et huis van den droom
ff
VIE REE BLAD
,DE LEID5CRE COURANT'
ZATERDAG 6 AUGUSTUS
Buiten!. Weekoverzicht.
•\V'ij leven nog steeds in den komkom-
rtjd, kenbaar aan tv.ee gegevens, wei
schijnbaar niets met elkander hebben
te staan, doch welke steeds in eikaars
Ischap worden aangetroffen, ni. va-
laCr.ntiewcer en gebrek aan nieuws. Hoe die
ffCe in eikaars gezelschap zijn geraakt,
|urf ik niet te verklaren. Produceert de
.acintictijd soms geen nieuws? Ongeluk-
ten, per auto, per fiets, per boot, enz. in
r.^ssa's, maar dat is alles slechts klein
ïi.;
»i:
fc!
1
ot recti
Als er ergens een wereldschokkende con
ventie wordt gehouden, zooals bijv. te
Senève, en dat gebeurt in den vacantië-
dan moet zoo'n conferentie misluk-
Het publiek interesseert zich er niet
foor, de journalisten kijken door de ramen
r het blauwe meer en seinen weinig
r dan „ze dazen maar door". En de ge-
delegeerden zelf knikkebollen in de warm-
- en niemand luistert naar den spreker,
het standpunt zijner regeering ont-
mwt.
dan verwondert men er zich nog
ter, dat het eene land het standpunt van
andere land maar niet kan begrijpen.
Gaat u eens op een snikheetèn dag in
zaaltje zitten slapen en probeer dan
r eens of u het standpunt van een an-
kunt begrijpen.
(1. j Hoe kan er nu in den komkommertijd
vcj goed nieuws gemaakt worden?
llas De mislukte conferentie. Na
red praten en konkelen is eindelijk de ma
ritieme conferentie oftewel de vlootbezui-
niringsconferentie geëindigd, zonder dat
overeenstemming wercl bereikt. Op
uni kwam zij bijeen op initiatief van den
\merikaansclien president Coolidge. Don-
dag 4 Augustus mislukte dc conferen-
naar gemeld wordt, grootendeels door
hi toedoen van dezelfde Amerikanen. Het is
een eigenaardige samenloop van om-
tandigheden, dat deze ontwapeningscon-
irentie juist moest mislukken op den dag
iaarop vóór 13 jaar de Duitsehe inval in
Jelgic plaats had. Het vuur van den
|sa eldbrand, dat toen zoo hoog oplaaide,
ieu.lt nog na. Het oude wantrouwen is
steeds niet opgelost.
Wij zullen niet vercler nagaan het vóór
iverse voorstellen, waarover
de conferentie is gesproken. Het heeft nu
:en zin meer. Hoofdzaak is en blijft, dat
gedelegeerden het erover eens gewor-
len zijn, dat zij het heelemaal niet eens
ijn. Het heeft verder ook weinig zin om
gaan napluizen of het tenslotte de Ame-
:anen of de Engelschen geweest zijn, dio
conferentie hebben doen mislukken,
fanneer men naar fouten wil zoeken,
au men direct reeds aan het begin begin-
Henry de Jouvenel zeide het reed
fnige dagen geleden: „Zoolang men den
op militaire basis wil vestigen, valt
an échec in échec,
bedoelde daarmee dit: dat clo re-
ieringen, alle, zich niet in de eerste
zj ilaats ten doel hebben gesteld, den vrede
bevorderen, maar uitsluitend den ge-
esden bewapeningswedloop in toom te
louden en de bewapening tusschen zekere
d irenzen tc houden.
