KALENDER DER WEEK
l 1
JJ.B, Als niet anders wordt aangegeven,
ist in deze week iedere H. Mis Gloria en
ede. lederen dag de gewone Prefatie en
'ur: Paars.
ZONDAG 14 Dec. Se Zondag v. d.
dvent. Mis: G au de te. Gloria. 2e
bed v. h. Octaaf van Maria Onbevlekt
ilvangen. Credo. Prefatie v. d. Allerh.
[ieëenbeid.
Weldra zal de Christus verschijnen. Hij
reeds nabij, daarom: verblijdt U. (In-
jitus: Epistel). Wij stellen ons de groote
beurlenis van Christus' komst levendig
or cftn geest en ons verlangen doet ons
jden: „Gij Heer, die zetelt boven de
iprubijnen, kom om ons te verlossen."
iraduale; Alleluja-vers). Eu Isa i as, de
Iventprofeet, bempedigt ons: „Weest
>rk in vertrouwen; vreest niet. God zal
men al's Verlosser.." (Commumo). Op
is gebed zal Hijvan ons wegnemen de
lislernis van onzen geest, de ongerech-
iheid van z:jn volk en ons Zijn heiligen
«do schenken. (Gebed, Epistel, Offerfo-
sm). Moge het heilig offer, dat wij god-
uchtig met den priester opdragen, dat
or ons bewerken en ons voorbereiden op
1 komende geboortefeest van den Verlos-
r (St'lgebed, Poslcommunio.)
MAANDAG 15 D?c' Octaafdag v. h.
>e st van Maria Onbevlekt Ont-
ingen. Mis: Gaudens'gaudebo.
Is op. 8 Dec.) Gloria. 2e gebed v. d. dag
d. vorigen Zondag). Credo. Prefatie v.
Allerh. Maagd (invullen: En TT om de
ibey'ekte Ontvangenis). Kleur: W i'l
In Maria is.geen: enkele smet. Zij is de
jus van het eeuwige licht en een sin egel
odel' vlek. Zij is heerli.iker dan de zon
i, als men Haar verge1 ijkt mi het. l;clit,
rij zuiverder.' (Vrij naar de Kerk. Geiij-
n).
OfNSOAG 16,Dec. M i s. v. d. H. E u se
in s. Bisschop en Martelaar. Sacerdo'es.
oria. 2e gebed v. d. dag. 3e van Maria,
leur: Rood.
De heilige Bisschop Euseb'us, van Ver-
lli in Ita':ë heeft voortdurend gestreden
»en de ketterij flor Arianen, waarvoor h:J
'e vervolgingen heeft te verduren gehad,
lai'om wordt Vrij a's marte'aar vereerd.
WOENSDAG 17 D~c. Ou af er tem
er dag Geboden Vasten en Ont-
oudingsdag. Mis: Rorate coeli
crebed van Maria, 3o voor Kerk of Paus.
Vandaag mag oOk dn den vroegen mor-
0 worden gezongen de z.rr. „Gulden
is" Borate coeli. (Zie in het Misboek, de
il:efmis van Maria :n den Adventstijd),
era. 2e gebed v. d. dag (het eerste uit
'Misv d. Ouaferiemperdag). Credo. Pre-
'ri v. d. Allerh. Maagd (invul'en: En U
do vereering). Kleur: W i t.
In den Guldenmis of Voortreffelijke Mis
nrdt Maria's goddelijk Moederschap ge-
rd.
DONDERDAG 18 'Dec. Mis van d,en
or'gen Zondag. Gaudefe. 2" gebed
>n Maria. 3e voor Kerk of Paus. Na het
isduale wordt het Alleluja met vers niet
keden.
i/RUHAG 10 Deo. Ouaterfempèr-
ig. Geboden Vasten en Onthou-
in g sd a g. M i s: P r o p e e s t u. 2e en
1 tpjiprj 31,3 g.'s'f.eren
7,1 TEr*OA r 20 Dcc. u a t e r t e ni
er d a g, Geboden Vasten en
ut h/o u d i n g s d a g. Vigiliedag v. d. H.
iopias. Apostri. M i s: V e n i 2e gebed v.
