Je Leidsclie Courant"
Tweede Blad
1 Zaterdag 25 Juli 1925
Buitenl. Weekoverzicht.
EEN LEVEN BOETE.
BI^SaEÜLAND
Duitschlands antwoord.
jVij zijn alweer een stap verder gekomen
#p den langen weg naar den vrede. Duitsch
land heeft geantwoord op liet antwoord
yan Frankrijk inzake bet veiHgheidspact.
Straks krijgen wij het antwoord van
frankrijk op het antwoord van Duitsch
land op het antwoord van Frankrijk op
iet Duitsche aanbod. En iederen keer
jnydt geconstateerd, dat het antwoord een
geschikte bas:s vormt voor verdere onder
handelingen. Waarmede wij al heel blij
lijn.
Men kent de geschiedenis van deze on
derhandelingen.
De Duitschers wilden de Fransche Rijn
grens, zooals ze door het verdrag van Ver
sailles is1* vastgesteld, waarborgen en in
een afzonderlijk/ ditmaal niet opged ou-
jen verdrag, de verplichtingen betreffende
de ontwapening in het Rijnland erkennen.
Bij eventueele conflicten zouden de ver
dragsluitende partijen arbitrage aanvaar
den. Ook met andere staten wilde Duitsch-
land een algemeen arbitrage-verdrag slui
ten zonder uitdrukkelijke garantie echter
ran den territorialen status quo.
Hst Fransche antwoord wees in de eerste
pnals op de noodzakelijkheid van Duilsch-
lind's toetreding tot den Volkenbond. Ver-
dor werd er in verklaard, dat gdle rechten
lol het nemen van sancties, welke het ver
drag van Versailles en het aecoord over
liet Rijnland aan Frankrijk geschonken
hebben, buiten alle arbitrage om moeten
blijven bestaan; ten derde werd er over
de arbitrageverdragen met andere volke
ren gezegd, dat zij als het ware slechts de
nnctie mochten «zijn van de bestaande
verdragen.
Op die laatste Fransche nota beeft
Duitschland Maandag j.l. geantwoord.
Duitschland is bereid verder te onderhan
delen maar geeft zijn standpunt niet op.
Wat den Volkenbond betreft eischt de
iijksregeering net als vroeger een uitzon
derlijke behandeling in verband met den
teer uit zou derlij ken toestand, waarin het
lijk zich bevindt. Duitschland is hot eenige
ontwapende land in Europa en ligt juist
ia het gevaarlijke midden. Mocht bet ooit
lot 'n Volkenbondsoorlog komen met Rus
land, wat zeker niet tot de onmogelijkhe
den behoort, dan zou het rijksgebied veel
lans loopen bet slagveld te worden en
«ouden de Duitschers lijdelijk moeten toe
ren, hoe door de strijdende partijen bun
land wordt verwoest. Het feit zelf trou
wens dat Duitschland in zekere gevallen
vrijheid van doortocht zou geven aan de
machtige legers van Frankrijk naar de
Russische grens zou op zichzelf de betrek
kingen tusschen Berl'jn en Moskou, die
toch al heel wat moeilijkheden opleveren
nog veel minder aangenaam maken. Het
Duitsche voorbehoud is dus volkomen be
grijpelijk. Wel verklaart Berlijn zich voor
toetreding tot den Bond, ook zonder uit-
tonderingsvoorwaarden, wanneer alle vol
leren tot ontwapening zullen overgegaan
lijn. Daarop schijnt vooreerst echter
aiet veel kans te beslaan.
Het tweede punt betreft het verband
tusschen het aangeboden waarborgverdrag
eu den toestand in het Rijngebied. De
Duitschers hadden niet uitdrukkelijk ver
klaard, dat zij stonden op een verkorte be-
retliiigstermijn of een verlichting van den
bezetlingslast'in ruil voor de door hen aan
geboden garantie.
Do Franschen echter verk'aarden uit
drukkelijk, dat zulk een verband niet mag
bestaan. Wat zou er dan wel overblijven
vaa de pacificcerenden invloed vaü het
ïerdrag? Dat Duitschland het waarborg
verdrag aan geen bepaalde voorwaarden
beeft verbonden lijkt ons zeer verstandig,
«chrijft het „Vad.". Hun doel was immers
een betere atmospheer voor een waarlijk
vreedzaam naast elkaar leven te schep
pen. Als d'e atmospheer er maar eenmaal
FEUILLETON.
