kalender der week
dingen dezer dagen.
\*13. Als niet anders wordt aangegeven
jn deze week iedere H. Mis Gloria,
Credo en de gewone Prefatie.
ZONDAG 13 Juni. Derde Zondag
pinksteren. Mis: R esp ice.
■bed v. d. H. Antonius, Belijder. Credo
prefatie v. d. Allerheiligste Drieëenheid.
Kleur. Groen.
Richten wij onze ziel lot Godv die de
Bescjicrnior is van wie, op Hem hopen.
Wij hebben wel gezondigd, maar tic recht
vaardige Rechter zal niet blijven toornen
als wij Hem vragen: „Vergeef ons onze
zonden" (Inlroitus; Gebed; Graduale cn
Alleluja-vers).' Integendeel, bet i.s juist
'een groolo vreugde voor den Herder der
,jelen en voor de Engelen des Hemels als
in den geest van boetvaardigheid naar
vermaning van den Apostel Petrus omv
ilerk in liet geloof, den duivel, onzén
Icgenstander, weerstand te bieden (Epis-
Vertrouwen wij op God, dio niet vel-
t wie Hem zoeken (Offertorium) doch
den korten lijd van strijden met ons
door Zijne genade; die Zijne uitwerking
zal voltooien en bevestigen in Üe
eeuwige glorie (Epistel).
In Franciscanerkerken: Feestdag v.
H. A n t o n i u s van P a d u a, Won
derdoener. M i s: I n m e d i o. 2<? gebed
laatste Evangelie v. cl. derden Zondag
Pinksteren. Kleur: W i t,
MAANDAG 14 Juni. Mis v. d. H. Ba-
1 iUs do Qroote, Bisschop, Belijder
Kerkleeraar: In medio. Credo. Kleur:
it V
)e H. Ba si li us is dë eerste 'organisator
geweest van bet gemeenschappelijk kloos
terleven. Hij bestreed keizer Valens van
Constantinopcl om zijne Ariaanschc ket
terij en bekeerde hem door zijne wonderen.
Aan zijne werken dankt bij zijn bijnaam
,üe Groole."
DINSDAG 15 Juni. Mis v. d. H.H.
i t u s, Mod est us en Crescent ia
Martelaren: Multac tribulationcs. 2c' gebed
eere v. d. Heiligen" (A Cünctis); 3c
raar keuze v. d. priester. Kleur: Rood,
In Franciscanerkerken: Mis v. d. Z.
olenta, Weduwe: Cognovi. 2e gebed
d. H.H. Vitus", Mod es tus en Crcscehtia,
naar keiize v. d. priester. Kleur: \V i l*.
Nog 'zeeï jong vverd Vitus, buiten weten
zijns vaders gedoopt. De vader trachtte
op alle mogelijke nianicreii zijn zoon van.
don godsdienst of le trekken'. Vitus
.vluchtte met zijne opvoeders Modeslus en
Cföseentia naar liet koiliiikrijk Napels.
Pc roep zijner heiligheid versprejekfe zich
keizer Diocletianus liet licm bij .zich
komen in de hoop, dat hij zijn zpoii zpu
kunnen genezen.' Op de voorspraak van
Vitus .genas de zoon. Dp keizer evenwel
was ondankbaar genoeg om Vitus,en .Mo-
destus en 'Crescentia, omdat zij weigerden
de afgoden te aanhjdden. gevangen te pc-
men, en óp' allerlei, manieren le folteren,
Ten slotte,zijn hunne ledematen ver
scheurd en bunnen beenderen uit .elkander
{.•(•rukt. Een brave vrouw, Fl.orenlia ge-
lieeten, liet de overblijfselen der martela
ren, nadat zij gebalsemd waren, begraven.
WOENSDAG 16 Juni. Mis v. d. vori-
en Zondag: Respice. Geen Gloria,
gebed ter cere v. d. Heiligen (A Gunctis)
voor de Overledenen. (Zie in het Mis
boek het eerste Misformulier voor do
Overledenen); 4e naar keuz,e v. d. priester.
Kleur: Groen.
In Franciscanerkerken: Mis v. d. Z.
uido van Cox ton a, Belijder Justus
palma. 2e gebed A Cunctis: 3e naar
keuzo v. d. priester. Kleur: Wit.
DONDERDAG 17 Juni. Mis v. d. vo-
gen Zondag: Respice. Geen Gloria.
