htige grijsaard zat reeds goruimen
tijd vóór de komst van zijn zoon in de
tuinkamer, dio op het grasveld vóór het
huis uitzag.
Je gaat zeker naar de kerk? vroeg de
Gcheimrat, terwijl hij zijn oogen vriende
lijk op liet meisje liet rusten, dat, in een
eenvoudige zwart zijden japon tegenover
hem zat.
Ja, antwoordde Selma, tcnvijl zij
haar grootvader een kopje thee inschonk.
'Vordt vervolgd).