Naar den roman van LULU VON
STRAUSZ UND TORNEY.
i O—
j c i (Nadruk verboden
Uj V
Zij was terneergeslagen en treurig. Het
*iren nu al zoo lange weken, dat Karoltje
,r lag, en al kwamen zijn krachten ook
krug, in zijn eigenlijke pijnen was toch nog
Jmper eenige beterschap te bespeuren.
Ije dokter zei ook zoo weinig; het was
bijna, alsof hij een verklaring vermeed.
Zij wilde hem nu verzoeken, haar eens
tonduit zijn oordeel te zeggen over de
"Ate van den jtfngen.
Misschien kon het hem ook inderdaad
Ped doen, eindelijk weer eens in de fris
se lucht te komen!
Toen ze don ouden heer Kareltjes
^nach voordroeg, knikte hij peinzend.
„Ja, ja een poging kon men eens wa-
!*Q". meende hij „vroeg of laat moot het
filers toch, maar de uiterste voorzichtig-
£■4 moet in acht worden genomen. In
iider geval is de uiterste voorzichtigheid
J®°dig. In ieder geval moet u een zieken-
aanschaffen!"
•Ja dat werkelijk noodig?" Annolie zag
■Q dokter verontrust aan. „Men kan
/f® rolstoel toch ook leenen. Het is toch
?*.er niot voor lang?"
"P dokier schudde het hoofd.
raad u aan er liever aanstonds een
was en men niet te ongeduldig was dan
zou zoo redeneerden zij blijkbaar de
rost wel vanzeif komen. Maar wanneer
Frankrijk nu gaat verklaren: wat jullie
ook doen voor den vrede, wij zullen geen
van onze rechten dor overwinning prijs
geven, dan wordt de toestand toch wel
eenig^zins anders en dan spreekt het van-
ze f dal men te Berlijn, zonder ook thans
eenige voorwaarde te stellen, toch den
wensch uitdrukt, dat het sluiten van het
waarborgverdrag ook wel eenige verande
ring zal brengen in den toestand aan deil
Rijn.
Hel derde punt betreft vooral den toe-
sland aan Duitschlands Oostelijke grens.
De met de buurstaten aldaar te sluiten ar-
bitrageverdvagcu moeten, naar de Duit
sche opvatting, een in eiding vormen tot
langzame en vooral vreedzame herz eniug
van de verdragen in zoover deze niet
overeenkomen met de beginselen van het
recht der nationaliteit en van de economi
sche doelmatigheid. De Franschen echter
wenschen volstrekt geen politieke arbitruge
maar een streng juridische, die de ecn-
maai gcechapen toestand voor eeuwg be
stendigt. Ook op dat punt houdt de Duit
sche regcering zich bij het oude standpunt.
Toch is men tevreden over dc nota in
Londen en in F ar ijs.
Eu in den Du isehen Rijksdag is de poli
tiek \an liet kab net goedgekeurd. Ook de
Duitsch-nationalen, die zulk een grooten
mond hadden opgezet tegen S'.-esemann,
den minister van buiteulandsche zaken,
stemden vóór dc motie Viui vertrouwen.
Praten en doen zijn twee.
De ontruiming van de Roer.
In het begin van deze week heeft men een
aanvang gemaakt met de ontruiming van
het Roergebied, waardoor het Roeravon-
iuur, door Po ncaré begonnen, thans als
geëindigd kan worden beschouwd. Het be
gon den Franschen toch te lastig te wor
den en bovendien kan men de mannetjes in
Marokko best gebruiken. Vandaar dat de
Franschen zeer gewillig waren om het
recht, Uat Duitschlard zich door het ver
vullen van de Dawes-regeliu? had ve. wor-
ven tot ontruiming van dit gebied, toe te
staan.
Zooals vanzelfsprekend is. juicht de be-
volkiug, doch voor de gemeentebesturen is
dize ontruiming van vee! grootcr beleeke-
nis. zooals het „Vad." opmerkt.
De voorstelling, akot er nu eigenlijk
sinds^het zoogenaamd „onzichtbaar" bor
den van de bezetting een normale toestand
zou geheerscht hebben in dit gebied, is
volkomen onjuist. In een zoo dicht bevolkt
land als het Westfaalsche industriegebied
kan het riet anders of liet inkwartieren
van talrijke troepen moet allorlei bezwaren
meebrengen voor cle publieke instellingen.