Het vaststellen van een verhouding tus-
dl then de strijdmachten ter zee, indertijd
ivenecns door Lord Haldano te Berlijn bc
üiArcefd voor EngelandDuitschland, is ook
hans voor AmerikaEngeland mislukt, al
•et men voor 's werelds heil hopen dat
Angel-Saksische mogendheden de mis-
kking niet als definitief beschouwen zul-
M ea en te eeniger tijd (in 1931?) de pogin-
weer opnemen om den vrede de ga-
e hunner solidariteit te brengen.
t'Oil 'hans hadden vloot-technici, in huil ge-
ihtenwercld te veel ingesteld op pa ra a t-
d, op toeslaan en afweren, menschen
Ma: der specialiteit de oorlog is en niet de
;de, heb lot der Geneefsche conferentie
handen. De politieke leden der delega
ies hebben hun best gedaanmaar de mi-
iren waren „überlegen". Hier steekt de
sic e;
do: rc
ma; i
ir. ie
ieni itai
Sacco en Vanzetti. Er is in dc
lpvj ereenigde Staten nog iets mislukt en dat
dc gevoerde campagne om gratie te ver-
Sijgen voor de beide ter dood veroordeel-
"i - Italiaansehe communisten Sacco en
EEU9LLETON.
Vrij bewerkt naar het Engelsck
door P. G. Hoeks.
(Nadruk verboden).
HOOFDSTUK V.
Madame Vetski.
Onder
het huiswaarts rijden waren
tii. gedachten voortdurend bezig met
jj. «dra Desseyne, die, al mocht ze misschien
zoo rijk wezen, het slachtoffer
dieen te zijn van do eene of andere in-
rigc.
^lu'3 Sokomen was zijn eerste werk een
rovJ ^e.n te schrijven aan prof. Grant,
gj. aa>'in hij hem verzocht het daarheen le
d ilk'n leiden, dat Isidra een uitnoodiging
ij pel* J 01}tvangen van de hem bekende fami-
r be* ton-Jones. Tevens meldde hij hem,
i hij het huis van zijn droom ontdekt
ten minste, dat hij zulks vast gc-
-^ofde.
Jast geloovenNeen, dat deed Dick
£05 niet. Telkens twijfelde hij weer. In
Novembernacht had dat huis een
fcster", zooals de lakei dat uitdrukte
„meester" kon daar niet geweest
'i want het huis stond toen leeg, daar
bewoners omstreeks dien tijd zich in Pa-
ophielden. Hij wist niet, waaraan hij
moest houden, doch was zoo verstan-
er verder niet meer over te piekeren.
°e verwonderd was hij evenwel, toen
aci=jf
Vanzetti. Zeven jaar geleden werden zij
ter dood veroordeeld wegens moord op en
bcrooving van een tweetal fabrielcsbeamb-
ten te South Braintree. Wegens hun com
munistische overtuiging schijnt men toen
wel wat al te spoedig hun schuld als vast
staand tc hebben aangenomen. Zij zelvcn
hebben steeds alle schuld ontkend en er
zijn verschillenden in Amerika, die op z'n
allerminst ernstig eraan twijfelen of die
twee wel schuldig zijn. Kenmerkend voor
den hcerschenden twijfel is het feit, dat
toen ten slotte alle rechtsmiddelen waren
uitgeput, in een door niet minder dan een
half millioen namen ondertoekende petitie
den gouverneur Fuller gratie voor de ver
oordeelden werd gevraagd.
Zonder succes evenwel, want deze gou
verneur van Massachusetts heeft het gra
tie-verzoek afgewezen.
Het is wel een eigenaardige historie. Ge
steld al, dat die twee werkelijk schuldig
zijn, dan is er toch raar met lien omge
sprongen.
Zeven jaren lang in een gevangenis te
zijn opgesloten in volkomen onzekerheid,
steeds met het vooruitzicht op de vol
trekking van het doodvonnis is een marte
ling, dio slechts weinigen zouden kunnen
doorstaan.
Misschien is het wel juist daarom, dat
de beweging om gratie voor Sacco en Van
zetti zoo'n grooten omvang heeft kunnen
krijgen. Er zijn er heel wat, die rodenee-
ren: „Ze zijn nu al genoeg gestraft, laat
zc nu maar vrij."
