VOOR ONZE KINDEREN.
CORRESPONDENTIE.
Jacques van Dam, Leiden.
Zeker mag jij van do partij zijn, temeer,
daar jij vaker op visite komt en behoort
tot de vaste medewerkers van deze Ru
briek. En het versje? Kijk de volgende
week eens! Ik wed, dat daar ergens oen
„hondje en een poesje, stilletjes in een
hoekje bijeen zitten". Dag Jacques! Ik
hoor af en toe nog wel eens wat van je,
is wel?
H ii B o kern, Lei don. Wat
heb die reis naar Harderwijk alleraar
digst breven! Wat een „pech" toch
allen-. 1 hé! Oma had graag gelijk, maar
ik v. ioed, dat de lekkere broodjes toch
wel In volgend jaar wat hard zullen zijn;
zou lie! niet? Dag Hans! Maak me veel
groeten aan vader en moeder! Ik hou me
voor dergelijke opstellen aanbevolen. Dat
isinteressant en leerzaam!
Ini Raaphorst. Leiden. Maar,
maar, v.; heeft onze kleine Ini al een
mooi bri. geschreven! Dat gaat al flink
hoor! Zei: kom ik eens gauw kijkeu naar
do kleine broertjes, en dan breng ik voor
mama eens een mooi plantje mee. Groet
öok papc en maatje van me en ontvang jij
mijn dank voor 't mooie briefje!
Theo Vosters, Roelofarends
veen. Zoo mijn Neefje, heb je ook eens
geprobeerd cm een verhaaltje te maken en
hetzelfde moli- f uitgewerkt als ik in „Wie?''
Dat is flink van je! Je hebt liet aardig goed
naverteld, wal mijnheer vooraf vertelde.
Of heb ik hel mis! Dag Theo!
Frits Molken boor, Leiden.
Flink zoo, Frits! Jij hebt goed geluisterd
in school en heel got- naverteld, wat je
hoorde. Dat is de weg! Zie je nu wel, dat
het zoo bijster moeilijk niet is, om een
draaglijk opstelletje te maken! Je moot de
verhaaltjes in „Ons Hoekje" trouw blijven
lezen, dan leer je liet zelf ook wel! Alles is
oefening Neefje! Groet vader en moeder
van me! Do volgende week komt jouw
stukje aan do beurt!
G a d i e r. Met den „Blauwe" naar
Den Haag, vind ik voor onze Lezersschaar
niet geschikt. Bij nader inzien, zul je mo
gelijk geven Amice! Maak eens een ander
stuk. Ik wacht af! Gaat het overigens naar
wensch? Succes! Met hand!
Nellie Warmerdam, Leiden
Wat een aardig grapje was dat! Ik kan
rne zoo best voorstellen, dat de Schoolop
ziener afdroop, als 'n hond, die slaag
kreeg. Kijk vandaag eens Nellie! Ik ge
loof, dat ergens jouw opstelletje te vinden
is. Is daar vader ook aan te pas gekomen?
Groet vader en moeder van me en vooral
broer, die ook dezen keer van de partij
was.
A 1 i v a n der Wiel, Leiden.
Zoo Ali. lezen jullie drietjes ons Hoekje
getrouw eiken Zaterdag! Dat is braaf! Ik
heet Ali. Marie en Nanda dan ook van
harte welkom en ik hoop jullie voortaan op
iedoren wedstrijd terug te zien. Veel
groetjes aan allo huisgenooten!
Theodora. Leiden. In dank alle
versjes ontvangen. Ik ben er heel blij mee
c-n ik laat nu alvast een der mooie verzen,
zooals Theodora alleen het geheim kent,
plaatsen. Zijn de kranten nu compleet? Dag
Theodora. De reisbeschrijving naar den
Achterhoek is zeker nog in bewerking of
is de reis nog niet achter den rug? Met
groet en hand!
Ellen. Leiden. A.s. Zaterdag
plaats ik het slot van je oorspronkelijk
verhaal. Onnoodig te zeggen, dat we ver
langend afwachti-n naar iets nieuws. De
plaats is bij voorbaat gereserveerd! Veel
groeten aan alle huisgenooten! Dag Ellen!
J o h a n de Graaf. Z ij 1 s i n g e 1 37,
I.oidon. Mooie beloften Johan en
mooie vooruitzichten voor ons. De verhaal
tjes van Johan de Graaf worden steeds
met pleizier gelezen! En ben je nu over
„Vrouwe Forluna" tevreden? De volgende
week laat ik jouw bijdrage plaatsen!