Tot de aanvaarding van het plan-Dawes
waren er nog ongeveer 80000 soldaten in
net Roergebied. Daarna zijn er al heel wat
weggetrokken; toch zijn er tol op het einde
zoo wat 40.000 gebleven. Een juiste opgave
kan van Duitsche zijde niet gegeven wor
den, daar de troepen meestal in kazernes
verbhjf houden en de Franschen vermij
den volledige inlichtingen over het aantal
soldaten te geven. In Dortmund b.Y. heeft
het gemeentebestuur geruimen tijd met eeu
bezetting van s'eclits 3000 man gebakend,
terwijl later bleek, dat er in werkelijkheid
12.000 waren.
Daar er geen voldoende oude kazernes
waren heeft men in tal van plaalsen be
slag gelegd op openbare gebouwen.
De toch al heerschcnde woningnood was
veel erger geworden door het feit, dat de
officieren in particuliere huiv.cn woonden.
In Essen al'aen werden er op die wijze
870 woningen aau de gewone bevolking
onttrokken.
Hot was streng verboden aan de Duit
sche eigenaars om zelfs maar een enkel
meubel uit het*huis te verwijderen, wan
neer het door een Fransch officier werd
opgevorderd. Natuurlijk hebben vele bur
gers daardoor groole schade geleden.
In de kleinere plaatsen waven er nog
slechts zeer we:n"g troepen. Theoretisch
bleef een gemeente echter „bezet", zoolang
cr zich een enkel Fransch gendarm be
vond.
Volgens een bericht uit Essen aan het
„Berliner Tageblatt", vinden de Fransche
soldaten het niet aangenaam het Roerge
bied te moeten verlaten. Vooral de officie
ren niet, die niettegenstaande de geringe
te keopen" zeide hij; „het kan toch langer
duren."
Annelie bleef een oogenblik zwijgend
zitten, dan zag ze op.
„Dokter, ik zou u willen verzoeken, me
eens de volle waarheid te zeggen! Het is
beter, alles te weten, dan in onzekerheid
het ergste te moeten vreezen. Is Kareltje
nog in werkelijk ernstig gevaar5"
„Zijn leven zeker niet", antwoordde de
dokter aarzelend.
„Maar wat dan? Zeg u me asjeblieft
toch alles?"
De oude man zweeg een oogenblik en
keek langs haar heen het venster uit.
„Het valt me heel zwaar, 't u te zeggen
maar een3 zal het toch moeten", zeide
hij dan. „Zooals gezezgd, zijn leven is bui
ten gevaar maar heel gezond zal hij
wel nooit meer worden; hij zal altijd veel
zorg en verpleging noodig hebben. Ik hob
het al lang geweten; ik vermoedde het 't
eerste oogenblik al. Zoo'n ruggegraat-aan-
doening is altijd zeer ernstig."
Hij had haastig gesproken; nu hield hij
even op.
„Heelemaal als nu zal het zeker wel
niet blijven", voegde hij erbij, toen hij Ao
nelie in haar gelaat zag.
„Hij zal ook nog weer Ieeren loopen, zij
het dan ook slechts op krukken. Verlies
den moed maar niet, freule van Marten-
hof. De jongen kan immers toch nog een
gelukkig mensch worden Ik ken dat,
heb het meermalen meegemaakt en
dan, wie weet, onze Lieve Heer heeft veel
middelen en wegen
Annelie was zeer bleek geworden; zij
stak hem de hand toe, zonder een wc* d
te zeggen.
waarde van den frank, toch nog in staat
waren zeer aangenaam te leven in dit be
zette land.
Marokko. De invloed van de ver
sterkingen. die de Franschen in Marokko
hebben laten aanrukken, doet zich nog niet
gevoelen. De toestand verandert weinig.
Nu eens kunnen de Franschen een succes
je seinen (en dat doen ze heel gauw) dao
weer heeft Abd-el-Krim een verovering
gemaakt. Doch b'j het afwisselend krijgs
geluk heeft tot nog toe Abd-el-Krim het
moesie succes. Behalve maarschalk Lyau-
téy bevinden zich nu ook de pas benoemde
opperbevel hebber der Fransche troepen,
generaal Naulin, en maarschalk Pétain in
Marokko. Bovendien zal binnenkort Primo
de Rivera, de Spaansche generaal, met hen
kompa confereeren De heeren mogen an
ders wel opschieten, want op do verzen
gende hitte die thans in Marokko heerscht,
zal over acht tot t:en- wekon het regensei
zoen volgen, dat de bewegingen der troo-
pen nog veel sterker zal belemmeren. De
regentijd duurt tot April, zoodat indien
het den Franschen niet mocht gelukken
voor liet aanbreken van het natte seizoen
Abd-el-Krim een harde Jes te geven, groot
oponthoud te verwachten is. Aan den an
deren kant zullen de Rif-kabylen er even
eens alles op ze.ten, om vóór liet regensei
zoen iets taslbaarders te bereiken dan de
vermeestering of het onhoudbaar maken
van Fransche posen en daarom gaan zij
voort, uiet in de richting van Fez aan te
valen.