Van den anderen zijde merkt men op,
dat de campagne wel wat al te voortva
rend is geweest en o.a. met dreigementen
geprobeerd heeft de invrijheidstelling dier
twee communisten af tc dwingen. Dat- is
een domme streek, want dan wordt het een
prestige-kwestie voor de regecring, die-
voor dreigementen niet wil zwichten.
De executie is bepaald op 11 Augustus
aanstaande.
E x-k roon prins Carol. Ex-
kreonprins Carol heeft zich weer zij
het dan in gematigde termen candid a at
gesteld voor do kroon van Roemenië.
Ondanks de gematigden vorm der in de
Fransclic pers openbaar gemaakte verkla
ring, is zij op te vatten als een herroeping
van den brief, waarin hij indertijd afstand
heeft gedaan van zijn rechten op den
troon. De prins verzekert, in tegenspraak
met de mededeeling in het testament van
wijlen koning Ferdinand, dat deze afstond
hem is afgedwongen door „personen en
middelen, waarover hij zich niet nader wil
uitlaten" en dat hij „weliswaar geenerlei
actie in Roemenië denkt te ontketenen,
maar voor het geval zijn volk hem terug
roept, het zij plicht zal achten, daaraan
gehoor te geven."
De Fransche'pers, die aan deze verkla
ring grootc aandacht wijdt, beschouwt ze
als een wenk aan de talrijke tegenstan
ders van Bratianu in den lande en in do
eerslo plaats aan.de grootste oppositie
partij in het parlement (de nationale boe
renpartij) dab zij op den prins kunnen re
kenen, wanneer ze een leider noodig heb
ben.
Over de praktische beteekenis van den
stap loopen meeningen, die in de inter
nationale peis tot uiting komen, ver uit
een. Terwijl vele bladen hem van louter
platonischen aard achten, zijn andere van-
oordeel dat de prins mettertijd een goede
kans kan krijgen.
Een correspondentie uit Boekarest aan
de Kciln. Volksztg. noemt dit bijkans ze
ker, daar de toestanden in Roemenië heel
anders zijn, dan ze op 't eerste gezicht lij
ken. De oppervlakkige waarnemer zal de
groote meerderheid, waarover Bratianu in
Kamer en Senaat beschikt, licht aanmer
ken als een bewijs van den grooten aan
hang der regeeringsparlij on-Ier i'.*L kie
zerscorps. Wie echter dc bij de verkie
zingen gebruikte methoden heeft leer'-n
kennen, weet beter.
Op het oogenblik zegt c!e t r -
dent zijn dc Bratianu's de r-.hc,
alleenheerschers van Roemenië, maar niet
temin in hun positie wankel omdat zij niet
op het vertrouwen van het volk. maar op
den steun van een betrekkelijk kleine,
doch machtige minderheid van adel en
geldmagnaten berust.
Prins Carol zal zij ntijd dus moeten af
wachten.
UIT DE PERS.
hij een paar dagen later weer een uitnoo
diging ontving in het zelfde huis te ko
men. Madame Vetski was ongesteld ge
worden en wenschte hem te raadplegen.
Dick vertrouwde de zaak maar half. Mis
schien was de „meester" thuis gekomen,
had van Isidra gehoord, dat Dr. Durham
bij haar op bezoek geweest was en wilde
hem een strik spannen. Dick hinkte altijd
nog op twee gedachten: werkelijkheid en
verbeelding. Dat bleek nu duidelijk.
Nu moet tot eer van hem gezegd wor
den, dat hij niet bang uitgevallen was en
hij besloot er heen te gaan in do hoop ook
Isidra nog eens te zullen ontmoeten.
't Was, of de drommel er mee speelde!
Weer werd hij in de zelfde achterkamer
gelaten cn daar ontvangen door ma-da Ine
Vetski, die op den divan lag, denzelfden
divan, waarop hij dien jongen man had
zien sterven en waarvan hij dc gedachte
maar niet van zich kon afzetten.
De kamer was nu in 't halfduister ge
huld, want de gordijnen waren neergela
ten om de al te felle zomerzon buiten te
houden, zoodat het een paar minuten duur
de, eer Dick, aan heb halfduister gewend,
zijn patiënte kon opnemen. Ze was een
vrouw van middelbaren leeftijd, met reeds
grijzendo haren en hier en daar een rim
pel in het voorhoofd. Alles wees cr op,
dat ze een wereldschc vrouw moest zijn:
haar kleeding, de parfum, die van haar
uitging, haar houding, 'tot zelfs haar
spraak, hoe gebrekkig zij zich ook in liet
Engelsch uitdrukte.
„Ik ben ziek dokter, vreeselijk ziek. Ik
heb pijn?"
„Waar hebt u pijn, mevrouw?"
„Overal?"
MINDER OPGETOGENHEID.
De Volkskrant schrijft:
We hebben gisteren aangehaald do
woorden, door den oud-minister dr. Do
Visser op de jaarvergadering van den
Christelijk Nationalen Werkmansbond ge
sproken over de oplossing van het sociale
vraagstuk in de christelijke sfeer.
De Tijd citeerde deze woorden ook,
„niet zegt zo omdat ze voor ons iets
nieuws bevatten, doch wel omdat ze an
deren kunnen herinneren, dat do verwij
dering tusschen christelijk-liistorischen
en katholieken niet het gevolg is van
eonig verschil in beginsel ten opzichto
van de sociale kwestie".
Ook „anderen'' zijn niet zóó kort van
geheugen dat zij zich niet meer herin
neren, wat de aanleiding tot de breuk
tusschen dc christelijk-historischen en de
katholieken is geweest.
Sinds dat betreurenswaardig incident
is, indien we ons niet vergissen door de
Tijd,, al eens meer te verstaan gegeven,
dat door katholieken en christelijk-histo
rischen ten aanzien van sociale en econo
mische wetgeving hetzelfde gedacht en
gewenscht wordt.
Met betrekking tot de economische
kwesties zal de Tijd dit allicht niet meer
zoo positief beweren.
Noch minister De Geer met zijn ver
klaring over den geest van Genève, noch
ninister Slotemaker de Bruine met zijn
houding tegenover do keramische indus
trie hebben instemming gevonden bij de
katholieke werkgevers en werknemers.
En we zijn niet zonder beduchtheid, dat
de christelijk- historische partij ten aan
zien van do actieve handelspolitiek andere
inzichten is toegedaan dan onder ons al
gemeen worden gehuldigd.
Wat de sociale kwestie betreft, de woor
den, door dr. De Visser gesproken, vin
den bij ons ongetwijfeld weerklauk.
Maar vooreerst is dr. Dc Visser de
chrislolijk-historische partij niet.
Op de tweede plaats heeft de heer De
Visser bij de behandeling der gezant-
schapskweslie zoo weinig stevigheid ge
toond ware de heer De Savornin Loli
man er nog maar, jammerde deze „lei
der'' dat men ook voor andere gele
genheden altijd kan vreezen, dat hij zich
door dc Snoeck Henkemans'en en dc
Krijger's, door een Verkouleren of een
Dc Vos van Steenwïjk zal laten belezen.
Op de derde plaats komt het minder op
woorden dan op daden aan.
Van een partij, dio zich door anti-pa-
pisme dermate liet verblinden dat zij hot
Nederlandsche belang, in een vertegen
woordiging bij den H. Stoel gelegen, niet
meer zag, moet altijd gevreesd worden-
dat zij liet algemeen christelijk belang,
gemoeid met een christelijk-constructieve
oplossing van het sociale vraagstuk, tegen
liberale onthouding en socialistischcn re
volutiebouw in, uit het oog zal verliezen,
zoodra zij daarvan een versteviging van dc
katholieke gemeenschap duchten gaat.
Wij zijn door' een welmeenend en wel
gemeend woord van dr. De Visser niet
zoo gemakkelijk te winnen als de Tijd.
