zelf zie it overal. Sedert drie maanden geleden
de particuliere handel werd toegestaan, ls
in Moskou een aantal winkels geopend, be
lachelijk weinig trouwens, als men de grootte
van de stad in aanmerking neemt. Maar er is
slechts heel weinig in die winkels te krijgen.
De winkeliers hebben geen voorraad en
het volk heeft geen geld.
De regcering zelf kan nauwelijks haar amb
tenaren bétalen of haar soldaten voeden. Pro
fessoren en onderwijzers hebben in enkele ge
vallen sedert Septemher hun salaris niet ont
vangen. Dit vertelde mij een van lion, die leef
de van slappe thee en zwari brood. Do medi
sche studenten van de universiteit te Moskou
krijgen een pond bruod per dag, „soms",
zooals een van hen mij zeide en nu en dan
een haring. De roode soldaten, meest jongens
van 17 en 18 jaar, krijgen kleine rantsoenen en
sommigen van hen, zeide mij een hunner offi
cieren, verkoopen hun 6choenen om extra
voedsel te kunnen krijgen.
Velen van ben schenen mij ondervoed toe-
Rusland is thans uitgeput door oorlog en bur
gerkrijg en door algcmecne economische in
eenstorting ten gevolge van don socialen chao9.
Doch om op den hongersnood terug te ko
men. Ik vernam, dat er minstons 5 millioen
poed zaaikoren uit hot buitenland noodig is. om
den oogst van het volgende jaar te verzekeren
Ondanks de wanhopige cn cnergieko pogingen
van de Sovjet-regeering, om den boeren koren
te verschaffen voor den uitzaai in den herfst
en in het voorjaar, komt zij deze boeveelheid lo
kort en is het mogelijk, dat de hongersnood tot
den winter van 1922 zal duren, indien dat
graan niet verkregen wordt.
Men kan zich een beeld vormen van de
Gchaarschte, wanneer ik zeg, dat in do provin
cie Kazan dit jaar slechts 2 millioen poed werd
geoogst tegen 19 millioen in 1920 en 54 mil
lioen voor den oorlog. Deft cijfers zijn niet
veel beter of slechter dan in andere groote ge
deelten van het hongersgebied, waar de boer
groote uitgestrektheden van zijn land braak
liet liggen cm aan de regecringsopvorderingcn
te ontkomen en omdat hij de rest van zijn
voorraad niet kon verkoopen en van ziju eigen
regecring kan de Russische boer derhalve geen
Tedding verwachten.
Aangaande den steunarbcid heb ik veel te
zeggen, maar ik zal thans slechts enkele fei
ten betreffende de voeding geven van kinde
ren. Onder de 25 millioen menschcn in de ge
teisterde gebieden bevinden zich 6 millioen
kinderen. Do meeslen van hen zijn ondervoed.
Mallioenen slaan op het punt om om te komen.
Er worden krachtige pogingen gedaan om hen
to voeden. Het internationale hongersnoodco
mité waarnndpr bo?rem>n het ..Redt de kin-
deren"-fonds, maakt zich gereed om 250.000
kinderen te voeden. Op bet oogonblik worden
nog slechts 60.000 kinderen gevoed. .De Qua
kers voeden er 40.000.
Het Amerikaanscbe hulpcomité, dal op groote
schaal en met groptc energie en de ondervin
ding van jonge menschen werkt, die een der-
gelijken arbeid reeds drie jaren lang in andere
landen bobben verricht, voedde op 1 November
jl. 201 203 kinderen, als volgt verdeeld:
Samara 36.331
Petrograd 35.000
Kazan 12-i.OOO
Moskou 1.857 I
Simbirsk2.670
Saratof800
Slechts tusscben do 200.000 en 300.000 kinde
ren, daaronder begrepen die te Petrograd en
Moskou, worden er van de 6 millioen gevoed.
Om te beseffen, wat dit het eekent, moet
men, zooals ik, het contrast gezien hébben, tus
scben de kinderen, die het geluk heb beu om te
worden gevoed cn ben, dien dit geluk niet ton
deel valt. Evenwol geschiedt dezo hulp slechts
op goed geluk af: zij is totaal onvoldoende. Do
Russen in hot honger gebied hadden, kunnen
worden gered, indien de hulpkreet van bun lei
ders eerder was aangeheven, indien de mo
gendheden terstond te hulp waren gekomen en
indien do sovjet-republiek bereid was geweest
om hulp te aanvaarden zonder politieke con
trole*
Buitenlandsche Berichten,
Het Eucharistisch congres te Rome.