HET R.K. WERKLIEDENVERBOND
EN DE WELVAARTSPCLITIEK.
To eene d.d. 22 en 23 dezer gehouden
Vei bondsvergadering diende de heer G. J.
Kuiper, lid van de Tweede Kamer, de vol
gende ontwerp-resolutie in:
Ontwerp-rcsclutie Welvaartspoiitiek.
De Algemeene Vergadering van het
Roomsch-Katlioliek Werkliedenverbond in
Nederland, gehouden op 22 en 23 Juli
1925, te Utrecht:
Overwegende, dat de uiterlijke verschijn
selen omtrent de welvaarlspositie van Ne
derland, n.I.:
a. het constant-hooge werkloosheidscij
fer;
b. de daling van liet belastbaar volks-
inkomen gedurende de laatste jaren;
c. de teruggang van ons belastbaar
volksvermogen sedert het jaar 1921;
d. de daarop correspondeeronde daling
der fnjcomsfen van 'sRijks schatkist;
e. liet abnormaal groot aantal faillis
sementen;
f. de ongunstige loop der spoorwegont-
vangsfen;
g. de ongunstige toestand onzer han
delsbalans en de nog altijd zeer langzame
verbetering daarvan sedert den oorlog;
h. de heersehende onrust onder de door
de economische verwarring zwaar getrof
fen werknemers
aanleiding geven tot ernstige bezorgd
heid voor de naaste, doch in het bijzon
der voor de meer verwijderde toekomst
des lands;
voorts lettend op bet feit, dat daartegen
over de bevolking van ons land de laatste
10 jaren mot gemiddeld 100.000 inwoners
per jaar toenam en de aanwas speciaal in
de laatste jaren in toenemende mate het
genoemde cijfer te boven gaat;
meent daaruit ten stelligste te moeten af
leiden, dat het Nederalndsehe volk allo
kroehten zal moeten aanwenden om voor
de naaste toekomst een vprdore inzinking
zijner welvaartspositie te voorkomen;
is bovendien van oordeel, dat in de pe
riode van economische reconstructie, waar
in Europa thans verkeert, alle aanleiding
bestaat, dat, met het oog op de naaste en
meer verwijderde economische behoeften
van ons volk, van Overheidswege meer dan
gewone hulp wordt geboden om alle wel
vaart.slironn en des lands tot volle ontwik
keling te brengen;
voor zoover noodig kan daarbij, naar de
meoning van bef Verbond, voor de finan
ciering van openbare werken, die de pro
ductiviteit van ons volk verhoogeu, van
staatswege geld worden geleend, zonder
Met natuurlijk taktgevoel stond de oude
man op, om haar alleen te laten.
„Ik wil nu eens gaan kijken ,hoe mijn
kleine patiënt bet maakt", zeide bij, naar
de deur gaande.
Een oogenblik was het heel stil in de
kamer, dan legde Annelie met een harts
tochtelijke beweging bet hoofd op de ar
men en snikte.
Zoo vond Leo Dahlen haar. die zijn da-
gelïjksch bezoek aan het ziekbed van het
kind kwam brengen. Zij bad hem niet hoo-
ren komen; pas toen hij begon te spreken,
zag ze op.
„Alles is uit voor Kareltje". zeide ze
op zijn ontstelde vraag, het beschreide ge
zicht tot hem opheffend, „de doktor heeft
het me zoo juist gezegd. Een ruggegraat-
aandoening lam kreupel voor zijn
hoele leven. Kareltje onze lieve, wilde,
kleine jongen! Ik kan het nog heelemaal
niet begrijpen?"
„Hemel, is dat waar?" Leo Dahlen zag
haar geschrokken aan.