Wij hebben de ehristelijk-hislorischen
bij do gezantsckapskwestie aan liet werk
gezien
Wij hadden ten behoeve van onze in
dustrie bij hen zoo gaarne wat kordaat
heid afwijkende van die van dc N. R.
Ct. hijvoorbeeld geconstateerd.
Neen. een woord van dr. De Visser is
niet voldoende om, het verleden vergelend
en vergevend, in opgetogenheid uit te roe
pen: do christelijk-historischen zijn onze
mannen".
STADSNIEUWS
R. K. VROUWENBOND.
Oproep aan de leden.
V --ar r a;i iding van een schrijven van
do Dit rnatiouale Luie der R.-K. Vrou-
v. eid; inden aan ons Dioc. Bestuur over de
v lijke godsdienstvervolging in Mexi
co is ons verzocht, onze leden aan te spo
ren, om 15 Aug. a.s. door onzo leden een
Algemeene II. Communie op te dragen,
ter intentie -der vervolgde Katholieken in
Mexico, alsook om door 2 H II. Missen hij
te wonen des Zondags de Mexicaansche
Katholieken te vervangen, die door het
sluiten hunner kerken niet aan dezen Zon
dagsplicht kunnen voldoen.
Ons werd verzocht op 15 Aug. a.s. dit
zoo plechtig mogelijk te doen geschieden,
en daarom hebben wij besloten tot het
houden van een Triduum in de kerk van
den H. Joseph van den Zeereerw. lieer
Pastoor Leusen, op Donderdag 11, Vrijdag
12 en Zondag 14 Aug. a.s. De predikaties
zullen gehouden worden door den door U
welbekenden Zeereerw. Pater v. Dijk 0.
S.A. uit Amsterdam. Donderdag en Vrij
dagavond is het Lof met predikatie om
half acht, doch Zondag 14 Aug. des
avonds om 8 uur. Het béstuur vertrouwt,
dat U allen in eigen omgeving zoovéél
mogelijk propaganda zult maken voor dit
schoone Triduum opdat het in alle op
zichten moge slagen, door een héél groolo
opkomst, zoodat deze groote kerk nog te
klein moge zijn.
De laatste avond (dus Zondag) zal er
door de dames van het bestuur met open
schaal gecollecteerd worden voor de St.-
Josephkerk. Dus, geachte leden, en niet-
leden, hieraan extra gedacht en allen
naar dc Ileercnsingeü! Alles tot meerdere
Eer en Glorie van God.
HET BESTUUR.
BRIEVEN VAN EEN WANDELAAR.
XI.
Als we onze stad doorwandelen, dan
constateeren wij, dat cr op het gebied van
ziekenverpleging heel wat worclt gedaan
in Leiden. We hebben ons Acad. Zieken
huis, het reeds zoo naar uitbreiding reik
halzend uitziende St. Elisabelhsgesticht,
op de Witte Singel het Diaconessenhuis
en niet mag worden voorbijgezien de
prachtig werkende Wijkverplegingen, plus
dc enkele particuliere inrichtingen voor
meer speciale ziekten. De Gem. Geneesk.
Dienst doet zijn werk met prijzenswaar
dige vlugheid en accuratesse. We zagen
(leze week het aantal verplegingsgelegen-
heden weer met een uitgebreid: de eerste
steenlegging van de Ma. van Gortona-
stichting, een instelling die ook al lang
vroeg om uitbreiding en vervolmaking.