De volgende week ga ik door met het
beantwoorden der brieven. Er wachten er
nog een vijftigtal. Wie wat te vragen hoeft,
vrage? Voor „Wie?" was vandaag geen-
ruimte. Oom Wira.
(Voor de Grooten)
Gevallen en opgestaan.
Een oorspronkelijk verhaal door Ellen.
III.
Slechts een enkele heldere zonnestraal
viel in de kamer en juist op het gelaat
van de lieve doode. De Baron zag het, wat
was dal?, wat kelcen die lieve oogen koel,
ze keken hem aan. Ach. verbeelding, het
licht viel ook zoo vreemd! Doch do blauwe
oogen bleven koel kijken, ook toen hij de
gordijnen opengeschoven had. „Ach Vir-
ginie, waarom moest je ook heengaan, dan
was dit alles nooit gebeurd. Vergeef me
Virginie!" Hij trad op het portret toe,
doch do oogen schenen te zoggen: „Maak
eerst goed, wat je aan m'n kind misdaan
hebt". Hij hoog het hoofd en snikte. Dat
was z'n belofte.
Bleek, maar vastberaden, stapte hij dien
middag de sociëteit binnen. „Ha", riep een
der stamgasten, een lange magere man met
scherpe neus en nog scherpere oogen,
daar komt onze oude vriend z'n.... Hij
stokte, een blik van den baron deed hem
zwijgen. „Wat zie je bleek kerel" waagde
er nog een te zeggen. De Baron wierp het
pak bankbiljetten op tafel voor den langen
raageren man. Deze greep het met z'n
blauwachtige vingers. „Ha, ik wist het wel,
je bent een brave kerel. Nog een spelletje,
of is do moed je in de schoenen gezakt?
„Nu niet en nooit meer", zei de Baron.
Hij kon het nu rustig zeggen, z'n strijd was
gestreden. Nooit meer zou hij een prooi
worden van deze lokvogels. Hoe was hij
ooit zoo stom geweest!
Goddank, het geld, het geld van z'n
zoon, het geluk van z'n kind dat hem inde
handen gebrand had. lag daar op tafel,
was nu van dien schurk. O. zijn schuld
was duur betaald, de schuld voor z'n eigen
zwakte en lichtzinnigheid had z'n zoon met
z'n geluk moeten betalen
Eenige seconden later had hij z'n hoed
afgenomen en zwijgend het gezelschap
verlaten, dat in de grootste verbazing ach
terbleef.
Jaren zijn verloopen. Do Baron is grijs
geworden, grijs en oud maar z'n helderen
blik cn vastberaden gang heeft hij terug.
Toch kunnen die oogen soms eindeloos
droef staren. Ja, hij is weer dezelfde en de
erfenis van een ouderen broer heeft hem
weer tot een rijk man gemaakt. Van den
rand van den afgrond is hij gered, gees
telijk en lichamelijk, maar wat is er gewor
den van Pascal. Is hij tenonder gegaan in
den maalstroom van het leven, is hij dood
of misschien een welvarend man? Hij
weet het niet. En die twijfel is erger dan
do droevigste zekerheid. Neen, hij heeft
nog niet goed gemaakt wat hij beloofd
heeft. De blauwe oogen van het portret
herinneren hem eraan.
En eindelijk in de kleine zaal gezeten
juist als op dien avond, neemt hij z'n be
sluit. Hij zal gaan, hem zoeken tot in de
uiterste uithoeken der wereld als 't moet.
en.... hij zal hem vinden
En hij ging, het eerst naar Amerika,
stad, voor stad, bezoekt hij, liet nasporin
gen doen doch Pascal was niet te vinden.
Hij gaf den moed niet op. Iedere teleur
stelling was hem een prikkel tot doorzet
ten. In een der voorsteden van New York
gekomen, wilde hij er een tijdje blijven om
een oud vriend van hem op te zoeken, die
burgemeester van de stad was. Het was
een mooie stad met groote gehouwen, druk
verkeer en goede wandelwegen. Er waren
ook buitenwijken met mooie villa's, som
mige met rozen begroeid, andere met
prachtig aangelegde tuinen. Hij wandelde
onder een bladerdak, van hooge hoornen,
waardoor de zonnestralen speelden. „Waar
woonde St. André ook weer'', peinsde de
Baron, „het is mij waarlijk ontschoten
(Slot volgt).