Kon dat mogelijk zijn. Zoo pas nog een
frisch jong leven vol duizenden verwach
tingen en nu prijsgegeven aan den ein
de lnozen jammer van levenslange ziekte!
Hij bleef naast Annelie staan, zonder
een woord te kunnen spreken. Bij de el
lende, die in deze gedachte lag. was ieder
troostend woord hem banaal voorgekomen.
Een warm gevoel van groot medelijden
kwam over hem, terwijl hij neer zag op
haar gebogen blonde hoofd een mede
lijden, waarbij hij al het andere, zelfs Ka
reltje en diens harde lot vergat.
Was dit meisje daar voor hem dezelfde,
die hij jaren geleden den naam vrouw
ontzegd had, omdat ze niets van het we-
aan een voorzichtig financieel beleid te
kort te doen.
Als directe en indirecte middelen, die
voor de naaste en voor de moer verwijder-»
de toekomst tie welvaartspasitie van ons
land ten goede kunnen komen, meent het
Verbond te mogen aanbevelen:
Middelen van particulieren
kant.
a. de ontginning van woeste gronden
met steun van Overheidswege;
b. practische toepassing van en pro
paganda vóór het beginsel, dat het Ned.
Fabrikaat niet alleen niet wordt achter
gesteld, doch integendeel de voorkeur ge
niet;
c. bevordering van emigratie, wanneer
dit met goede materieele vooruitzichten en
zonder gegronde vrees voor godsdienstige
en zedelijke gevaren kan plaats hebben;
d. streven naar goede, de sociale posi
tie en rechten der werknemers in onderne
ming en bedrijf erkennende verhoudingen
tusschen werkgevers en werknemers;
e. de gaven der wetenschap en het
practlsch vernuft der arbeiders tot verbe
tering der arboidsmethoden zooveel mo
gelijk benutten en behoorlijk beloonen;
f. regularisalie der werkgelegenheid,
zoowel over de jaargetijden als over de
productie-gelegonheden, teneinde onecono
mische uitgaven aan workloozenzorg zoo
veel mogelijk te voorkomen, om. door de
werkgevers te doen bijdragen in de kos
ten der werkloozenzorg.
g. permanente aandacht van werkge
vers- en arbeidersorganisaties aan den
loop der prijzen van landbouwproducten
op de wereldmarkt, teneinde cultures die
meer loonend zijn en meer arbeidsgelegen
heid verschaffen, zooveel mogelijk te be
vorderen:
Middelen van
Overheidswege.
n. alle rogeeringshemoeiingen inzake
welvanrfspoliliek worden zooveel mogelijk
onder één leiding gebracht en anderzijds
alle omslachtigheid en administratieve
belemmeringen zooveel mogelijk voorko
men;
I». ter bevordering van directe werk
verruiming, maar vooral ter ontwikke
ling onzer nijverheid worde van rogee-
rineswege speciale zorg gewijd aan de op
lossing van bet vervoer- en verkeersvraag
stuk.
1o. de waterwegen als: Maaskanalisa
tie. .Tuliana-KanaalRijnTwente Ka
naal. Kanalenplan GroningenNoordzee-
k?'»aal enz.
2e. Het voeren van verkeerspnli-
fiek. die er op gericht is de nationale nij
verheid zoo krachtig mogelijk te stennon;
3e. liet wegen vraagstuk met het oog op
het toenemend autoverkeer ter hand ne
men, o.a. door hef aanleggen van ver
keerswegen als de verkeersweg Den Haag-
Rotterdam.
Wellicht is door een ancriflle wegenbe
lasting en anderszins, een fonds te vormen,
dat aanleg en onderhoud kan financie
ren:
c ondanks hef toenemend gebruik van
eleefririfcit en olie. is torh de ontgin
ning onzer steenkolenvelden met alle
kracht door te zeftrn. omdat de steenkool/
als bron van arbeidsvermogen voor onze
groeiende industrie, onmisbaar is en op
dit punt onze onafhankelijkheid zooveel
mogoliik moet worden veilig gestold.