Nu welen wij wel dat die behoefte aan
uitbreiding vooral in verschillend licht
kan worden bezien en men er zich zelfs
over kan bedroeven, doch wanneer men
zich weet tc verheffen boven vooroordeel
en oppervlakkigheid, dan zal men prijzen
hen, die deze instelling, uil nood en toch
ook uit pure naastenliefde en echten gods
dienstzin, in het leven riepen, in stand
hielden en vervolmaken. Want wat bin
nen do muren voor goeds wordt gesticht
is niet in enkele woorden te zeggen. Zoo
lang cr zwakke menschen zijn zullen af
wijkingen van zondigen aard blijven, on
der de christenen evenzeer als onder hen
die geen geloof hebben en alleen naar dc
natuur leven. En steenen werpen op an
deren, die vallen, kan alleen hij, die zon
der gebreken is en dat is niemand. Laat
men Lever zich beijveren om dien arbeid
te steunen en hen die zich offeren voor
do gevallenen bij tc staan in dien lang
niet gemakkclijkeh arbeid tot heil van
don naaste. Dat bemoedigt dio werkers on
geeft steeds nieuwe kracht, do gevallenen
op te heffen en de veriatenen en hulpeloo-
zon te beschermen en op te voeden. Deze
overwegingen ontpopten zich in ons brein,
toen wij op onze wandeling den té stich
ten nieuwbouw observeerden. Echter niet
onvermengd was onze belangstelling,
immers wij misten de plannen voor de
Monica-stichling, die eveneens in het
plan voor dezen nieuwbouw was ver
werkt, doch waarop- geen goedkeuring
werd verkregen. Wij vragen ons af of do
argumenten dio deze beslissing beïnvloe
den wel geheer ontdaan waren van een
tikje vrees voor den nieuwbouw van het
St. Elisabeths Ziekenhuis. En vooral of de
motieven niet van te -stoffelijken aard
zijn. De Monica toch heeft de oudste
brieven en was geliefd bij hen die daar
van gebruik maakten, om de goede zor
gen aan moeder en kind besteed, om dc
zoo intieme sfeer die daar rondwaarde,
om do vrijheid, die vrouw en man gele
genheid gaven de huiselijke dingen op
onbepaalde uren te bespreken, en vooral,
om de voor hen, die er gebruik van maak
ten, niet al te iiooge kosten, die hij eenig
voor-overleg de beurs niet to veel geweld
aandeden, doordat men ook omtrent de
te kiezen medische hulp geheel vrij is. Nu
zijn er aan het meer en meer veldwinnen
de inzicht, om bedoelde huiselijke ge
beurtenissen in een instelling tc doen ge
schieden, ook al weer twee kanten en men
kan deze zaak ujt verschillend gezichts
punt beschouwen, zelfs meenen, dat do
oude geest, om dit thuis te doen geschie
den, altijd nog de beste is; aan den an
deren kant is toch ook weer rekening Ir
houden met tal van factoren die een dus
danige oplossing gebieden. En dan zal
men wel doen, dan maar aan dc eclitgo-
nooten zelf over te laten, wat zij in dezo
noodig achten. Wij hebben echter ons
nog te laten leiden door andcro inzichten
hij do oplossing van dit vraagstuk. En
dan bedenke men dat, moge liet dan
streng tc veroordeelen zijn als con afwij
king in het vertrouwen in do Goddelijko
Voorzienigheid, de geldelijke zorgen ook
invloed uitoefenen op het vervuilen van
de huwclijksplichten, die de gezinnen
scheppen cn tot steun van Kerk en Maat
schappij zijn. Dat heerlijk ideëele in het
huwelijk, dat een zoo groote bron is van
huiselijk geluk en innige, onderlinge lief
de, is voor alles het doel van wat twee
menschen moet samenbinden. En wanneer
zij naar Gods gebod dat dool nastreven
en er alle offers voor veil hebben, dan
dient do gemeenschap zich aan to passen
aan do behoeften die als van zelve daaruit
voortspruiten. Want men verliezo vooral
niet uit het oog, dat, wanneer dc gelde
lijke offers le groot worden, er eenig mis
hagen kan komen cn stoffelijke overwe
gingen kunnen allicht den weg openou,
naar gewijzigde inzichten omtrent don
huwelijksplicht en het gevaar is niet on
mogelijk, dat, ook door voorlichting van
anderen, (ot kwade practijken wordt over
gegaan, die, helaas, door zoovelen wor
den gebruikt om meer genot, nicer geld,
meer gemak tc veroveren, en hel huwelijk
dor en eenzaam maken. Daarom werko
men in do hand dat de gelegenheden, dio
kunnen worden benut in die huisclijko
omstandigheden, vrijuit zich lcuuncn ont
wikkelen, dat er een zekere concurrcntic-
geest blijve voortleven, in financieel op
zicht, opdat de vrije keuze blijft aan hor,
die rekening hebben te houden met bun
beurzen. Wij weten, dat ook in liet St.