2e gebed A Gunctis; 3e naar keuze v. d.
priester. Kleur: G r o e n.
VRIJDAG 18 Juni. Mis v. d. H.
Epkrem, Belijder en Kerkleeraar: In
medio. 2e gebed v. d. H.H. Marcus en
Marcellianus. Martelaren. Credo. Kleur:
*7it.
Uit nederigheid bleef de H. Ephrem
van Syrië diaken. Bijzonder vereerde hij
de H. Maagd als de Onbevlekte. Door zijne
bijzonder duidelijke geschriften heeft, hij
vele ketterijen bestreden, waarom. Paus
Benedictus XV hem heeft verheven tot
Kerkleeraar, wiens feest door de gebecle
Kerk moet worden gevierd.
ZATERDAG 19 Juni. M i s v. d. H. Ju
liana van Falconieri. Maagd
Dilexisti. 2e gebed v. d. H.H. Gervasius
Protasius, Martelaren: 3e voor den
Paus. Kleur: Wit.
De H Juliana, meer engel dan mensch,
verviel door hare harde levenswijze in
een maagziekte. Zij kon niets geen voedsel
r verdragen. Wonde^ van geduld en
blijmoedigheid, klaagde zij alleen hierover,
dat zij de H. Communie niet kon ontvan
gen.
Gedreven door een groot verlangen ver
zocht zij een, priester de H. Hostie op
haar borst te leggen. Nauwelijks was dit
geschiedt, of de H. Hostie verdween en
Juliana stierf met een glimlach op het
gelaat.
Lisse. ALB. M. KOK, pr.
Ik vraag u naluurliijk niet, voor mijn
plezier dood te gaan, daar lach ik nou om.
Ik ben nou al zoo groot dat ik veel be
grijp, maar ik zou u toch wel es, as u dood
bent, met 'n kippenveertje in uw neus wil
len kriebelen en ik zou tcch wel es met
de auto-hoorn uit de garage vlak bij uw
oor willen toeteren, mag dat?
Als ik dood ben, en je verlangt dat
dan nog, dan geef ik jou permissie om dq.t
te doen.
Dank u wel,-en nou boef ik met m'n
verjaardag van u niks Ie hebben. Mag ik
ook met 'n hórd bi'üine Böonen-'soep onder
uw neiifPkoïnen?
Gbrti'.st jongen,heel graag, maar ;k
heb liever dat je dat ri'ou doet.
Nee, ik wil zeker weten,of hl dood
mén sell niks meer IuAt. 1
Maar waarom wil je dat nou alle
maal weten?
Omdat ik niet geloof, dat 'n dood
mensch stil in de kist ligt en niks meer
lust. Vrouw de Ruiter zei gisteren nog te
gen iemand op straat:
As m'n vader dat hóórt, draait-ie
z'n eigen in z'u kist om. En u dan, toen
Moe eergisteren vroeg of-u nog 'n beetje
bruine boonen-soep lustte? Toen zei-u iin-
mere: graag, in de bruine boonen-soep
niagge zc me begraven,. Wal zou u#daar
HAP aan hebben, as u toch niks moer
slikken kon?
Opa lachte, lachte, fot-io in 'n hevige
hoestbui schóól. Maar Dolf draaide zich,
'verontwaardigd af.
1 Ik'vind dat niks om le lachen, as je
over dc dood spreekt.
Toon z'n Opa gestorven was, stónd .Dolf
aaii dc hand van' z'n vader'in dc sterfka
mer:
Vader, waarom smoezen de inen-
scbon zoo zachtjes tegen mekaar?
iTat doen ze, ohi de rust van de doo
lde rffet (e storen, joh gen.
En Opa hooft ine zélf gezegd, dal-ie
den toeter van de auto niet eens meer
hoóreii zou.
f 'Ss?T?t, jongen."
Waai'oiu dragen ze allemaal zwarte,
jassen?
Uit rouw, uit droefheid, voor Opa.
Vindt-ie 't zelf leuk om dood te zijn.
Xoo, slib'waarom?
Omdat-ie heeleihaal in 't wit. ligt. En
waarom schroeven ze die groole spijkers
in dat deksel?
Dc kist moet toch dicht!
Zoo vcrschrikkelijk-.erg dicht? En hij
kan zich tot niet meer verroeren?
Als je zoo doorgaal mot vragen, mag
je niet mee naar 't kerkhof.