Ontginning door particulieren met
Staatshulp, dus in den gemengden be
drijfsvorm. zou wellicht de voorkeur ver
dienen:
d. ontwatering en indijking van gron
den als Zuiderzee, Biesbosch. Sluipwijk-
sche plassen. Veehtplasen enz.;
e. ontginning en stichting van boerde
rijen op woeste gronden, door Staatshulp
aan particulieren
f. bevordering, ook door steun aan
particulier initiatief, van goede vakoplei
ding en van betrouwbare beroepskeuze on
der wetenschappelijke voorlichting;
g. het nemen van wettelijke maatrege
len. welke een goede verhouding tusschen
werkgevers en werknemers kunnen bevor
deren;
h. ruime voorlichting aan landbouw,
nijverheid en handel, zoowel over liet bui-
tenlandsch afzetgebied als binnen onze
grenzen;
i. bevordering van natuiir-wptensrhnn-
zen der vrouw in zich had gehad en
die nu zichzelf geheel vergeten kon voor
het lot van anderen?
De smart van dit anders zoo rustigo en
zelfstandige meisje had iets eigenaa^d'K
ontroerends voor hom; ze gaf haar iets
van die vrouwelijke zwakheid en hulpe
loosheid, die de ridderlijkheid van iedere
echte mannennatuur oproept.
Het liefst had hij haar in zijn armen
genomen en haar getroost als een kind...
Het was, alsof Annelie lets van zijn ge
dachten ried, ze hief een oogenblik het
hoofd op en zag hem verwijtend aan.
„Hebt u dan heelemaal geen woord voor
onzen jongen en zijn lot?" vroeg ze lang
zaam.
Leo Dahlen zag zwijgend voor zich.
„De arme jongen!" zeide hij dan.
Hij voelde zelf, hoe onnatuurlijk en ge
dwongen, die woorden klonken. Hij had
immers eerlijk en van harte medelijden
met den jongen, hij hield immers ook van
bem, het lieve kereltje hij had op dit
oogenblik slechts niet aan hem gedacht
alleen maar aan Annelie en haar smart.
Ze had hem bij zijn .woftrden nog eens
vlug, als verschrikt en zonder te begrij
pen, aangezien en dan moe het hoofd in
de hand gesust. Nu luisterde ze plotse
ling.
„Ik geloof, dat de dokter gaat. Wil u
een paar minuten bij Kaj-eltje blijven?"
vroeg ze smeekend. „Als hij me nu aan
stonds ziet, vraagt hij me zeker, waarom
ik geschreid heb, en ik kan het hem
tocb niet zeggen! U zal het immers niet
zoo zwaar vallen, uw verdriet voor het
kind te verborgen!" voegde zo er op bit
teren coon aan toe.
pelijko onderzoekingen ter opvoering dei!
productivitoit van bodem en industrie;
j. krachtige propi^ganda tot voorkouf
aan het Nedorl. Fabrikaat, niet het minst'
door het voorbeeld der Regoeringen van,'
Staat, Provinciën en Gemeenten zelf;
k maatregelen van retorsie tegen eon®
dumpingspolitiek, die in het buitenland
wordt gevoerd ton nadeele van ons land, en
medewerking tot het tegengaan van zulke
politiek in den Volkenbond.
Deze middelen acht het Verbond ïef
handhaving onzer nationale welvaart nood
zakelijk. Het Verbond acht zich daarom
verplicht daarvoor de aandacht van hek'
Noderlandsohe volk te vragen en vooral bij
do Regeering aan te dringen, in de ko-
mende vierjarige periode alle mogelijke
zorg en kracht aan het zoo nijpende wel-
vaarlsprobleem te besteden.
De Verhondsvorgadoring droeg bet bö-
stuur op, deze ontwerp-resolutie nader on-
der net oog te zien en al dan niet gewij-c
zigd vast te stellen.
De wijziging van de Orankwet.
Dc logementsv or gunningen.
In Stsbld. 280 is opgenomen de wot vad
don 29sten Juni 1925, houdendo wijziging}
der Drankwet, waaruit wij het volgonde,
aanstippen:
Aan art. 6, waarbij vastgesteld is, wolk®
niaatregplonvan bestuur en verordeningen
ten aanzien der localiteiten kunnen wor-
den afgekondigd, waarvoor vergunningeu
worden gevraagd, wordt eep 4e lid toege-
voogd, luidende:
Bij algemeencn maatregel van bo«
stuur worden eischen gesteld, waar-»
aan logementen moeten volt' en, oni
voor eene vergunning voor den ver-*
koop alleen aan logeergasten in aan*
merking te komen. Dezo cischen kun-
nen verschillend zijn voor verschillen-»
de soorten van gemeenten.
Do gevallen, in welke, volgens art. 8»
een vergunning door B. en W. wordt ge
weigerd, worden met één vermeerderd, n.I»
„wanner de verzoeker niet de beschikking
heeft over de Jocaliteit, waarvoor bij da
vergunning vraagt.