Elisabeth'sziokenhuis de gelegenheid be
staat, om in bedoelde omstandighede" to
worden opgenomen, doch 't zou toch voor
onzo stad geen overbodige weelde xfo,
als daarnaast bleef voortbestaan een in
lichting die reeds zeer veel waardecriug
vindt en waar opname kan geschieden
voor haar, die, naast dc id cud e beleving
van den huwelijksplicht, toch. ook iiet
recht heeft, do geldelijke gevolgen onder
de oogen le zien en gehouden moet wor
den uit handen van degenen, die cr een
moraal op na houden, welke een hoogst
verdcrfelijken invloed uitoefent op. overi
gens godsdienstige, <locl» wankele naturen
wat betreft liet spontaan aanvaarden van
wat het huwelijk aan zorgen cn offers
vraagt. En nu is het een mooi gebaar do
ouders van groote gezinnen braaf le prij
zen «'in de beleving van den waren huwe
lijksmoraal, doch als men niet tevens do
handen ineenslaat om de stoffelijke belan
gen to verzorgen zal hel geen verwondering
baren,, als een mentaliteit de geesten be
springt, die alles wal zonnig is in het be
zit van een groot gezin uitschakelt on
slechts cr op gericht is aan te dragen ecu
redeneering, die tot vergelijkingen voert
met anderen, dio al reeds een aardscheu
hemel doormaken en van alles volop kun
nen profileeren, omdat geen zware gelde-
üjko offers worden gevraagd voor oen
gioot gezin.
Deze overwegingen moeten naar ons in
zicht alles behcerschcn wat kan zijn in
het belang van het groote gezin. En dan
moei, al is liet maar om een voordeel van
enkele guldens, alles in hot werk gesteld
worden, om dusdanige voorzieningen tc
treffen of to laten voortbestaan, die, wat
edel en goed is in het huwelijk gemakke
lijker laten ontwikkelen en vruchtbaar
maken, zonder dat verkeerde inzichten be
lemmeren, elke instelling een kans tc ge
ven, daartoe te kunnen bijdragen, opdat
elk een in de perioden, waar naar een go-
legenhoid wordt omgezien de blijde ge-
burlcnis te doen plaats vinden, naarm i'o
van zijn draagkracht kunne slagen. Dit
worde den autoriteiten aanbevolen!
WANDELAAR.
„Slaapt u goed?"
„Ik kan niet slapen."
„U bedoelt, dat u vannacht niet gesla
pen hebt?"
„Ik heb in geen veertien dagen een oog
dicht gedaan."
Dokter Durham wist bij ondervinding,
dat patiënten, zooals madame Vetski cr
een was, altijd overdreven. Hij sprak haar
dus niet tegen.
„Is u al eerder onder behandeling ge
weest, mevrouw?"
„Onder behandeling? Ik ben onder be
handeling geweest van de voornaamste
dokters van het vasteland."
Dick knikte ten teeken, dat hij begreep
en dat ze verder kon gaan, maar bij zich
zelf dacht hij: „Als ze onder behandeling
van zooveel dokters geweest is, verwondert
het me, dat ze nog leeft." Hij bedwong het
guitige lachje, dat bij die gedachte van
plan was op zijn gelaat te verschijnen cn
luisterde weer geduldig toe.
„Ach, dokter," vervólgde ze, terwijl zc
haar hand, waarvan elke vinger met gou
den ringen versierd was, op haar hart leg
de;, „ach dokter, u is niet gewoon ons
tc bezoeken. U kent ons niet en daarom
moet ik u eerst lastig vallen met cenigc
meclcdeelingen."