Daarom zweeg-ie hardnekkig, maar na
de begrafenis, toen z'n 00111 'm vroeg of-ie
geen spijt -had, dat Opa dood was, zci-io
zonder op de vraag te antwoorden:
'n Mensch komt op de wereld in 'n pak-
kie en hij gaat er weer af iu 'n kissio.
Maanden nadien slond-ie wéér voor 'n
niet op te lossen vraagstuk. De dokters
rekening was binnen gekomen én hij hoor
de z'n vader klagen:
Houdord dertig gulden voor 'n ziekte
van vijf weken, 't is :n rib uit je lijf!
Vader, heeft de dokter Opa dood ge
maakt?
Waarachtig niet jongen, vertel dal
maar niet op school, hoor.
Hcef-ie Opa dan genezen?
Ook niet.
Nou, dan kreeg-ic van mij geen hal
ve rooio cent!
En, als ze Dolf vroegen, wal wil jij
worden, as je groot bent? dan zei-ie:
'n Zwarte meneer met 'n wit slab
betje voor achter 'n groene tafel.
Waarom?
Dat wil vader, omdat ik alléén meer
kan vragen dan zes groote menschen kun
nen beantwoorden.
„Nieuwe Eeuw".
DE ADVERTENTIE.
Wie waagt, die wint, dacht schoen
maker Jansen, en hij schreef op de ad
vertentie, die li ij uit liet Nieuwsblad had
geknipt:
„Een jonge, gefortuneerde dame wenschl
kennismaking met dito heer. Brieven on
der nummer 50010 van dit blad."
Het had al dadelijk Jansen's aandacht
getrokken. Jong, gefortuneerd, het was
alles goud wat er blonk. Alleen dat „dito
heer", dat deed wat vreemd aan.
Enfin, wie niet waagt, niet Avint,
dacht hij, je kon allicht eens probeeren.
In den brief sprak hij af plaats en tijd
van ontmoeting: Voormalig hotel Roozen,
legenover den Haarlemmerhout, overmor
gen 's middags om half vier. Als herkon-
ningstceken zou hij aan zijn linkerhand
een bruin-glacé handschoen hebben en in
zijn rechter een wandelstok.
Toen Jansen den brief naar.de plaats
van zijn bestemming had gebracht, had hij
toch "avcI een beetje het land.
Was liet eigenlijk niet gek? Hij, een
'doodgGAvone schoenmaker, met een klein
inkomen, al .niet meer zoo jong, 30 jaar.
Enfin, leeh'jk Avas hij niet. In den spiegel
zag. hij zich kaarsrecht met golvend z.Avaut
haar, eeri pikante snbr, en hïj was vol
komen met zich zelf tevreden.
Anderhalven dag moést hij nu wachten,
voor hij met de tram naar de afgesproken
plaats kon. Langzaam verstreek aanvan
kelijk de' tijd, maar later begonnen de
wijzers van de klok veel te snel naar Jan
sen's zin te loopen. Nog vier uur, nog drie
"uur, nog twee uur, nog één uur. bijna een
half uur.... en schoenmaker Jansen lict
zijn knecht Pieter alleen in de zaak achter
en stapte in de electrisebe tram, juist toen
de klok drie slagen liet liooren.
In de tram. bad Jansen hol beurtelings
koud en warm. Zijn steenkoude- handen
stopte hij in de zakken van zijn demi-
saison. En toch Avas heiizacht lente-weer.
Over hem zat een knap meisje niet
ouder clan 20 jaar, mep blonde, springe
rige haren en frissi-lKV blozende wangen.
Om haar hals hing ren collier Van 'blanke
houten' kralen, Avaafmoe haai' smalle vin
gers speelden. Een Mudje vérder zit con'
gruAv-leolijko dame, iliisSchieü' nog geen
30 jaar, maar met een gerimpeld gezicht
en pfékfg 'haar. Ze was overigens sjiek
gekleed, veel sjieker dan het meisje, van
wie Jansen zijn oog en liaasl niet kón af
houden.
Bij den Boutstond Wj óp: Ook In t
'meisje en de teoiijkp dame. De laatste
steeg eerst uit, dan a'olgde lu-t meisje en
Jansen kw^un achteraan.
Opeens maakte het meisje een bukkende
beweging. Een vloed van kralen stroom
de op straat. Naar alle kanten rolden do
houten balletjes. Jansen schoot toe cn de
tram was al weer lang uit het gezicht ver
dwenen, toen hij nog steeds bezig was met
de kralen voor liet blozende, verlegen,
meisje op te rapen. Met een medoLijdenden
glimlach verwijderde- zich de rimpelige
dame en stapte het voormalig hotel Roe
zen binnen.
Verlegen lachend bedankte liet. meisje
Jansen voor zijn hulp.
Moet u nog ver? vroeg Jansen, tal
mend om Aveg te gaau.
O, neen, antAvoordde zij, ik ga nuftir
Avat Avandelen in den Hout.
Wandelen? llc ook, lachte Jansen.
Mag ik misschien een eindje met u niec-
loopen?
Ja, maar dan niet ver, lachte ze op.
eens, vrijmoedig, toen ze in zijn open. eer
lijke blauAve oogen keek.
Langzaam Avandelden ze voorbij het ho
tel, Avaar Jansen's dame zou Avachten.
Even dacht hij er aan, maar zoo was 't
eigenlijk veel leuker, vond hij. Wie weel,
misschien Avas dal keüjkc mensch in de
tram wel de bewuste, dio Avas ook na ar
Roozen gegaan. Ja, het zal stellig dezelfde
zijn, dacht Jansen. Zoo suste hij zichzelf.
Mag ik mij voorstellen, ik heet Jan
sen, begon bij na een oogenblik gozAvegcn
te hebben.
Ik heet Auuie, maar m'n achternaam
zeg ik u niet, antwoordde het meisje
lachend.
Wat een mooie naam. zei Jansén,
om maar iets te zeggen, maar hü meende
er toch wel Avat van.
Toen zo een vijf minuten geloopen had
den, stond zij stil.
Tot hiertoe, mijnheer Jansen, zei ze.
Gaat u nu al weg?
Ja, ik heb nog een afspraak.
Een afspraak, Ann.ik bedoel juf-
frouw?
Hij wilde nog Aval zeggen, maar ze liep
vlug weg en sloeg een zijpad in. Lang
zaam slenterde Jansen terug naar hotel
Roozen. Aan zijn linkerhand deed hij een
bruinen glacé handschoen. In zijn rechter
hield hij zijn wandelstok. Hij ging zitten
aan een tafelfje met Iavcc stoelen. Zou zi
er al geAveest zijn? Of nog komen? Of
niet geweest zijn? Hij kon op geen van die
vragen antwoord vinden. Misschien had
hij zich toch niet vergist in die leelijke
dame van daar net, die nu met eeu nijdig
gezicht alleen aan een tafeltje op het ter
ras zat.
Terwijl Jansen stil zat le soezen, weer
klonk acliler hem vroolijk en luidruchtig
lachen. Een zestal jonge meisjes kAvttui
hel terras op, giebelend en blozend. Jansen
draaide zich om en ijam diep zijn hoed
af voor het meisje, met Avie bij zooeven
had gewandeld, voor Annie. Een schate
rend lachen steeg op uit den meisjestroep.
De linkerhandschoen! riep één der
1 meisjes ondeugend tegen Annie.
Deze legde haar hhnd op den mond
van fle ander.
Tenslotte zaten alle meisjes te stikken
van hel lachen achter baar zakdoekjes.
Jansen had het benaiiAvd gekregen. Hij
probeerde te doen alsof bij niets merkte,
maar inwendig bad bij het land. Opeens
stond Annie op en liep recht op hem af.
Pardon, mijnheer, Avilt u ons niet kwa
lijk nemen. 'I Was maar een grapje van
die advertentie.
Stamelend cn hevig kleurend uitte ze
deze Avoorden. Jansen Avist van verlegen
heid geen raad, nam zijn hoed, stond op,
lachte, .neeg, zei cenige. vriendelijke Avoor-
den en verliet het restaurant.
EenraaaJ buiten schold hij zichzelf uit
voor .stommerik, botterik, gele....
Nooit meer .schreef Jansen-op een hu
welijksadvertentie, Avant hij trouwde een
balt jaar- later met zijn- biuirrtieisje.
,,Ctr."
AFSCHEID.
MevVouw Mario van Rliench kAvain in
zulk 'een vroolijke stemming thuis, dat zij
den lost, om een Jiedjc te zingen, terwijl
zij lióed4 en raaytej «aflegde, slechts door
de tegenw'oordigJieid van Johan, haar
huisknecht, Avisl te ondontrukken.
Zij a\'"as in de jaren,-die men de aller
beste van een vrouw noemt, als haar
schoonheid lot vollen wasdom is gekomen,
en Marie Van Rhonen Avas zeer schoon.
Als zij Jat zelf niet goweten had. zou zij
het wel, ontdekt hebben door de vele aan
bidders, die om haar boen zAveefden, sinds
zij den Aveduwrouw had afgelegd, want zij
Avas roods getromvd geweest' niet een hou-
gen Rijksambtenaar en verkeerde daardoor
in de hoogere kringen van Den Haag.
Zij keerde terug van een bezoek, waar-,
mce zij een slag gewonnen meende le heb
ben, Avant bel was haar gelukt, een vriend,
die haar zeer na aan het hart lag, een
groeten dienst te bewijzen.
Willem Aan dou Berg, oen verre neef
van haar overleden man, ingenieur, had
een belangrijke uitvinding gedaan, die hij
alleen in toepassing zou kunnen brengen,
wanneer hij door «en groep financiers er
toe in slaat gesteld werd en dat had zij
nu. met den grooten invloed, dien zij, zoo
wel daar haar persoonlijkheid als door
de positie, welke zij bekleedde, voor hom
weten te bereiken.
Zij had hem een briefje geschreven,
dat zij hem hedenavond op de thee ver-
av ach tie on Legal zich nu naar haar slaap-V
kamer, om zich xoifr dut bezoek te kleeden.
Dal geschiedde met de grootste zorg, zij
koos het toilet uit, Avaarin zij meende, dal
haar schoonheid op het voordeeligsl zou'
uitkomen, en het duurde heel lang, eer zij
weer beneden kwam.
Eindelijk kwam zij iu het salon en beldo
waarop Johan het theeservies binnen
bracht. De bediende keek haar tersluiks'
aan en glimlachte verliolen. Hij merkte
zeer goed, Avat er gaande was, Avant in
zichzelf zeide hij:
Mevrouw is verliefd. Het zal mis-'
schien niet lang meer duren, of pr is weer
een meneer in huis.
Prompt op tijd Averd Willem door den
bediende binnengelaten. Hij Avas met zijn
schoone, aangetrouAvdo nicht ul op een ver,
trouwclijken voet en voelde zich behaaglijk'
in haar huis, maar toch was het hem,
alsof er heden iets beklemmends over
hem kwam. Wat er do oorzaak van was,
had hij zelf niet kunnen zeggen. Was het
misschien, doordat Marie zelf ook in span
ning verkeerde? Want zij ging geheel op
in de vraag, die zij zich innerlijk stelde:
Zal hij spreken, als ik hem het groole
nieuws heb meegedeeld?
Zoo kwam het, dat er iets ongewoons,
iels gedwongens in bun gesprek Avas, dat
aanvankelijk »«>g over alledaagsche onder-*
Averpen liep.
Toen zij hem een kopje thee gaf, zei*
de hij:
Uil deze hand kan slechts goeds ko
men. Wie zijn lot van u ontvangt, is zeker
van zijn geluk.
Haar hand beefde zacht, maar dat be
merkte hij niet.
Jo zegt dal niet oen lachje, mijn
vriend, anlwoorde zij alsof hel maar een.
gewoon compliment was, maar niettemin.
Zij onderbrak zich, werp hem een 'lee
doren bik toe, Avaarna zij een brief van
den schoorsteen nam, dien zij daar hij
haar thuiskomst al had neergelegd en.
dien zij hem nu met onverholen vreugdo
toestak, terwijl zij hernam*.
Niettemin heb ik hier werkelijk j«>
geluk in mijn hand. Lees dezen brief
maar eens.
Dat klonk koel en weloverwogen, maar
met innigheid voegde zij er hij. terwijl hij
verbaasd op den brief staarde:
Ik stond er op, dat jo het groolo
nieuws in mijn huis vernemen zoudf.
Toen 'bespiedde zij met aandacht zijn
trekken, terwijl hij las, en zag, hoc er een
glans van vreugde in zijn oogen kwam en
liij, na gelezen te hebben, een zucht slaak
te, alsof er een zware last van hem afge
nomen was. Bijna toonloos kwam het van
zijn lippen:
En dat dank ik u.
Zij leunde achterover in de behaaglijke
bergère en genoot van zijn vreugde.
Na «-en korte pauze ging hij voort:
Ik heb dus mijn hoog.ste doel be
reikt. O! u kan zelf niet vermoeden, hoe
veel ik aan p verplicht ben.
Hij nam naar band en kuste die har
telijk.
En dan denken wij. mannen, nog
dal weten en kunnen voldoende zijn.
Zij glimlachte.
Weten en kunnen zijn noodig un
onze hulp mog'dijk maken, Wanneer wij
verbintenissen \yillen uanknoopen, üan
moet er toch «jok iets to verbinden zijn. Jo.
gaat int werkzame'cn, naar ik hoop, suc
cesvolle jaren tegemoet.
Zij trok langzaam haar hand terug en'
om' toch iets te doen, schonk zij nog eeu
kop thee in.
Hij zag er uil, alsof hem nog iets op liet
hart lag," dal hij niet onder woorden kon
brengen.
Zij wachtte, achterover geleund, in zali
ge onbevangenheid.
Als hij haar iets te zeggen had dan
moest hij het nu uitspreken.
Nu of nooit.
Maar hij zeide het niet.
Er heerschic een pijnlijke stilte in liet
vertrek.
Eensklaps verbleekte Marie en een
plotseling opkomende gedachte deed haar
van angst sidderen: Willem was 10 jaren
jonger dan zij en tevens herinnerde zij
zich, dat hij meermalen bijzondere atten
ties had bewezen aan Annie van der Hoop,
een meisje van even in dc 20, die zij muor-
DÉDÉ
Eigenlijk moest ik het zóó niet schrijven,
maar U zult het aanstonds toch wel be
grijpen, want als ik nu zeg dat ik daar
mede bedoel D. D. dan Aveet U nog niets.
Ik vraag me Avel eens af, waar dat met
jaren toch naar toe moet.
We leven steeds vlugger, steeds sneller,
!!?pds haastiger.
Over lAvee Aveken is het heelemaal niet
'es meer als je een huwelijksreis gaat ma-
Dn naar de Noordpool en twee weken gc-
Hr-n zou iedereen het nog abnormaal ge
bonden hebben,
leven avc dus vlug of niet?
Weet IJ wat ook een bewijs is, voor het
!'t dat «alles tegenwoordig moet gesehie-
on in een razend snel tempo?
bio afkortingen!
Zooals bijvoorbeeld wat ik hierboven
'l'ïcef: D. D.
bange namen is tijdverlies.
Je hoort tegenwoordig alleen van „Ve-
n *'^ezctba" en honderd dergelijke
F'kortingen meer.
A's aanwijzing voor den „opmaker" van
f: Pagina's onzer courant, schrijf ik bij
oorbeeld altijd boven de copy van deze
•ooriek: D. D. D.
H*el duidelijk niet AVaar en kort.
Mnu ik weet niet of het ook een ge-
'8 van de haast waarmede wij leven,
er zoovele inlelleetueelen vooral, men-
.80. boordevol met Avetenschap, zonder
wantje zijn.
p bi'lih.-n daar allen reeds meerma-
iHfeche verbaion van gelrd.
Zooals. van ingenieurs, die conducteur
zijn of bestuurder op een electrisclie
stadstram.
Zooals van 864 gehuwde intelleclueelen
met titels en diploma's, die sollicitcerën
naar een baantje van 60 iu de maand
cn dergelijke tragische toestanden moor.
't Is beroerd genoeg. En ik geloof ook
vast en zeker dat dit de grootste oorziak
is. dat er tegenwoordig zoovclen zijn die
aolliciloeren naar het haantje van dictator;
de eerste D.
Kan je 't hen kwalijk nemen? Die men
schen moeten toch ook: eten. Hel is alleen
ma «ar Avoor jammer dat er zooveel sollici
tanten zijn .Te n^pel er als de kippen bij
zijn om zoo'n baantje le krijgen, omdat er
bovendien maar zoo Aveinig dictators noo
dig zijn. In ieder land maar één.
En zooals avc den laatsten lijd gezien
hebben, daar koml natuurlijk ruzie van.
Mussolini, de vader der dictators is er
mee begonnen, toen Primo de Rivera in
Spanje, toen nog een stelletje die ik inlus-
sehen al weer ben vergeten en nu is men
in Polen en Portugal druk bezig een stel
letje wcrkloozon op te ruimen. Heel begrij
pelijk omdat die mensehen niets te doen
hebben, hebben ze ook het meest den tijd
cm mee te helpen zoeken naar een dictator,
zeer dikwijls met noodlottig gevolg.
Laat ik hen tot lieH van her mensclulom
een goeden raad geven.
Er is nog een baantje, wal beslist een
lcvensbestaan oplevert al geeft het mis
schien niet zooveel als bet dictatorschap.
En dat is: Doodkistenmaker.
De andere D.
Want doodgaan blijven de menschen
toch. Daar zal nooit de klad in komen. En
al zullen er in den beginne door de groote
Averklooslieid dan wat te veel doodkisten-
makers komen, dat bjndert niets, de groot
ste helft wordt eenvoudig dóodgcronenr-
reerd. dc andoren hebben bet or slechts
des te drukker door.
Dus 1). D.: kiezen of deelen, dictator of
doodkislenmaker.
Laat mij maar, als bel eens noodig
mocht zijn, doodki.-tenmaker \vorden.
Zoolang je een doodkist voor een «mdor
maakt, heb je er zelf nog geen noodig.
PERSIFLAGES.
Nlethusalem II.
Gelez» n in ..Dc Telegraaf":
Dc Paus benoemde tot zijn verte
genwoordiger bij de viering van liet
feest ter herinnering aan Francis-
eus van Assisië kardinaal Merry
del Val. goAvezen kardinaal-staats
secretaris van Leo X.
Als de kardinaal hel nog een poosje vol
houdt dan wint hij het nog van Melnisa-
lem!
- Toch ergens zomer.
De verschillende brandsp: n in
deze gemeente zijn» weer geprobeerd,
zeer ten genoege van de jeugd, aan
Avie bij het warme Aveer oen frisch
bad Avelkoni was.
Volgens de Zoeterwoudschc correspon
dent van bet ..i.' idvii Dagblad" heerst hl
daar dus Zomer.
Wij vermoeden echter dat dit bericht
gelanceerd is door iemand die een
autobusdienst Ixi«l« nZoeterwoude on
derhoudt.
Advertenties.
Poesje. Mooi wit katertje vraagt
een goed tehuis. Togen advortenljc-
kosten te verkrijgen
Ts dit soms de boofdrolvertolker in hot
looneelsluK: „De Wijze Kater?"'
Twe«' Zwaarden lang 2.60 M
breed 1.40 M. te koop gevraagd.
Wij gelooven niet dal er oen museum is,
dat zulke antiquiteiten afstaat.
Onze Kamerleden.
De Kamer hoeft dc volgende week
Hemelvaartsdag.
(Uit Haagsehen Brief).
Sommige anti-parlementariërs zouden
dat Avel gaarne zien.
Uit een politiek overzicht:
„De Tweede Kamer telt thans veel
jonge en krachtige mannen".
Ons bedunkens heeft dat instituut steeds
v«'elbelovendo" mannen geteld.
Vrouwengedachten.
Wij hoorden laatst tijdens een le
zing verzekeren dat «le vrouwen
.zuiverder" gedachten hebben dan
de mannen.
Dat komt misftebien omdat zij vaker van
gedachten veranderen.
ODE AAN EEN PAAR SCHOENEN.
O heel oud schoenenpaar,
Trouw heb ik je gedragen
in regen en in wind;
Gij hebt mijn voet boflchorind
Oj) vuile regendagen,
Je waart een beste vrind.
Kerst heli ik een avc«'I< lang
Hartgrondig je gescholden.
Mijn likdoorn deed toen piji
Terwijl ik anders steeds
Kwiek langs de straten hold?.
.Scheen ik nu mank te zijn.
Toen kwam de lijd dal ik
Zoo blij steeds jou begroetl".
Dat was je glorietijd.
Niet één dag in de week
Omhulde je mijn voeten,
Uit pure need'rigbeid.
Toen ben ik langzaam aan
Ontrouw aan jou geworden,
Ik droeg je ied're.t dag:
Geen borstel wreef heel zacht
«Te huidje,weer in'ordv,
'k Had liefst dat geen jou zag.
Jk heb toen om jou maar
Heel spoedig te verslijten,
In regen en in wind
Jou in bel slijk getrapt.
Nooit hoorde ik verwijten,
Je was mij goed gezind.
Toch denk ik veel aan jou
O trouw paar schoenenvrinden.
Want ga 'k 's avonds naar bed.
Dan kan ik op mijn voel
Herinneringen vinden:
Zof likdoorns dik en vet.