Aan art 9 hetwelk de gevallen opsomt,
waarin de vergunning door Gedeputeerde
Staten wordt geweigerd, wordt een nieuw
derde lid toegevoegd, luidendo als volgt:
Do vergunning voor den verkoop
in een logement, alleen aan logoor-
gasten, wordt bovendien geweigerd:
lo. wanneer liet logeman!, waar
voor zij gevraagd wordt, niet voldoci
aan de' eischen, gesteld bij algemeenoD
maatregel van bestuur.
2o. wanneer gegrond vermoeden hof
staat voor misbruik dor vergunning.
3o. wanneer de localiteil, wanrvoof
zij wordt gevraagd, niet kennelijk uit
sluitend of in hoofdzaak strekt loir
dienste der logeergasten.
Voor liet overschrijven eener acte van
vergunning ten name van ceu persoon, di«
het bedrijf zal uitoefenen in eene locali
teil, welke doel uitmaakt van oeno inrich
ting voor maatschappelijk verkeer, of ten
name van eene sociëteit, ten behoeve van
den verkoop in do localitolt van dio so
ciëteit, is niet meer zooals tot nu too toe
stemming van de Kroon benoodigd, doch'
is goedkeuring van den minister, belast
met de uitvoering dezer wet. voldoende.
De door B. en W. der verschillende go-»
meenten jaarlijks aan Ged. Staten te zen*
den opgaven betreffende het aan lal inrich
tingen, waarvoor gedurende het vorigo
jaar vergunning of verlof werd verleend,
en waarvan gedurende dat jaar do vergun
ning of liet verlof vervallen of ingetrok
ken is; het gedurende dat jaar betaalde
vergunningsrecht en van alle in de ge
meente bestaande inrichtingen, waar
krachlens vergunning of verlof, dranken
verkocht worden, weiden tot nu toe opge
nomen in het provinciaal vorslag on in do
Nederlandsche Staatscourant Voorlaan
zal echter do betrokken minister voorschrif
ten geven betreffende do wijze, waarop vo
renbedoelde opgaven bekend zullen worded
gemaakt
Met hechtenis van ten hoogste drie we
ken of geldboete van ten hoogsto honderd
gulden wordt gestraft hij, die in een loge
ment, waarvoor geen andere vergunning ia
verleend dan eeno voor den verkoop alleen
aan logeergasten, sterken drank in hoi'
klein verkoopt, in het klein te koop .aan
biedt, verstrekt of toedient, aan
Met vorschenden, ernstigen blik op haat;
beschreide errstige gezicht ging Dahlen.
Zij bleef onbeweeglijk op haar plaats zit
ten en zag hem na.
„Do arme jongen!"
Hot klonk kaar nog steeds in de ooreff,
hoe hij dat zoo juist gezegd had zooi
kool medelijdend, bijna onverschillig! Be
greep hij dan heelemaal niet. wat er in
dat vonnis van den dokter lag?
Het vooruitzicht op een heel leven vatf
smart en ontbering voor een jong, veelbe
lovend monschenkind voor haar Ka
reltje!
Maar wat wilde ze dan eigenlijk? Zij
had Kareltje lief, omdat de jaren der moe
derzorg haar ook iets van de kracht dof
moedcrliefdo geleerd hadden. J.eo Dahlen
kende den jongen pas sinds weken. Hij
mocht hem graag zooals hij ieder an
der aardig kind wel graag mocht daC
was zoo zijn aard. Hoe kon ze vnn hem'
verwachten of zelfs verlangen, da! hij zich!
het lot van den kleine zoo stork aantrek
ken zou, zooals ze het zelf deed?
Annelie kwarn het op het oogenblik voof
alsof er een scheidingsmuur tusschen hou
in stond, hoogor en onoverkomelijker als
al het andere wat hen de laatste jarenc
gescheiden had haar leven hior het'
zijne buiten in de wereld ze hadden
niets met elkander gemeen!....
Maar waarom viel haar dio gedacht®
zoo zwaar. Zij had het immers toch reeda
vaker gevoeld, zij het ook niet zoo duide
lijk, ala Leo Dal^frn dikwijls bij een ge
ringe aanleiding zoo ongeduldig, bijna on
vriendelijk tegen het kind had kunnen:
zijn.
(Wordt vervolgd.), 4'
I