De Romeinsche. correspondent van de
„Maasbode" schrijft
In het vicariaatsgebouw te Rome heeft
de eerste zitting plaats gehad van het
comité voor het van 25 tot 29 Mei 1922 in
Rome te houden Eucharistisch Congres.
Voorzitter der vergadering was aarts
bisschop Palic-a, vice-regent van Rome.
Voorts waren nog ongeveer een 25-tal per
sonen aanwezig o. ni. vorst Aldobrandlni,
prinses Giustiniani-Bar dini, markiezin
Patrizi, de prelaten Many, deken der
Rota, Eras, Respighi. Vaneufvilie Pucci,
P. Rosa, rector der Civilta Catholica en
anderen.
Gevormd werden 5 sub-commissiesvoor
de organisatie in het algemeen voor de
godsdienstige manifestaties, voor de pers
en propaganda, voor do bestrijding der
kos-ten en de kwestie der huisvesting."
In het algemeen werd besloten, dat in
de op de congresdagen in den middag te
houden plenumzlttingen, waarin over be
paalde. thema's in verschillende "talen het
woord zal gevoerd worden, geen debatten
zullen plaats hebben. Ook zullen geen
aparte secties worden gevormd.
Op Hemelvaartsdag, 25 Mei, zal de H.
Vader, in tegenwoordigheid van het li.
College, liet diplomatieke corps en de ge-
lioele Ronfojnsclie wereld en religieuze or
den een plechtige Pontificale H. Mis in
de St. Pie ter opdragen.
Li den namiddag wordt de plenum-
vergadering gehouden, des avonds gods
dienstige plechtigheden.
Voor Vrijdag en Zaterdag (26 en 27 Mei)
zijn Pontificale H.H. Missen vastgesteld
in do S. Maria Maggiora en S. Paulo. Ook
worden groote plechtigheden voorbereid in
den Oostcrschen ritus.
Op Zondag 28 Mei des morgens alge
meen e II. Communie (voor de vreemdelin
gen in hun nationale gebouwen en inrich
tingen). In den middag audiëntie bij den
H. Vader in den namiddag weer godsdien
stige plechtigheden, misschien groote pro
cessie door de geheele stad, indien daar
toe door de autoriteiten verlof zal worde"
gegeven.
Maandag 29 Mei: Pontificale H. Mis in
de S. Giovanni in Latcranenin den na
middag plechtige processie in de St. Pictcr
waarbij ook Z. H. de Pau3 tegenwoordig
zal zijn on hest H. Sacrament zal dragen.
Dit is in groote trekken het voorloopig
program, dat mgr. Heylen, bisschop van
Namen, die op 2 December te Rome zou
aankomen, aan den Paus voornemens is
voor te leggen.
De arme werkloozc en de goede fee!....
De Londenscbe redacteur Yan de „Msb."
schrijft:
't Gebeurde in Birmingham. Een akelig-
grauwe zwavel-mist hing over de elad, de
straatlantaarns waren aan, alhoewel het nog
vroeg in den middag was. Een jonge man zon
der werk, hij was een juweliers-bediende ge
weest, doch nu sinds 18 maanden builen be
trekking, ziet plotseling vóór zich, schitte
rende in het halfduister van den mist, 'n be
kend voorwerp. Hij bukt zich, en raapt, een
prachtig paarlensnoer op, van 123 kralen. Een
klein fortuintje! -Bekoring!.... Hij biedt
weerstand, doet aangifte van zijn vondst bij de
politie.,
EeDige uren later houdt er een automobiel
stil voor het armelijke huisje in een werküe-
denbuurt, waar de jongen woonde. Mevr. Stan
ley Jóhslone, uit Edgbaston, het fashiona
bele voorstadje van Birmingham, had hel
snoer gemist, toen-ze uit een winkel kwam. In
duizend angsten was ze naar de politie ge
gaan. Niets, gevonden. