„De Leifaiie Couranl"
Tweede Blad
Maandag 31 Augustus 1925
OOK IET? OVER WONINGBOUW.
1 Aan heK in alle opcziöhten lezenswaardig
artikel over .Woningbouw'' in het blad
van Vrijdagavond lijkt het ons nuttig
öets toe te voegen. wat naar we hopen
bij de bosprokinigon im de zitting van den
XeidsChen gemeenteraad, van a.s. Dinsdag
niet onopgemerkt zal blijven.
In genoemd artikel wordt verwezen naar
een rapport van het Christelijk Nationaal
Vakverbond. Wlij zouden willen verwijzen
naar een ander artikel, dat in hetzelfde
blad van Vrijdag-avond onder Binnen
land te lezen staat van den Ned. R. K
Bond voor groote geizinnen, waarin het
adres is opgenomen door dien Bond aan
den jVDinisiterraad gezonden en waarin de
ibizondere aandacht der Excellenties wordt
verzocht ook voor dezen wensch (suh 2o):
„Op gebied van woningbouw: het bouwen
van ruimere woningen, voor groote gezin
nen zonder dat naar evenredigheid de
huur wordt verhoogd."
Daar is gedurende de laatste jaren in
vele steden van ons land, ook hier in Lei
den, niet weimig gedaan om den menschen
een menschwaardig bestaan te verschaf
fen, ook wat betreft dJe inrichting van een
gezonde, frissche, gezellige woning. Maar
daarb'j is naar veler meening nog steeds
fte weimig rekening gehouden met hetgeen
de christelijk-reime opvoeding onzer kin
deren vereischt. Ook hier in Leiden.
En nu weten wij niet of bij het verlee-
nen van voorschotten aan womigbouw-ver-
eenigiingen door de Gemeenteraad alleen
maar voorwaarden mogen gesteld worden,
over hoogte en dliepto van kamers, ramen
enz. opdat aam hygiënische eisehen vol
daan wordt. Maar, wanneer gemeente-wo
ningen worden gebouwd, nuag toch ver
wacht worden, dat ook nog met andere
eisehen wel degelijk, rekening gehouden
wordt, wil een groot deel der bevolking
niet uitgesloten woeden zulke woningen te
betrekken, wijl ze niet voldoen aan de
eisohen, die de christelijke zedewet stelt.
Wanneer dan ook in het artikel van
[Vrijdag-avond de medewerking der chari
tatieve vereeniglingen wordt ingeroepen
„om hare goedwillende beschermelingen
te brengen in de betrekkelijk-goedkoope
gemeente woningen der gemeente Leiden",
dan mag de vraag gesteld of met gerust
geweten daartoe kan worden overgegaan,
waar gemeente-woningen zoo zijn inge
richt dat met de ondiere slechts een paar
zoons óf dochters kunnen samenwonen,
'Omdat wegens de al te kleine ruimte of
verkeerde indeeling deer ruimte geen ge
scheiden slaapkamers voor jongens en
meisjes kunen worden ingericht.
Woningen, waar met huiskamer en keu
kentje maar twee slaapgelegenheden zijn
aangebracht, terwijl ook zo'der ont
breekt deugen niet zelf als is er nog
geen sprake van groote gezinnen, wijl
reeds kleine gezinnen, wier leden uit meis
jes en jongens bestaan, genoeg gescheiden
slaapgelegenheden moeten hebben. Dat is
ook „eisch van- ware christelijke bescha
ving".
Men kan wij geven heit toe niet
dliles in eens doen, maar wat er ge
schiedt, laat dat niet alleen met gezond
heids- maarook met zeddijkh cids-elschen
rekening houden.
Waarschijnlijk is hetgeen wij noemden,
niet do kleinste moeilijkeheid die aan het
vraagstuk van dien woningbouw vastzit.
We verwachten echter dat althans de Ka-
.'tholieke en Ghristelijke leden van ons Ge
meente-bestuur niet zullen nalaten ook die
moeilijkheid „aan be pakken".
fr. W. H.