Viri'io 3" van Maria. 4e vioor den
sus. Laatste Ev. v d. V:gil'e. Oolc is
Mrloofd d° H. Mis v. d. Vigirie. Ego
!era. 2e ceheck v. d. Oua.tertemnerda,g.
uit do Mis). 3o en 4e a's in de klis
in don Ouaieriemperdag. Laatste Ev. v.
Ou a fertemperdag.
Lisse. ALB. M. KOK, Pr.
Is ze de deur uitgeweest was, stond ze
m de trap al op haar te wachten als ze
inis kwam, en je kon dan zien dat ze
lij was dat -ze d'r weer zag. En 't was
i zoo'n bij-de-hand heest, allerlei kunst-
s kon ze: doodl'eggan, opzitten, door den
rcht springen, dat had d'r man d'r alle-
laal geleerd, 't was toch eigenlijk geen
onder dat-ie d'r spijt van had, d>at ze
ic? was. Als ze d'r nou nog eens goed
ror nadacht, had ze d'r zelf ook effec-
«f spijt van. 't Was toch, als je 't goed
aging, -eigenlijk maar een kleinigheid ge-
eest, waar ze d'r óm weggedaan had. Ze
oud 't zoo lastig, dat Mimie tegenwoordig
feral overal op sprong. Verleden week
as ze op do aanrecht gesprongen en had
er twee borden afgegooid. Was 't eigen-
lt niet d'r eigen schuld geweest. Ze had
vooruit moeten zien, dat 't zoo gaan
m„ wist dat de bat overal op sprong.
Is ze de borden er een beetje verder
Pgezet had, was d'r niets van gekomen,
ttar zoo gaat 't nu eenmaal, 'n mensch
i altijd geneigd, de schuld op 'n a&der
'gooien. Haar kon 't er eigenlijk zooveel
iel om schelen, d'r zou over een poosje
Jeh drukte genoeg in huls komen, dan
regen ze 'n ander poesje^ heerlijk. Leuk
it d'r man zoo gauw aan Jets begon te
echten, wat zou'ie later veel van de kin
ken gaan houden. Jammer, dat ze 'm
eu zoo teleurgesteld had.
Toen plots beschoot haar de gedachte:
lis ik 'm eens terug gang halen". Gut, dat
i daar niet eer aan gedacht had, dan
is de zaak in orde. Ja, dat zou ze doen,
2011 zelf vanmiddag er is op uit .gaan,
aar d'r niks tegen hem van zeggen. Wat
Ja-ie dat aardig vinden, als-ie vanmid-
Jg onverwachts Mimie weer aan de trap
!g staan.
Blij over de oplossing van do kwestie,
|6 haar nu al een paar dagen lang ge
aderd had, omdat-ie d'r ieder keer weer
lCir begon, dan was Ja et Mimie zou dit
)en' don weer Mimie zou dat doen, ging
'opgeruimd naar 't gezellige keukentje
d'r knutsige bovenhuisje, waar d'r
dagmeisje aan 't aardappelschillen
3s- ^ij had Mimie meegenomen, omdat
ttmis wel een poes konden gebruiken
en anders nog wel iemand wisten, die er
heel goed voor zou zijn.
„Zeg Rika, hebben jullie Mimie zelf ge
houden of heeft je moeder 'm aan andere
menschen gegeven 1"
't Mevrouwtje, geheel in beslag genomen
door de „leuke verrassing", merkt 't ver
legen blosje niet op, dat de anders-ielwat-
bleeke meisjeskaken betmlte hij plotse
vraag naar de poes.
„Mimie, mevrouw", aarzelslerade ze,
blijkbaar niet wetend wat te zeggen zoo
gauw. „Die is naar die andere mensche
gegaan. Moeder zou ze zeivers wel graag
gehoue hebben, mar ze vond het mar weer
koste zoo'n jonge kat over de vloer. Maar
't benne goeie mensche, dat weet ik zeker".
„En weet je ook hoe ze heelen?"
„Zeker mevrouw, ze- hiete Boss el, de
man is sergeant hij de veld."
„Waar wonen ze?"
„Ze wöne geloof ik in de... nou weet
ik 't toch warachies zeivers de naam niet...
laat 'n zien..., in do... in de... ik ken toch
nou niet op de naam komme... mar da's
niks, '1c zei 't vnavond wel an moeders
vrage'-"
„Maar ik wou er-nu zelf no-g even
naar toe gaan".
„Ik weet het toch warachies niet, me
vrouw: als uwee 't hebbe wil, zal 'k 't
effe bij moeders gaan vrage."
„Ja, dat is goed, doe dat maar even
Rika, dan kan je meieen een half pond
suiker en een vaiiilie-stokje meebrengen
voor de puddling".
„Wi-'k dan mar achtermekaar gaan?"
En terwijl 't meisje weg was, mevrouw
zich met allerlei kleine huishoudeljike
dingetjes bezig hield, dacht ze al maar aan
de leuke verrassing, dat-ie 't zoo aardig
zou vinden en of Mimie 't huis al vergeten
zou i i. Zo zou d'r mandje maar vast
weer klaar, zeiten, overlegde ze hij zich
zelf. Goed dat ze nog niets weggegooid
had, de kussentjes en 't dek je lagen er
nog juist6in zooals 't altijd geweest was.
Waar was Mimio's halsbandje ook weer?
O ja, dat had ze in d'r werkmandje gelegd.
Wat zon ie toch opkijken als ie van mid
dag thuis kwam en Mimie stond hem aan
de trap op te wachten.
Na een mooi uurtje kwaan 't meisje terug
Uit louter nieuwsgierigheid', hoe 't afge-
loopen was, vergat mevrouw op te mer
ken, dat ze een goed uur was weggebleven
voor een boodschap, die je best in een kwar
tier had -afgekund.
„Wel?" vroeg ze al aan de trap, „weet
je 't adres nu al?"
„Ja, mevrouw", Rika terug, wachtte toen
tot ze boven was en nieuwsgierigheid-be
vredigde verder:
„Juffi'ouw Bossel weunt. op de Deewal,
zeit moeder, nou weet ik 't h uis ook wel, 't
is juisteraent tegenover de Veerstraat, als
uwee van de mart komt en u loopt dé Veer
straat uit, ziet uwee 't huis Icrek voor u.
't Benne heele .aardige mensche, zeit moe
der, maar ze zee, dat uwee d'r zeivers nie
na toe hoefde te gaan, ze zou d'r zelf se-
biet op uit ga any zee zé, en u wel korume
zegge, hoe 't er mil was. Uw es hoefde an
dei's nerges ongrust over te wèze, want 't
waren effectief béste menschen, zee moe
der.
Ratelstemmetje stuitend in al maar wijd
loopscher betoog verklaarde mevrouw, dat
ze d'r zelf wel even naar toe zou gaan.
„Maar moeder zee, dat dat heefêmaal
niet hoefde", zei Rika weer".
„Dat kan wel, maar ik zou toch even
gaan wandelen".
„Dan dee uwes toch veul beter met een
beetje in 't plapsoen te gaan, daar is 'tnie
half zoo koud", drong 't meisje aan.
„Nu goed, ik zal wel eens zien, ga nu
maar gauw weer aan je werk en zorg dat
de boel klaar is als ik terug kom".
Onderweg begon twijfel aan 't succes
van d'r tocht te ontmoedigen in mevrouws
hoofdje. Als die menschen d'r nou eens
geen afstand meer van willen doen, dacht
ze. Zou 't misschien niet beter zijn dat ik
't maar aan Rika's moeder overliet.. Maar
als de menschen Mimie niet terug wouen
geven, 1ton ze nu meteen eens zien, hoe ze
het er had. Als Mimie 't nu bij die men
schen echt goed heeft, overlegde ze weer,
was 't. toch eigenlijk beter om ze d'r maar
te laten, want als ze later een kindje had,
moest ze toch weg, zou ze ze niét durven
houden. Ze hoorde er zoo dikwijls van,
dat katten bij kinderen in bed sprongen en
ze dan doodlèien. Een rilling gleed over
d'r leden, als 't jonge vrouwtje alleen
maar aan de mogelijkheid vaar zoo iets
dacht. Neen, 't zou toch maar beter zijn
als ze de kat maar wegliet. Maar dan
kwam weer dat leuke idee van d'r verras
sing er tusschen rollen en vond ze weer,
dat ze 't- heest toch altijd nog weg kon
doen.
En zoo "bleef ze een poosje loopen aar
zelen, dan wéér genegen Mimie weg te
laten, dan weer om ze terug te nemen"
tot ze besloot ten slotle 't van de omstan
digheden te laten afbangen. Had Mimie
'f, goed dan zou ze haar er laten en anders
zien, dat zo zé terugkreeg.
Zoo hier en daar voor een winkel eens
staan blijvend wat bij de étalage, was me
vrouw heel op d'r gemakje de Veerstraat
ten laatste ingeslagen, waar in een wit-
winkel een keurige sorteering klein kin
dergoed geëtaleerd hing.
„Wat 'n beeldige ponnetjes" dacht ze,
„hè kijk 'ns wat 'n snoepige hempjes",
toen zo plots uit d'r gepeins werd opge
roepen door 'n vrouwenstem, die ietwat
gejaagd van 't harde loopen blijkbaar haar
toepufte:
„Dag mevrouw, ik ben zoo net bij uwes
geweest en hoorde van Riekie dat uwes
van plan was naar die menschen te gaan
om dat katje. Gus, mevrouw, wat he-ik
geloope om uwes in te halen, want ik hoor
de van Riekie dat ze me .verkeerd begre
pen het. Ik heb ze gezeid, dat zij bij Bos
sel de kat wel zoue hebbe, maar da's nie
zeker".
„"Heeft u ze dan niet aan die menschen
gegeven?"
„Nee, mevrouw, dal wil zeggen, we ben-
n6 arme menso ziet uwee, 'n groot huis-
houwe en d'r komt nie veul in. Riekie is
nu de eerste die d'r nou uit is, uwes be
grijpt ook wel, mevrouw, ieder dubbeltje is
d'r een en mevrouw zal 't me daarom nie
kwalijk neme, maar ik heb dat katje ver
kocht".
„Verkocht", ver wonders temt mevrouw.
„Ja, mevrouw, an Van Zenkei, de vod-
denbaas, 'k heb d'r 'n schelling voor
'skrege".
„En waarom hebt ge dan dat adres van
Bossel opgegeven".
„Omdat Van Zeorkel zee, dat ie ze daar
wel kwijt zou kenne, want ik heb eerst
uitdrukkelijk gevraagd, of-ie d'r voor zor-
ge zou, dat-ie bij goede mensche terecht
kwam, omdat uwes d'r zoo op stond,zee ik"
Twijfel begon in mevrouw te rijzen nu
aan de oprechtheid van het vrouwtje, een
vaag vermoeden rees in d'r, dat 't verkeerd
geloopen was met Mimie. En bij zichzelf
nam ze zich voor. 't geval verder te on
derzoeken, en verdere informaties gaven
mevrouw vrij groote zekerheid dat het mis
was met Mimie, dat ze bij goede menschen
was terecht gekomen maar.als worst
GEETJE.
FCODE NEUS.
Toen ik" op het punt stond naar hot gym-
nns'um te gaan en het ouderlijk huis dus
ver'aten zou, kwam mijn vader met een
buitengewoon ernstig gezicht voor mij
staan en legde zijn hand op m'jn schou
der. Toen h eld hij een toespraak vol1 ern
stige raadgevingen, welke alle in hoofd
zaak: hierop neerkwamen, dat ik er voor
zorgenmóest mij geen vijanden te maken.
Ik was natuurlijk erg onder den indruk.
'Achter me stond mijn moeder, die een
zacht gesnik liet hooren, en achter vader
stonden mijn be:de zusters, die nu ook
haar zakdoek voor de oogen brachten. Het
was een onvergetelijk oogenbl'k, een tra
gisch moment, dat b'ijkbaar ook mijn va
der te machtig werd, want plotseUng
stapte hij van het hoogst ernstige af en
voegde me lachend toe: „Jongen, hoe komt
het dat je ne.us zoo rood z:et, 't is of je een
biet op je voorgevel geplakt hebt."
Bat hie'p, want allen begonnen te lachen
en de siemming was weer normaal.
Toen had ik er nog geen vermoeden van,
dat dit. laatste gezegde mijns vaders het
gewicht'gsfe gedeelte zijner toespraak ge
weest was en in nauwe betrekking stónd
tot zijn vermaning, dat ik er voor zorgen
mrw?f. mij geen vijanden te maken.
Mijn neus 1och werd mijn grootste
vijand, al heb ik er zelf geen schuld aan,
dat hij dit geworden is.
Met het toenemen van mijn jaren nam
m'jn neus ook in Meur en omvang tóe, en
reeds op het gymnasium was hij het mik
punt van alerlei geestigheden en prikkelde
blijkbaar door zijn sarrend roode kleur de
eeos.tigheidsorganen van zijn medescholie
ren.
Toen ik het gymnasium had afgemaakt,
kwam ik a's leesling op bet kantoor" van
.een handé'shuis, dat. onder meer ook in
fijne likeuren handelde. Hoewel ik al rijd
het eerlijkste en ma tigs te ménsch ter we
reld was, kwam ik toch langzamerhand in
verdenking. De patroon keek me altijd erg
achterdochtig aan en op zekeren dag'nam
hij den chef ter zijde, wees me met een ge
baar aan en ik hoor hem ie is van „letton
op de likeurf1 esschen" zeggen. Dat was in
één woord een schandaal, maar in den
toorn. d:e zich van mij meester maakte,
voe'de ik. dat mijn neus beeon te gloeien.
Ik las toevallig m een dagblad ik ge
loof dat hei Het Huisgezin was dat het
beste mhldel om de huid te verzorgen ,koud
water was; wat heb ik mijn neus met koud
water gewasschen. Of 't hielp? Hij gloeide
na iedere wassehing als een tomaat.
Het ergste was ik er 'is winters aan toe,
dan nam het vurige rood van mijn voorge
bergte een bl'auwaclitigen weersch;jn aan
en kwam ik uit de kou in de warmte, dan
had ik' een gewaarwording alsof ik een
klein oventje op mijn facies droeg.
Toen ik soldaat moest worden, meende
ik te mogeai verwachten, dat het wel het
zelfde zou zijn, of men ziln vaderland
d'ende met a'el-kleuren vanjlen regenboog
op zijn voorgevel of niet, maar jawel! Op
een dag ook midden in den winter
toen mijn compagniet op het kazerneplein
exerceerde, richtte de kapitein ik stond
in 't voorste gelid zijn lorgnet op mij
en mompelde: „Recruut Poffelt schijnt ook
n:et van de droge gemeente te zijn.
'n Schandaal zoo'n doorrooker. Ontsiert de
gelfêe'e compagnie!"
Daar had ik bel! Ik een van de natte ge
meente! Geen druppel drank kwam ooit
over mijn lippen. Maar nu ging het er-op
los onder mijn kameraden. Bij iedere ge
legenheid, te pas of te onpas, moest mijn
neus het ontgelden. Hoewel al'en wisten,
dat ik sterken drank verafschuwde, bood
me toch de een na den ander een hapje
aan. „Mijn neus gaf genoeg te kennen, dat
ik hem wel lustte!"
Wat ik met dien Indiaan op m:jn ge
zicht nog uit te staan ^pu hebben, werd ik
pas gewaar, toen ik na den dienst weer
een betrekking zocht. De patroon liet, me
op zijn kantoor komen en draaide zich op
zijn kruk naar mij toe.
Ik wilde hem mijn d'enslen aanbieden,
maar hij voorkwam mij door te zeggen,
dat hij mij niet gebruiken kon. „Maar
meneer," zei ik, „ik„Doe geen
moeite mijnheer, ik ga altijd opjnijn eer
sten indruk af, en ik zie al aan uw neus,
dat ik u niet moet hebben."
't Is een ongeluk, dat aan den vorm van
iemandvs neus zooveel beteekenis gehecht
wordt. Laat. iemand een genie^ een licht op
den kandelaar zijn, heeft hij een afge-
stompten neus dan kan hij er zeker van'
zijn, dat men hem voor een ezel houdt.
Wat ik om mijn neus heb uitgestaan, spot
eenvoudig met iedere beschrijving. Straat
jongens hielden me voor den mal op straat.
„Hc'n de Kokkert",' riepen ze; of: „die
heeft in donker geen lantaarn noodig!" Als
die bengels eens geweten hadden, dat wat
zij 'voorl ichtgevcnd aanzagen een voort
durende .schaduw op mijn leven wierp.
Eens ging ik uit spaarzaamheid naar de
markt. Ik wou daar zelf een bosje radijs
gaan koopen. Daar ik in het kraampje van
een oude, dikke groentevrouw niets van
mijn gading vond en de mij aangeboden
waar nieT hebben wilde, krijschte me de
oude tante -met 'r schorre marktsfem na:
„Zoo'n oude likkebroer heeft ook geen ra
dijs noodig jij moet maar bieten eten,
die passen beter bij de kleur van je neus."
Dan had je 't weer: „Drinkebroeirl" ik
onschuldig lain.
Mijn neuselijk noodlot vervolgde me
zelfs in m'jn huiselijk leven. Eens toen
ik me een gezellig hokje bij een oude we
duwe had uitgezocht, meende deze me een
dienst te doen, door een afgerichten pape
gaai in mijn kamer te zetten. Zijn scherp
geschreeuw stoorde m'jn zoeten morgen-
slaap, ik ontwaakte, sprong woest op, en
wat denkt ge dat dat dier ze.i?
„Waar komt die roode neus vandaan."
„Komt dat van 't in den regen slaan?"
Ook g!j, Brutus, herninert me aan de
leugen achtighead der natuur! Ik smeet
den vogeD van mijn kamer en alleen de
plechtige verzekering van mijn kostjuf-
frouw, dat ze het lied niet kende en dacht,
dat het een volksliedje was, kon me bewe
gen haar niet aanstonds de huur op te zeg
gen.
Wat ik al niet deed om mijn roode ge
vaarte iii orde te krijgen, is niet onder
woorden te brengen. Apothekers en dro
gisten hadden aan mij een goeden klant.
Prilen heb ik er voor gesrikt. mijn neus
met zalven en ple;sfers bewerkt, Zondagen
lang maskers en deeg er opgeplakt, hem
niet ijs en sneeuw ingewreven, uren lang
met mijn voorgevel in een waskom met
borax gehangen, maar 't hielp niets, inte
gendeel 't werd nog slechter. Ten slotle
probeerde ik het met. poeder. Dat ging
prachtig. Maar ik moest niet transp:ree-
ron, want dan zag ik er allesbehalve aan
vallig uit. Met behulp van poeder scheen
het zelfs, dat ik, vooral bij avondlicht, nog
succes b;j het schoone ges1 acht zou krijgen.
Op een feestje bi.i mijn oom leerde ik een
jonge dame kennen, die mij zeer goed be
viel, ik scheen ook haar niet ongevallig te
zijn en een paar dagen later hes1 oot. ik
haa.r een bézoek te brengen en oon haar
hand (e vragen. Na met de noodige zorg
mijn neus met poeder bewerkt te hebben,
begaf ik mij op weg. Ik werd heel beleefd
<loor haar ouders ontvangen en ze'fs uitge
nood igd te bl'jven dineeren.
D:t zou mijn ongeluk worden, want ter
wijl we aan tafel1 zaten, liet de> gastvrouw,
die naasf me zat, haar servet op den grond
valetn. In een plotselinge aandrang om
haar aangenaam te z:jn, hukte ik snel om
het op te ranen. He'as, het gevolg. Tn mijn
haast streek ik met mijn neus langs het
tafelkleed. Was m:in hoofd met een wit
ten neus onder tafel verdwenen, met een
ha1! w'trin, half rood en kwam het weer te
voorschijn. Ik zag, dat het' crezelschap met
de grootste moeite zijn lachen inhield.
D't gaf mii een groote,u dunk van hun
welgemanierdheid, maar benam mij tevens
allen moed om me! mijn aanzoek voor den
dag te komen.
Dit is nu' al tien jaar gcledep, ^pn nog
steeds ben, ik ongetrouwd.
EEN DUEL OP ZEE,
I.
Do storm was opgestoken.- en de „Jo
sephine" danste een wilden' dans op de on
stuimige golven. Zich saampakkende wol
ken verduisterden het licht van den he
mel en het water was, als de spiegel daar
van, al donkerder en zwarter geworden,
zoo zwart als inkt. En op die onheilspel
lende wateroppervlakte hui telden do gol
ven met koppen van wii.t schuim, al groo-
ter en haastijfer
Rondom, alles doodstil, angstig zwij
gend. alsof de geheimzinnige krachten,
die den wind vóór zich uiitsluwden, en
de golven opjoegen, een oogenblik op
adem wilden komen alvorens de elemen
ten geheel te ontketenen.... Dan eens
klaps de orkaan in heel zijn geweldige
kracht, zijn woeste grootheid..,.
De lu'ken van den schoener waren ge
sloten, de zeilen geborgen; de mau aan
het roer was stevig vastgesjord met een
sterk koord, dat hem ontelbare malen om
het lijf gebonden was, do masten kraak
ten onheilspellend. En de „Josephine"
danste steeds voort, dan op de hoogte
van een reusachtigen golf, dan ver in de
diepte tusschen twee golven in, ondanks
de hevige pijn, die haaT het wegsla:th
van de brug en van een deel van het
tuigage veroorzaakte.
Ja, zij hield zich goed, de „Josephine"
- met haar nat zeil, dat zij hangen liet als
een aangeschoten vogel zijn gekwetsten
vleugel; zij dacht niet aan haar toilet,
noch aan hare pijnen, maar richtte zich
fier op, al haar kracht verzamelend in
haren voorsteven, waarmede zij met
geweld de watermassa doorsneed, de woe
dende elementen trotseerde.
II
Die aan het roer stond, Pierre Le-
danteo, was een slevige man van vier en
twintig jaren. Hij gedroeg zich kranig,
want onder zijn geoliede kleedjing-, aan
den hals en aan de polsen wat ingehaald
om het inloopen van het water te belet
ten, klopte een flink zeemanshart, dat
zonder vrees was.
Hij bevond zich alleen aan dek in dien
vreesolijken nacht, op dit schip, waar
over het water heenstvoomde, en dat zul
ke dwaze sprongen maakte.
Tweemaal had de kaptein zijn getaand
gelaat uit het luik gestoken, en aan
Pierre gevraagd of hij nog'leefde.
Maar dan was «hij maar weer gauw
naar beeneden gekropen, bij do equipage,
die daar lekker warm zat in den tabaks
walm en den geur van teer en visch. en
die zich den tijd kortte met kaartspelen
en brandewijn drinken.
Pi err ie verdubbelde zijn attentie. Hij
meende, dat men niet ver van do kust
was, en dal die wilde jacht over de gol
ven den schoener wél eens te Paimpol
kon brengen veel vroeger dan men wel
dacht. En tot tweemaal" toe had hij zoo
juist gemeend, heel ver in den nacht een
lichit te hebben zien schitteren, dat niet
anders kon rijn dan dal van een vuiSlfé
toren.
Dan was alles weer verdwenen in doAX-
groofcu zwarten chaos, en hij had fojfc
zichzelven gezegd, dat hij droomde,
dat Paimpol nog ver weg was. heel ver! ri
En een ddepe zucht was uit zijn borst 'C-
geweld.
Want de vreugde dat hij wederkeerde,
was bij den jongen man vermengd met'
een vrees, die hem ontstuinrig het hart
deed kloppen; de vrees zich van aange^J
zicht tot aangezicht geplaatst te vinden'.-
tegenover het liefsrte, het aardigste, ,bot
mooiste, het beminnelijkste van alle
meisjes van Paimpol, tegenover .Tonunie,
de dochter van Jean Gouédic.
Zij waren buurkinderen en het kwam
hun voor, hem zoowel als haar, dat zei
elkaar altijd gekend haddon. En gröolui\|
wordend was hun vriendschap in oon le*
vendiger gevoel veranderd, en beiden had-
den elkaar trouw beloofd.
Vader Ledantee dacht or zelfs reeds
ernstig over, Jeanuie voor zijn zoon ten'
huwelijk te gaan vragen, toen eensklaps?
oen onvoorziene gebeurtenis zich voor
deed.
Vóór er nog een woord over dit plan
gesproken was, had Jean Gouédic reeds j
aan heel Paimpol doen weten, da,t Louis
Didier, de zoon van Didier don reedeiv£
marinematroos en nog maar een naar da» j
gen uit dienst -terug een pracht
een kerel, en die overal been "geva»'/
ren had, op in 't oog loopencle wijzo zich 4
met zijn dochter bozig hiqjd, en dat hij
zich gelukkig zou rekenen hem als schoon
zoon te mogen begroeten.
Pierre had oen gevoel alsof hem dei
grond onder de voc-ten wegzonk! Hot was
de vernietiging van al zijn droomen, van
al zijn verwachtingen! Er tegen strijden9
Hij dacht er zelfs niet aan! Was er te
strijden, tegen, Didier, oen moo;en jongen,;
den knap sten, iu vrouwenoogen, van heel.
Paimpol? En rijk daarenboven^ Do zo in'
van een* reeder. terwijl hij....
Ach! neen, daartegen was niet te be-
giinnen! 1
Toen de oude Gouéd:c van de rivalifpit
tusschen do beide mannen had gehoerd,
had hij slechts gezegd er nog eens rijpe-f
lijk over te willen nadenken; trij had ae-
eischt, dat zij zich voorloopig zouden l
verwijderen. Jeanuie'was bcerdien nojj>
jong genoeg! 1;
Zij moest gelegenheid hebben 'haar
hart nog eens te raadplegen; de beide tniiïjl
naars, eenmaal ver weg-, zouden haar?
misschien vergeten- Als zij zo iuIs-4
schien zelve al nic-t vergat. Do visch-j
vangst was geopend; zes maanden koii'v
men dus nadenken!
Didier en Pierre hadden dirmst ge no-
men, en het toeval had gewild, dat rijv
waren aangemonsterd aan boord van het-:
zelfdo schi]:).
Tusschen beide mannen was de ver
houding erg gespannen gebleven. Pii-rrel
deed meestal alsof hij zijn medeminnaar
niet zag. Maar kruiste zijn blik die» vnni
Didier, dan las bij er geweldigen haat in. i.
TIT.
Vastgebonden hij'hol roer, in dien vroo-
selij-ken nacht, in weikon do storm gierde,
en een ondoordringbare duisternis liet
schip omhulde, dacht Pioyre or aan hou'
den volgenden dag misschien do ..Jose
phine" -te" Paimpol zou binnenvallen, hr e
Irij er Jeannie zou wOderz:en on hoe
deze den knappen D:dier wo'Loht hovciii
hem verkiezen, zou, dien Did'ev. d e.
daar heneden was, onder zijn voeten, u
het ruim, met de andoren z*ch bedruip
kond. terwijl hij waakte en stroed, h j»
alleen in den onmeteliiken zwaricn nacht/;,
voor de veiligheid van allen.
Plotseling, op eonjge passen afslands,
daar waar onophoudelijk do golven over
het schip heensloegen, meende de jonge -v
man een schaduw to zien die, zrih
vasthoudend aan de verschansing, op hom
afkwam.
Pierre herkende den'man, die, onge- -
merkt, uit het ruim was gekomen, ter-
stond
Didier!
Het was inderdaad de matroos, dge op
hem aankwam. D:dier, in beschonken toe
stand. en met hot,mes tusschen z ju lan
den. Toen bij vlak bij was sorak Irij:
Morgen zullen wó te Paimpol m.
Een van ons beiden is dan te vee!. Be
ter is bet de zaak Irior even uit te "vech-
iten: neem je mes, i'k hobhot rrrjne
Didier, ga heen! riep Pierre uit: j«
weet niet wat je zegt!
Trek je mes, zog ik!...,
Didier, binder me niori. ik leb
toch al moeite genoeg don koers te hou-
den!....
Wat hindert dat!Als we naaf,
den keldeo- gaan, zooveel te boterA
We zijn alleen. Begrijp ;io me niet? Ik wuo
Jeannie; jij ook! Trek je mes!....
Ga heen, Didier'
Ge weigert?. Het is goe-l
Verdedig je dan anders!
En Didier wier)) zich op do* jongen
man.
Zich van het gevaar bewust, had deze
halverwege het trouw losgeknoopt, dnt;
hom vastgobondon bi old.
Met een safaniscboii lach brulde de
troos:
Ben je vastgebonden?. Zooveel -te
erger voor je'.... We z'jn h-er alleen-
mannetje!
Didier!bega gocn mesdaad!
Do ander barstte opnieuw in eon bnon-
1 aclien uit. Dn71 het broken vnn eou zware
golf op het dek, een kroot, en D.dier lag,
in zee.
Man overboord
0)i dezen kreet was do equipage toe
gesneld.
Het schip danste nog steeds ais bezc<?
len. ,,f
Nog geen armlengte kon men voor
uitzien. Do hemel en de zee wilden dooiL^
en verdorf.
Verschrikt zagen de matro/.on elkn.^c
der aan, z:ch varigeklemmend aan uw
verschansing of aan do louwen, om nu
meegesleurd te worden.
Daar klonk weer e. u kr-ri, een
aan het roer! En met de lijn, niet "we^$
bij was vastgebonden, nu slechts &önmo4J|