Bill Tonw en James Bellow
door La Bousilleur.
IV.
Hel bericht.
Het is zes weken nadien. Tamelijk snel
rijdt een auto door New-York's straten.
Het is de auto van Dokter Bellow, naast
hem zit. Bill. Ze gaan naar huis Park
straat 18. Kijk, ze zijn er! Vlug stopt de
lichte wagen en springt de dokter eruit
..Wil je den wagen oven naar de garage
rijden Bill". De lezer zal zeker verwonderd
staan als hij dit leest. En toch is dit zoo,
want dokter Bellow heeft hem reeds in
deze zes weken leer en auto besturen. Dus
Bill volgt het bevel op en stuurt den auto
naar de garage, die achter het huis gele
gen is. Ds deuren gingen open, dit werd
door William gedaan en zoo kon Bill er
direct in rijden. Vriendelijk groet B;M den
huisknecht cn gaat naar binnen Pokier
Bellow wachtte hem reeds. ..Bill, vooruit
mijn jongen, we gaan aan tafel ik heb
trek". Na het bidden begon James Bellow:
ik heb belangrijk nieuws". Ten eerste leg
ik do practijk neer, ik heb zooeven een
brief ontvangen waarvan de inhoud mij
noopt zulks toedoen. Luister maar!
Adelaide, 1—8—19..
WelEd. Heer,
De heer Bellow van de Westingfarm
draagt mij op u te berichten om naar
Australië te komen, omdat hijzelf aan
een slepende ziekte lijdend is en daarom
zijn eenigste erfgenaam gaarne nog eens
Wilde zien. Of u zco gO£d zou willen
zijn met hot cëïsté schip dat naar bier
vertrekt te willen komen.
Met vele groeten,
Je Oom
J. BARNHSTG, part. sccr.
Westingfarm, Middel Australië.
„Jq ziet dat ik gaan moet, want oom
vraagt naar mij. Daarom heb iïc zoo ge
dacht. Gisterenavond heb ik in do New-
York Journal gelezen, dat er een groot
stoomjacht te koop was bij reeder Selfield
een oude kennis van mij, cn heb ik beslo
ten om te koopen en daarmee door het goed
te bemannen naar Australië te varen. En
jij gaat natuurlijk mee. Dus maak. dat de
wagen morgenochtend vroeg klaar is, -dan
gaan we naar reeder Selfield. Ik ga nu de
visites afschrijven. Moet je nog ergens naar
toe?" „Ja, mijnheer, naar Pater Hanson".
„Dan kun je mijn fiets wel nemen". „Ja,
mijnheer. Goeden avond".
(Wordt vervolgd)
Pietje de Klepper.
door Wim Simons.
III.
-Naar school.
Eindelijk zou Pieter naar school gaan.
's Maandags had Vader hem gaan aange
ven en vandaag, Zaterdag, speelt hij voor
't laatst den lieden dag buiten, want Zon
dags krijgt hij hier nooit toestemming
voor. De bewuste Maandag breekt aan en
we zien Piet, in 't Zondagsche pak gesto
ken om half negen naar school gaan. Moe
der heeft Piet nog eens goed op het hart
gedrukt, beleefd te zijn tegen den Meester
of do Juffrouw. Hij stapt de klas in en dan
komt er een jongen van een jaar of acht op
hem af en vraagt: „Wat mot jij hier?"
„Loeren", zegt Piet.
„Zeg jongens", vervolgt de plaaggeest,
„die uitgedroogde sinaasappel beweert,
dat hij hier komt om te leeren, wij niet
hé?" „Nee hoor", zegt 'n anderen jongen,
„wij komen hier om te spelen en pret te
maoken, gao maor gauw hien Piet". „Kijk
is", vervolgt weer 'n ander, „wat ziet dat
ventje er deftig uit. z'n Vader is zeker
Baron
„Nou", zegt weer 'n andere hengel, „dat
jochie hoort niet bij ons", en daar pakt de
jongen Piet beet en zet hem do deur uit.
Daar komt juist de hoofdonderwijzer en
deze wenkt Piet om met hem mee te gaan
naar de eerste klas. Piet komt tc zitten bij
'n aardige, lanrro juffrouw. De lesuren be
ginnen. Piet krijgt 'n blaadje en moet daar
met potlood schuine streepjes zetten. Piet
kent het heel gauw en dan mag hij gaan
teekenen.. Hij leekent 'n juffrouw, héél
lang met dunne beenen en groote voeten
Na 'n half uurtje komt de Juffrouw bij
hem kijken. „Wie is dat Piet?'" „Dat is
U Juffrouw!" „Wat, ben ik dat?" vraagt
de Juf verbaasd. En |ls Piet ja knikt zegt
ze: „Dat mag je niet dpen Piet". Daarbij
blijft het. In 't rekenen is Piet „slap".