Met volkomen instenrnrmg nemen wij
dit artikel van dien zeer geaofaten inzen
der op. 9
Terloops zij even opgemerkt, dat wij in
onze driestar van Vrijdag niet hebben
venvezen naar het in ons zelfde blad voor-
FEUILLETON.
DE FAMILIE HOLLMANN
Naar het Duitsch van E. KRICKEBERG.
(Nadruk verboden).
'11)
„Wel Ja, kunt u begrijpen.... We heb
ben immers al heelemaal geen tijd, om ons
te ergeren, of een last van u te torsen.
Neen, lief kind, prakkezeer daar maar
niet over. Zorg maar, dat je gauw sterk
en gezond wordt en met meer levensvreug
de in de toekomst kunt zien."
Dat woord bleef in Eva's gedachten han
gen en vervolgde haar nog lang, nadat
mevrouw Hollmann haar verlaten had.
Met meer levensvreugde.wat be
doelde ze daarmee? Als ze dat ze^ m kon,
moest ze toch bemerkt hebben, dat Eva die
niet bezat. Inderdaad had mevr Hollmann
haar slecht humeurig en mismoedig gezien
Ze had ook zeker geen vermoeden van
haar groote toekomstdroomen, beloften en
plannen, en dat zij, wien alles ln het le
ven tot nu toe gelukt was, alle reden had,
met levensvreugde in de toekomst te zien.
En toch! daar knaagde en boorde iets in
Eaar. Wie de echte levensvreugde bezit,
die moet tevreden zijn met zijn lot. Was ze
dat ooit geweest? Ze bezat, wat ze zich
maar wenschen kon, (laarom was ze onver
zadigd en blasé. Zij ondervond niet het ge
luk van het bezit, omdat het voor haar
iets vanzelf sprekends was. Haar was tot
nu toe alles gelukt, maar daarom voldeed
'dat alles haar nog niet streefde ze al
tijd naar meer. De tijdelijke roem, die ze
komend aires van den Ned. R. K. Bond
van Groote Gezinnen, omdat dit, terwijl
wij schreven, 'b morgens, nog niet op ons
bureau was binnengekomen.
Wat de gemeen te woning betreft kunnen
wij nog het voegende mededeelen.
Toen het eerste plan in de Gemeenteraad
kwam, is, naar wij ons herinneren, door
een Katholiek Raadslid verklaard, dat diit
plan hem niet kon voldoen, omdat het type
van do grootste woningen nog te klein was
en van dat type er ook betrekkelijk te wei
nig in het plan waren opgenomen.
Toen, later, het tweede plan kwam, ver
klaarden B. en W. daarbij dat zij, gezien
de bij het eerste plan geuite wenschen, re
latief meer woningen van het grootste type
voorstelden. Wederom is toen van Katho
lieke zijde verklaard, dat wo, alhoewel
waardeerend heit beheer in dit plan, dn ver
gelijking met het eerste, tóch nog niet te
vreden was gesteld
De geachte inzender vergist z:ch echter,
als hij alleen spreekt van geaneenteworiin-
gen met een ziit en twee slaapkamers; het
grootste type heeft drie slaapka
mers.
Verder is ons bekend, dat. toen in don
beginne gezinnen mei meerdere kinderen
werden ondergebracht zelfs in het kleinste
type van de gemeentewonimgen, men van
Katholieke zijde daartegen z'ch heeft ver
zet en zulks voor den vervolge heeft weten
te verhinderen.
Met dit alles willen wij natuurlijk geens
zins beweren, dat in deze genoeg is ge
daan. Geenszins! En w:(j zijn den fr.
W. H. zeer dankbaar, dat hij er nog
eens op aandringt dat er moet worden
„aangepakt'' en dat hij woningbouw meer
dan tot nu toe moet worden rekening ge
houden met wat „eisch. van. ware Chris
telijke beschaving" is.
Intusschen zal de geachte inzender ook
we! met ons van meoning zijn, dat er nog
heel wat goedwillende arme gezinnen zijn,
wier gez'n niet te groot ia, om in bedoel
de woningen een onderdak te vindien, en
dlio charitatieve vereeni.gingen „met gerust
geweten" in deze zouden kunnen he'pen I
Redactie L. Crt.
UIT OE PERS
TOTAAL ONAANVAARDBAAR.
De Volkskrant schrijft
Dr. Kortenhorst wijst, blijkens een
nieuwe beschouwing in de R. K. Werkge
ver, de oplossing, door den R. K. Mdtaal-
bewerkershond inzake de kwestie der over-
werkvergunningen aan de hand gedaan,
als „totaal onaanvaardbaar" af.
Als hij riet beter wist, zou hij zelfs
haast gaan ge'ooven, „dat de R K. Me!aal-
bewerkersbond in revolutionaire banen
was geraakt".
En ten s'obte vermaant dr Kortenhorst
de B K. arbeidersorganisaties en de R. K
arbeiderspers om, ,waar de Arbeidswet een
tot het summum opgevoerd kwantum
.rechten aan den arbeider geeft", hun men
schen ook eens op hun plichten te wijzen,
waartoe behoort het zich onderwerpen
aan het zedel'jk gezag van de autoriteiten,
d'e de Arbeidswet uitvoeren.
De vraag, of den lieer Kortenhorst het
gebaar van zedoprèeker staat of misstaat,
laten wij rusten; ook of tot dat gebaar in
dit geval bijzondere aanleiding is, wij
verbazen er ons over, dat hij tegenover de
bezad'gde opvatting, de verzoeningsgezinde
stemming der katholieke organisatie een
volkomen afwijzende en onverzoenlijke
houdnng blijft aannemen.
Wij hebben geen reden er ons over te
verheugen, dat dr. Kortenhorst na alles
wat over dit onderwerp geschreven is, het
standpunt blijft innemen, dat de liberale
pers als het hare heeft vertoond, maar dat
riet wordt aanvaard door een man, die
over zedelijke kwesties, over het zede'ijk
gezag van de autoritei ten, die de Arbeids
wet uitvoeren, wel mag oordeelen, den pas
afeetreden minister van Arbeid, mr Aal-
bervse.
B'j de keuze tusschen den heer Kor'en-
horst, die, het zonder meer aanvaarden
van een miristerieele beslissing een plicht
der arbeiders noemt, en den heer Aa'h^r-
'se, die zulk 'n plicht niet erkent „zelfs
de knapste en best-gezinde minister van
Arbeid is nog geen onfeilbare Paus"
kan het moeilijk als een plichtverzak'ng,
aks een koers zetten naar revo'ufiona;re
genoten had, had haar 'n oogenblik be
dwelmd, maar onderwijl smachtte ze al
weer naar grootere eer. Wanneer ze het
zich goed overlegde, was haar bestaan
eigenlijk slechts een jacht geweest van het
een naar het ander, altijd vooruit, vooruit,
van het eene succes naar het andere, van
het eene genot naar het andere. Daarbij
had ze absoluut geen tijd gehad, tot zich
zelf te komen.
Hot kwam haar nu voor. -1 r ze sinds
haar jeugd langs een eindeloos lange trap
opklom, trede voor trede, zonder er een
eind aan te zien, zonder te rusten, als zo
op de eene trede stond, den voet reeds weer
opgeheven, om op de andere over te gaan.
Tot nu haar krachtn op waren, zij niet
meer verder kon en met angst en schrik
dacht aan het stuk van de trap, dat nog
voor haar lag.
Meer levensvreugdel De Hollmann's be
zaten ze. Zij werkten en wilden ook voor
uit, flink, onophoudelijk en vol kracht,
maar zij probeerden niet, langs een einde-
looze trap de wolken te bestormen. Zij lie
pen in een verstandig tempo op aarde en
bleven van tijd tot tijd staan, om eens om
te zien, achteruit en vooruit, om zich be
wust to worden van hun bestaan en adem
te scheppen voor den verderen tocht. Zij
hielden zich onbetwistbaar veel minder met
zichzelf bezig dan Eva gedaan had en wis
ten toch veel beter dan zij bescheid met
zichzelf en wat ze noodig hadden.
Eva voelde zich als gebroken, toen ze
den volgenden morgen oostund.
Ze had het grootste deel van den nacht
in een onrustige sluimering gelegen en als
een visioen hing *t in haar geheugen, dat
banen worden beschouwd, indien men zich
bij den oud-mirister aansluit.
Als de man, die zelf inzake overwerk-
vergun ringen beslissingen heeft te nemen
gehad, meent, dat een vakvereeniging, die
tegen een bepaalde vergunning bezwaren
beeft, daarmee geen daad stelt van wel
bewuste sabotage van een overheidsbesüs-
sing", dan voelt men zich in zoodanig ge
zelschap tamelijk veilig.
Dit wat den theoretisch en kant betreft.
Als nu in de practijk bij den R. K. Me-
taalbewerkersbond de goede wil en de be
reidwilligheid aanwez'g 0m in over-
werkvergunningen redenen van algemeen
belang zoo hoog mogelijk te waardeeren,
zoodat de twijfelgevallen tot de hooge uit
zonderingen zullen behooren, dan geeft
•toch wel van weinig tegemoetkoming blijk
wie z'ch achter een quasi-principieelen
wal gaat verschansen om een redelijke op
lossing te kunnen afwijzen.
We, anders voor overleg p'eitend, in dit
geval aanvoert dat de wet geen overlog ge
doogt, wekt sterk den schijn, dat de over-
leg-geneigdheid bij hem tooh niet zeer
sterk ontwikkeld is.
De Tentoonstelling voor de Schoen- en
Lederindustrie te Waalwijk.
Op de schoenen tentoonstelling te Waal
wijk werden nog de volgende bekroningen
uitgereikt in de afdeeling Maatschoeisel:
Groep 1. Luxe schoeisel voor normale
voeten: J'. P van Duyne, Scheven in gen,
gouden medaille met eerekruis; J. H. Maks
Den Haag, gouden medaille: F. van Digge
len, Haarlem, gouden medaille; J. de Man,
Den Haag, gouden medaille; Minor en
Scbuts, Den Haag, verguld zilveren me
daille, ook voor groep 4; .Tan Swaters,
T.ochem, zilveren medaille; J. Cornelissen,
Utrecht, zilveren medaille, ook voor
groep 4.
Groep 2. Burgerschoeisel voor normale
voeten: Lamet, Den Haag, bronzen medail
le: Joh. Hooistra, Bolsward, eervolle ver
melding; H. v. d. Moolen, Amsterdam, eer
volle vermelding.
Groep 3. Schoeisel voor weinig abnor
male voeten: J. L. Beumer. Loehem, zil
veren medaille: M. Snelleman. Rotterdam,
zilveren medaille; J. Drukker. Zaandam,
bronzen medaille; G. Labrie. Den Haag,
bronzen medaille; M. J. v. d. Schoor, Den
Bosch, bronzen medaille; J. F. Severin,
Zutphen, bronzen medaille: A. Wetterauw,
Franeker, bronzen medaille: .Tac. Veerman
Volendam, eervolle vermelding.
Groep 4. Schoeisel voor ernstig abnor
male voeten: J. W. Bierens Zn., Amster
dam, gouden medaille, ook voor groep 3;
C. v. d. Linden, Botterdam, verguld zil
veren medaille, ook voor jfroep 13; W
J. Brands, Arnhem, verguld zilyeren me
daille: Wetemans Zn., Nijmegen, ver
guld zilveren medaille: F. J. Boersma,
Utrecht, zilveren medaille, ook voor groep
13; W. Rulkpns, Roermond, zilveren me
daille: A. H. Elferink, Bathmen, bronzen
medaille, ook voor groep 2; G. J. Kuipers,
Zwolle, bronzen medaille, ook voor groep
2: P. Koens, Appingedam, bronzen me
daille.