„Zeker, zeker!" zei Dick.
„Ik wil u dan eerst spreken over de jon
ge juffrouw, over dat kind Isidra. 't Is
haar schuld, dat ik zoo ongesteld ben."
En ze wrong beide handen als in wan
hoop.
„Als 't maar een goed kind was! Maar
neen, liet is geen kind; het is een kat, een
opstandige duivelin. En op zoo'n kind moet
ik nu liet oog houden. Mijnheer Dcssayne,
I haar voogd, is boos op haar. Ze wil niet
t naar hem toe gaan; ze wil hem niet kus
sen cn aardig tegen hem zijn. Zij haat
hem. En tegen mij is ze ook zoo onaardig.
O, wat een wereld! Wat een leven! Ik ben
op 't punt to bezwijken! En dan geen geld!
Een brief van mijnheer, maar geen geld!
Ik dacht zoo, dokter, als u eens zoo good
zoudt willen wezen met dat kind Isidra lo
spreken.
„Zeker, zeker," zei Dick een beetje har
telijk, „maar wil u me nu eerst iots over
uw ongesteldheid vertellen, mevrouw. Is u
dezen winter hier geweest? Was u ook hior
in November van 't vorige jaar?"
Die vraag was gewaagd, want hij 'zette
er alles mee op het spel en gelukkig voor
hem ontging madame Vetski de zenuwach
tigheid, waarmee de vraag gepaard ging.
„O, neen," zei ze, „het klimaat is hier
's winters niet uit te houden. Ik zou hier
stikken door den mist, die voortdurend
heerscht; alles koud, alles grijs, alles
zwart, alles rook. Is 't zoo niet, dokter?"
„Nu, zoo erg. als u 't maakt, is 't niet,"
antwoordde Dick glimlachend. „Zoo, dus
u was in November niet hier. En mijnheer
Dcssayne?"
„We waren in Parijs."
„Wie woonde hier dan dezen winter?"
„Niemand. Het geheele huis was onbo-
woond, maar de meubelen waren cr wel
in. Ik zei dezen winter nog tegen hem, dat
zijn huis in Londen zoo onbewaakt stond
dat dieven daarvan wel eens gebruik kon
den maken. Maar hij lachte om mijn woor
den."
„En toch werd ik in November hier ge
roepen."
Terwijl Dr. Durham deze woorden sprak,
letto hij goed op, welken indruk die op
haar maakten.
„O, maar 't kan best zijn, dat mijnheer
Dcssayne het huis nu en dan voor een
paar maanden verhuurt. Daar weet ik niet
van. Misschien was het wel verhuurd.
Maar", riep ze, half oprijzend en hem
scherp aanziend, ,/t was toch niet voor een
besmettelijke ziekte, dat u geroepen
werdt?"
„O, neen, mevrouw. Maak u daarover
niet ongorust." En dan een andere wending
aan liet gesprei: gevend, vervolgde hij:
„Mag ik nu eens van u booren, waarover
ik met juffrouw Isidra zou moeten spre
ken en hoo u uw pijnen en slapeloosheid
met haar gedrag in verband brengt?"
„O, wat is u vriendelijk! Was 's u sym
pathiek! Beste dokter, uw sympdlhio fleurt
mo heelemaal op. Ik zal het u zeggen.
Mijnheer Dcssayne is rijk, heel rijk, veel
rijker dun dc Engelsche lord."
„Welke Engelsche lord?"
„Ach, ik verspreek me. Rijker dan allo
Engelsche lords, bedoel ik."
„Ja, ja! Ik begrijp u."
„Ik ontmoette hem voor 't eerst, toen
ik al mijn geld verloren had door een on
gelukkige speculatie. Verbeeld u, hoo
rampzalig ik was, ik, dc dochter van een
adellijke Poolsche familie.
(Wordt vervolgd).