Hoor maar:
1 1 2
2 1=4
3 1=3
4+1=4
5 1 5
0 1 6
1„Hoho Piet, heb je t weer
riet geleerd?" vraagt de Juffrouw dan
En icderen avond gaat Piet met do lei on
der den arm naar huis om de „moeilijke"
sommen opnieuw te maken, maar alhoe
wel de uitkomsten veranderen, goed is het
nog niet. Zoo gingen 2 jaartjes om en Piet
zat in de.1ste klas. Is 't echt waar?
Ja hoor, hij is er nog niets op vooruit al
kan hij nu tot 100 tellen, maar als hij dan
nog verder wil gaan blijft hij steken en
begint li ij weer opnieuw. In 't lezen is hij
'n bolleboos. Hij houdt er van en soms
verslingt hij als 't ware 'n boek. Taal.
dat is weer een vak waar Piet zwak in is.
Hij doet echter goed z'n best en zoo komt
het, dat hij met de groote Vacantie een
rapport thuis brengt waaronder staat:
„Piet gaat over naar de 2de klasse
Hij werd hij z'n Tante in Haarlem voor
'n week te logeeren gevraagd. Toen hij er
'n dag was schreef hij naar huis:
Haarlem, 25 Juli 1927.
Liefe ouders,
Nu komt ik u tog eens 'n brief schrijfen
Hoe ga 't met u? Tog goot hoopt ik. Ik
maakt 't heel goed en hebt 'n goede rijs
gehad t. De bloembolenvelden staan in
volle bloei en op dit oogenblik vindt ik ze
moois. Tante sfondt aan 't peron om mc
af te haaien. Ze is heel aardig voor me
Wat is 't mooi in Haarlem. Vooral 't beeld
vin Laurens Janszoon Coster op de Groote
Markt. Tante heef me me', dit woort ge
holpen. Ook de Haarlemmerhout is zoo
mooi. Ik hebt al 4 imaal m de tram ge-
zeeten en bewaart den kaartjes goet. De
kondukteur is 'n aardige man, hij kan
Tante. Nu dag Vader cn Moeder, vele groe
ten en kusjes van uw zoon.
Piet.
Men heeft dus gezien, dat Piet in Taal
niet erg sterk is. Want wat 'n „koeien"
van fouten staan er niet in dien brief,
maar dat zal wel beter worden
(Wordt vervolgd).
Een zeereisje.
't Was in de helft van do vacantie. toen
wij van Oma en Opa uit Amsterdam een
brief kregen, om met ons allen oen week
te komen logeeren, om dan vandaaruit
uitstapjes te maken. Over een van deze
dagjes wil ik wat vertellen. Wij zouden
dan. zoo was besloten, een dagje met de
zeeboot „Prins Hendrik" naar Harderwijk
gaan. Dat is drie en een half uur varen
op de Zuiderzee. Om kwart voor negenen
waren wij 's morgens bij de boot op do
Prins Hendrikkade; iclaar moesten wij eerst
aan het loket kaartjes nemen. Daarna gin
gen we allen op de boot. Na een minuut of
vijf ging do fluit, de touwen werden losge
maakt en daar gingen wij van wal, maar,
o schrik, we kwamen tot de ontdekking,
dat de tasch, ons allen zoo welkom, nog
aan het plaatskaarten bureau lag. Wij
vroegen om nog even terug te gaan, maar
de kapitein zei. dat zooiets ten strengste
verboden was, dus het eenigste was door-
stoomen. Wel, zou de kapitein in de Oran
jesluizen, opbellen, dat er nog een tasch
lag en of ze die wilden bewaren.
Maar je begrijpt, dat was een tegenslag,
alles wat den mensch inwendig versterkt,
was in Amsterdam en wij gingen met leege
handen naar Harderwijk. Langzamerhand
zakte do teleurstelling, daar wij ons geld
nog bij ons hadden, dus konden wij nieu-
weh voorraad aanschaffen. Een groote
vergoeding was wel het schitterend weer,
daarom was de zee dan ook uiterst kalm,
zoodat ik zelfs niet kon gclooven, dat wij Op
zee voeren, eerst kwamen wij door do
Oranjesluizen, waar wij na een kwartier
gelegen te hebben, konden doorsloomen.
Eindelijk tegen half één zagen wij een
strook land, wij vroegen of dat Harderwijk
was, waarop wij een bevestigend ant
woord kregen. Tegen één uur waren0 wij
er, en toen de boot dicht bij land kwam,
stonden al de visschersvrouwen en kinde-
ïen op den wal. Wat waren die menschen
leuk gekleed, maar het aardigste was. dat
kleine kinderen op den arm, ook zoo ge
kleed waren. Lange rokjes, korte lijfjes en
mutsjes op. Het stond wel wat ouwelijk. Nu
gingen wij eerst wat gebruiken en daarna
vroegen wij naar een uitspanning, dié ons
werd gewezen (de Essenburg).
We gingen op weg, maar toen wij na
een uur loopen nog geen tuin zagen, gin
gen wij eens vragen, waar wij eigenlijk
waren, en hoorden toen dat wij den ver
keerden weg waren ingeslagen. We zijn
toen met een bus die van Nunspeet af
kwam terug gegaan naar Harderwijk. In-
tusschen was het gaan waaien en regenen
Dus gingen wij hij aankomst maar in een
melksalon tot het tijd werd voor de boot,
die om zes uur terugging. Maar nu was
het anders op de boot, nu lag hij aan wal
al geen oogenblik stil. Daar ging de fluit,
de touwen worden los gemaakt en daar
gingen wij. Weer door dezelfde menschen
uitgeleide gedaan van 's morgens. Dat
schijnt in zoo'n dorp een heele gebeurte
nis te zijn.
Intusschen was het heviger gaan waaien
de hoot schommelde dan ook geweldig. Wij
gingen ook eens heneden een kijkje ne
men, maar daar was het nog eens zoo erg,
daar kon je niet staande blijven. Ja, dat
terugreisje was een echte woelige tocht
Zoo wat om negen uur waren wij weer in
de Oranjesluizen, maar moesten daar wel
een hal* uur liggen eer wij verder konden
varen. Eindelijk waren wij er door, nu
waren wij weer in het TJ. Spoedig zagen
wij de aanlegplaats, binnen vijf minuten
lag hij aan en konden wij allen afstappen
Dadelijk informeerden wij naar de verge
ten tasch. Nu! die was goed voor ons be
waard, en zóo waren wij uit geweest en
kwamen toch met een volle tasch thuis
Oma zei: „dat is niets, want dan ligt hij
vast klaar voor het volgend jaar, als je
het tenminste verdiend hebt
Hans Bokern, Leiden
Wie?
Een rechter, een kapitein en een predi
kant gingen samen op reis.
Zij kwamen des avonds vermoeid in een
dorp aan en zochten direct naar nacht-
logies.
Het was maar een klein dorp, zoodat
de keuze niet groot was.
Weldra bleek het, dat er maar één ge
schikt logement was.
Zij gingen <laar binnen en na kennis ge
maakt te hebben met den waard, deelde
deze hun mede, dat hij maar één slaap
plaats ter beschikking had.
De drie reizigers keken elkander aan,
alsof elk voor zich zeggen wilde: „geef mij
dat bed maar!" Doch de een voor den an
der zei niets.
De waard stond hier voor een moeilijke
beslissing.
Hij kreeg echter een goeden inval.
Hij vroeg aan den kapitein, hoe heet u"
en waar woont u?
De kapitein antwoordde: ..Ik heet A. en
lig sedert vijf jaren in garnizoen te R."
Vervolgens ging hij naar den rechter
en stelde hem dezelfde vraag.
De rechter antwoordde: „ik heet B. en
zit sedert acht jaren in de rechtbank te S
Eindelijk stelde hij dezelfde vraag aan
den predikant.
Deze antwoordde: „ik heet C„ en sta se
dert 10 jaren als predikant te G.
De moeilijkheid was nu voor den waard
gemakkelijk op te lossen.
De waard zei: „luistert eens Heeren: de
kapitein heeft vijf jaren gelegen; de rech
ter acht jaren gezeten, en de predikant tien
jaren gestaan, dus deze laatste zal wel het
meest vermoeid zijn en krijgt dus het bed."
Theo Vosters, Roelofarendsveen
Uit de klas.
Een schoolopziender bezocht een zuster
school. doch vond nergens iets, waar hij
een aanmerking op kon maken. In de laat
ste klas keek hij rond en zag. dat er een
paar platen scheef aan den muur kingen.
„Maar zuster, U begrijpt wel, zooiets mag
eigenlijk niet voorkomen". „O, mijnheer,
die platen heb ik net zooeven gebruikt en
ik hang ze na de les wel weer goed". „Neen
ik mag immers dit toch niet toelaten. U
begrijpt immers, dat dit onopvoedkundig
werkt." „0. mijnheer, dat zien do kinde
ren toch niet".
De schoolopziender houdt echter vol van
wel; de zuster beweert van niet. Hij wil de
proef nemen en zegt: „Kinderen zien
jullie hier iets in dit lokaal wat niet in
orde is" en intusschen kijkt hij opvallend
naar de scheefhangende platen. Marietje
steekt haar vinger op. „Toe maar kind,
zeg het maar „ï)at een mijnheer met da
zuster praat met zijn hoed op".
De schoolopziener droop af.
Nellie Warmerdam!
Uit mijn vacantietijd
door Gadier.
ni.
Bij de ruïnevan Brede rode.
Zacht fluist'ren de eeuwenoude boomen
Van 't roemvolle weleer.
Toen klonk het klaat'rend kletteren
Van zwaarden en van speer.
Toen schel schetterend hoorngeschal
ï)e stilte wreed verstoor,
Wen weer de jaohtstoet wedervond
Het spoor, dat zij verloor.
0, heerlijk is het hier te wezen,
In plechtig stille eenzaamheid,
En droomen, van vervlogen eeuwen
En denken dan aan uur noch tijd!
Ik sta verzonken in mijmerij
Turend in 't naad'rend duister,
En aan mijn oog' gaat 't al voorhij
Wat 'k hoor in 't hoomgefluister.
Do zonne zijgt al meer en meer.
Zacht streelt de zoele wind
De ritselende bladeren
Van populier en lind'.
En vredig daalt de avond neder
't Wordt mystisch duister rondom mij
Toch blijft hier ov'ral zonglans blinkct
De zonneglans der poëzij.
En daar de oude slotbewaarder
Mij zeggen komt 't is sluitingstijd,
Staar ik nog eens naar de ruïne.
Die door het duister al is omsproid.
Daar staat het trotsch vervallen slot j
Een Wachter door der eeuwen heen,
Als wilde hij ons getuigen van
Het ver en grijs verleen.
En waarlijk weet ik niet, waarom
Ik plots'ling ben zoo droef!
Of is 't, doordat 'k weer scheiden moj
Daar, waar 'k zoo gaarne toef?I
Zomerafscheid.
Heen is de Zomer! De herfst wordt
geborej
Herfstdraden spelen in avond-dauw.
Een vogeltje laat nog zijn laatste
liedje hoorei
Kort wordt de dag en de lucht weer
grain
Van weemoed zou ik willen weenen
en zucbfe
Nu al do bladeren en bloemen weer
sterven gaai
Nu ik niet meer kan zien de blauwe
klare luchtj
En de heerlijke Zon in haar
glorievolle baai
Nu ik niet meer kan dwalen door de
heerlijke dreii
Getooid met bloemen in rijke
kleurenpracl
Ik ademde in het schcone-rijke leven.
Van de Natuur in zonnige Lentelach.
Nog zie ik voor mij «die golvende
mooie veldi
Het rijpe graan, in rijke Zomertooi
De zware aar, die 'n rijken oogst
wil melde
Ik hoor nog den Zomerzang: 't was
onvergetelijk mo
Ook denk ik nog aan die heerlijke
schoone ur
Dio ik droomend doorbracht, op de
stille I
Ik lag maar steeds naar al dat
schoons te tra
Hoe de vlinder zocht het bloempje
en del
Vaak sprak ik: „God! hoe schoon
zijn toch U gafl
Ik voel den adem van Uk Goedheid j
om mij h#
Ik zag, hoe in de gouden zon de i
bloemen zich steeds bad
't Was of er geen leed en droefheid]
was, bend
Vaarwel dan zon cn bloem- en
hladerkrocj
Vaarwel, gij heerlijk dauw en Zomer
zonnet
Ik denk aan U nu do herfst weer is
gekj
En do wind ons toont zijn al verniel
mi
Ja vmrwel gij Zomer kort was
slechts uw g!'
Toch dank ik U voor die korte zomen
Wij voelden dubbel de schoonheid
victc
En bij uw afscheid weent de
juichende Na!