't Moet buitenlandsch zijn!
In een oorr. uit Waalwijk in „Het Han
delsblad" lezen we:
Nieuw is het niet. Het was al veel vroe
ger verteld: heel veel van de „Engelsche"
schoenen, welke hier worden verkocht,
zijn in Waalwijk of elders in de Lang
straat gemaakt. En dan werd er bij ver
teld, dat die voelbokleedsels eerst de Noord
zee overgingen, dan weer terugkomen en
dat de verkoopsprijzen met die dubbele en
noodelooze transportkosten moesten wor
den verhoogd.
Nu, zoo erg is het niet, al zijn dergelijke
dwaasheden gevolg van de haat tegen
„Nederlandsch fabrikaat" wel eens voor
gekomen.
Maar het kan immeTS eenvoudiger. De
kooper koopster is wellicht Juister
vraagt- niet naar die zeereizen, maar lot
op de Engelsch-klinkende naam. En die
naam kan, gemakkelijk ln Waalwijk op de
schoenen gezet.
Bedrog? Misleiding? Geen sprake van.
Het zou bedrog zijn als het publiek min
derwaardige schoenen kreeg. Maar dat is
immers niet het geval.
een groote vrouwengestalte aan haar bed
had gestaan en zich luisterend over haar
heengebogen. Een koele hand was tastend
over haar voorhoofd gegaan, dan was de
gestalte weer geluidloos verdwenen en
ze had een gevoel gehad, dat ze haar ar
men moest uitstrekken en vragen: Blijf bij
me.
Po door het open venster ^''nnonstrno-
mendo morgenkoelte deed Eva goed. De
zware druk in het hoofd werd minder en
nadat zo zich met koud water verfrischt
had, voelde ze zich sterk genoeg voor haar
voornemen.
Zij ging naar beneden, langaam, maar
zonder aarzelen, ging zonder om te zien,
door de vestibule op het binnenplein, waar
Lena Hollmann tusschen de kippen en kal
koenen voeder strooide. Haar fijne, teere,
anders zoo bleeke gezichtje was met rose
overgl.msd. En zooals ze nu met lenige ge
stalte 't hoofdje met 't als gesponnen,goud
in de zon stralende, golven blonde haar
en beetje scheef, in de groote, donker-grij-
ze oogen pen uitdrukking van bijna kinder-
lijke verlegenheid, over de plaats liep, her
innerde ze weer heelemaal aan het fijne
gedistingueerde vrouwentype van Gains-
borough.
Zii stapte op Lena Hollmann toe.
„Ik kom' u excuus vragen, juffrouw Holl
mann, dat ik tot nu toe zoo onbeleefd te
genover u geweest ben", zeide ze en haar
blos werd nog donkerder. „Ik.... ik wist
niet, dat u de dochter des huizes bent."
Lena Hollmann keek haar met haar
mooip ernstfee o^ -en ka' onderzoekend
aan.
„U hebt me voor een dienstmeisje gehou
den, juffrouw?"
De Waalwijksche tentoonstelling is d^ar,
om het te bewijzen: de stand Brabantsche
fabrikanten leveren de beste dualiteiten en
de fraaiste modellen. Maar het Engelsche
tintje is er: „The (volgt een naam, die er
wat Engelsch uitziet maar meestal van
opht-Nederlandschen oorsprong is) shoo"
lezen wij herhaaldelijk op de stands van
Langstraatsche fabrikanten.
Waarom dat uitheemsch klinkende eti
ket? Het publiek wil het nu eenmaal, heet
het, en de zakenman, die wil verknopen,
moet nu eenmaal met de mentaliteit van
„men" rekening houden.
Maar hebben fabrikanten en winke
liers ook niet een beetje schuld, door hng
altiid met de Engelscho namen te werken.
Wij maakten op de tentoonstelling -met
de vertegenwoordigers van een der groot
ste schoenen fabrieken een praatje.
„Het publiek vraagt i#eer en meer Ne-
derlandsche schoenen. Wij verknopen on
der eigen naam. Waarom niet? Wij weten
immers, dat veel landgenooten tegenwoor
dig juist aan 'het Brabantsch schoenwerk
de voorkeur geeft. En niet alleen om do
degelijkheid, maar zeer ook om de ele-
ganee."
Zoo onder het gesprek door haddon wij
naar do luxe damesschoentjee gekeken
Konden zoo waarom voor de variatie
niet eens van Engeland afscheid genomen
uit Parijs zijn geïmporteerd.
„Alles hier in de fabrieken gemaakt.
Kostbaar werk. Daar zijn schoentjes van
750, gekocht voor één van de komende
Amsfordamsche mode-shows."
Wij keken naar zeer kostbare dames-
haTvken: paarlemoer, emnille. met schitte
rend inlegwerk. „Ook Nederlandsch fa
brikaat?"
„Neen deze kostbaarheden komen uit
Parijs, maar zij worden hier wel ver
werkt."
Zoodat van de „Parijsche schoentjes"
alleen maar de hakken do Seine-stad heb
ben gezien.
Ja, die grillen van hot publiek. Wij za
gen de nieuwste modellen schoenen vol
gens het welfsysteem vervaardigd, het sy
steem, dat do geheele voetzool steun geeft.
De hakken, ook van de galaschoentjes,
waren laag.
„Dit zijn hygiënische schoenen."
„Dus u, als fabrikant erkent, dat hooge
hakken niet gezond zijn?"
„Volmondig: maar wij moeten toch
leveren, wat de koopsters wenschen?"
Intusschen streeft de fabrikant er naar
modegril en gezondheid tegelijk te bevre
digen. De opgave is moeilijk, maar hij
heeft de vaste wil te slagen in zijn pogon
schoenen te leveren, welke inderdaad voet-
steunsels zijn en ook wat den naam be
treft echt Nederlandsch.
De Waalwijksche tentoonstelling zal on
getwijfeld helpen om dat pogen tot succes
te leiden.
Het conflict In de metaalindustrie.
Gedeeltelijke overeen
stemming.
Er heeft een bespreking plaats gehad
van het bestuur van den Metaalbond met
de besturen van den R.-K., den Christ, en
den Neutralen Metaalbowerkersbond.
Het bestuur van den modernen bond
de vierde arbeidersorganisatie was bij
deze bespreking niet tegenwoordig, aange
zien de brief van dezen bond daarvoor te
laat in het bezit van den Metaalbond waa
gekomen.
Bij genoemde bespreking hebben do drie
besturen zich bereid verklaard, do volgen
de voorwaarden ter beëindiging van do
conflicten bij hun leden te zullen aan
bevelen:
1. Uurloonen en werktijd aan do Mij.
Nieuwe Waterweg: De werktijd wordt 53
uur per week (overeenkomstig de over
werk vergunning). De uurloonen worden
als vóór het conflict. Voor ieder uur, dat
per week langer dan 48 uur gewerkt
wordt, zal een bijslag van 25 pet. worden
gegeven.
2. Tarieven aan de Mij. Nieuwe Water
weg: Do directie van deze Mij. ziet volko
men in, dat het ln het belang van do on
derneming is, dat de werklieden van do
onderneming door de tariveren niet achter
gesteld worden bij die van de Rotterdam-
sche Droogdok Maatschappij, en dat daar,
waar de .omstandigheden in beide onder
nemingen mochten verschillen, hij de vast-
„Ja ik moet het bekennen ik zag
u in de huishouding werken.... als
„Spreek het maar gerust uit: als een
dienstmeisje. Onze keukenmeid ligt in hot
ziekenhuis cn het tweede meisje was on
bruikbaar. Moeder moest het op staanden
voet wegjagen. In den oogsttijd is het
echter op het land moeilijk een plaatsver
vangster te krijgen, en in zoo'n geval moet
men zelf bijspringen"
„Daarop komt het eigenlijk niet aan,
juffrouw!" zeide Lena fijntjes. „Dienstbo
den zijn tenslotte toch ook menschen. Ik
moet u ook, om verder misverstand to
voorkomen, zeggen, dat ik mo heelemaal
niet wegens mijn in uw oogen grove werk
wil verontschuldigen. Ik doe het vrijwillig
en met plelzier. In eigen bedrijf te mogen
werken, schijnt mo een groot geluk, en ik
ben er trotsch op. Maar ik zie ook in, dat
n in andere aanschouwingen leeft, en
daarom heb ik u van het begin af, uwe....
terughoudendheid niet kwalijk genomen".
Zij zeide het kalm vriendelijk. Haar ge
zicht droeg heelemaal een trek van har
monische evenwichtigheid. Dat voelde Eva
pijnlijk, want dat gaf Lena Hollmann een
holist overwicht over haar, die nog mid
den in strijd en worsteling stond.
„U kon toch mijn aanschouwingen niet
kennen", wierp Eva op, om toch maar ieta
te zeggen.
„Jawel juffrouw. Van den dokter weten
we, dat u midden in belletristische stroo
mingen staat, en dan schijnt onze prao-
tische werkzaamheid n zeer nietig." Een
fijn schelmsch lachje speelde om haar lip
pen, toon ze verder ging. „Maar er zijn
toch ook menschen noodig, die zich daar
aan wijdon en wij gaan immers, goddank,
UIT DE RADIO-WERELO.
Wat er vanavond tn hooren is.
4.20 Hapiburg 395 M. Berichten en con
cert. Newcastle 400 M. Coiu.rL
London 305 M. Concert.
4.50 Miinchon 485 M. Kwartet.
5.05 Radio-Paris 1750 Af. Concert. -
Birmingham 473 M. Voordr. en r.an".
5.20 Londen 305 Af Dansmuziek.
Berlijn 500 Ar Concert.
6Miinchon 485 Af. Gramopkoonmu-
ziok.
6.20 Hamburg 305 Af K inderconcert
8.10 Hilversum 1030 Af. Concert tor
poro van den verjaardag van H. Af d«
Koningin. Gerard Leen dors, has: Chris de
Vos, tenor: Hot versterkt H D O.-orkest,
onder leiding van Francois T.upgens.
8.20 Londen 305 AL Bond de stations.
Alanchesrir 375 Af. Alilitflir concert.
Newcastle 400 M. Orkest. Birmingham
475 Ar. Opera-eoncert.
8.35 Bournemouth 383 M. Orkest en
soli. Zurich 515 Af. Concert. Brussel
265 Af. Fragm. uit de opera „Lo pounéo do
Nuremberg." De Bildt 1100 Af. Weer
bericht
8.50 Berlijn 500 M Gemengd concert.
Hamburg 305 Af. Otto Urack-concert.
Frankfurt 470 Af. „Die Neuvermnhlten",
tooncelspel. Arünster 410 Ar. Afozart-
concert
9.05 Radio-Paris 1750 M. Fragm. uit
opera's
9.20 Dnventry 1600 Ar. Barrow Ship-:
ya^d Silver Band. (Vickors Limited Re
layed from the Take Randstand. Wembley.
Overn re „Don Oulxote" ("Round.1 Trom
bone Solo ,,Jov Wheel" (Sutton.Selection
..Rignlottn" (Verdi.) Entr'acte „Aïy Sy
rian Maid" ("Rimmer") Fantasia „A Sai
lor's Life" (Cope.) Afarch „Staunch and
True" (Greenwood.) The National Anthem.
stelling van de tarieven hiermede reke
ning gehouden moet worden.
3. Loonbijslagcn aan do Af ij. Nieuwe
Waterweg: net ligt niet in de bedoeling
in het algemeen wijzigingen te brongen in
bestaande loonbijslagcn.
4. Tantième aan de Mij. Nieuwe Water
weg: Indien aan deze Afij. winst gemaakt
wordt, krijgen de werklieden een tantième
op dezelfde wijze als dit aan de Botler-
damsche Droogdok Araatschappij gebrui
kelijk is.
5. Ziekenfonds aan de Mij Nieuwe
Watorweg: Het ziekenfonds aan deze NI ij.
zal gescheiden blijven van dat aan de
Rotterdamsche Droogdokmaatsehappij. De
desbetreffende regeling aan de Afij. Nieuws
Waterweg wordt als dit aan do Rotter
damsche Droogdok Maatschappij.
6. Vacantie aan do Mij. Nieuwe Water
weg: Do werklieden, die krachtens de be-
staande bepalingen voor vacantie in aan
merking gekomen zouden zijn, krijgen do
nu niet genoten vacantiodagon uitbetaald.
7. Weder te werk-stelling: Na beëin
diging van do conflicten worden alle
werklieden in den korstst mogelijken lijd
weder to work gesteld, vnorzoover het
werk dat toelaat.
Des avonds heeft een bespreking plaats
gehad - van het bestuur van don Aio taal
bond met het bestuur van den modernen
bond.
De aanleg van de spoorlijn
GoudaAlphen a. d. Rijn.
Bozwaron van Waddinxvocn.
Het Dagelijksch Bestuur der gemeente
Waddinxveon bad aan don Raad voorge
steld een bedrag uit do gemeentekas te
gevon voor het verwoeste gebied aan het
Nationaal Steuncomité. Bij do bespreking
van dit voorstel werd o.a. opgemerkt, dat
in deze het Rijk een taak heeft te vervul
len, doch dat do Rogeering een en ander
blijkbaar aan de particuliere milddadig
heid wenscht over te laten, terwijl wet
houder Herfst, naar aanleiding van het
bericht betreffende do opheffing van de
lokaalspoorlijn tusschen Alkmaar on
Broek op J,angondijk, ter sprake bracht
den aanlog van do spoorlijn
Goud aA 1 p h o n a. d. R IJ n. Daarme
de zijn millioenen gemoeid, terwijl spr.
voorzag, dat eerlang ook deze spoorweg zou
moeten worden opgeheven. De noodlijden
de plaatsen, meent spr., zouden mot één
Igavö van Rijkswege geholpen kunnen
worden, als het Rijk er voor beschikbaar
lelde wat nu zal moeten worden besteed
ook niet heelemaal op in zuivelbereiding on
veefokkerij.
„Neen dat heb ik gister n gemerkt en ik
vraag u van harte vergiffenis voor mijn
dom optreden. Ik heb al een groot stuk van
de wereld gezien en ben toch hier in den
korten tijd van mijn oponthoud in dit Silo-
zische dorp reeds tot het inzicht gekomen,
dat ik in werkelijkheid nooit In een tamo-
"1 ijk engen kring gekomen bonAla
u dat een genoegdoening is, juffrouw Holl
mann!"
Eva stak haar de hand toe en keek haar
8meekend aan
Lena vond, dat dat fijne gezichtje mei
z'n doorzichtige bleekheid en don verlan
genden blik Iets ontroerends liefs en eer
lijks had. Met een warm lichten van haar
oogen nam ze de aangeboden hand en
drukte ze.
„Mijn moeder, is een prachtvrouw, dai
zult u nog leeren inzien, Juffrouw en haar
lijfspreuk ls: Men moet do menschen ne
men, zooals ze zijn, opdat men zich niet
nan hen bezondigt. Wij zullen elkaar we-
derkeerlg nemen, zooals wo zijn, en Ik denk'
dan zullen we het wel met elkaar kunnen
vinden. Nu moot Ik echter eerst mijn
plicht aan mijn beschermelingen vervul
len. U ziet immers, hoe ongeduldig zij m«
manen".
Inderdaad drongen do hoenders kake
lend om haar heen, en een paar hijzonder
gulzige probeerden met onhandige sprongen
te snoepen uit de schaal vol korrels in
Lena's hand.
(Wordt vervolgd)
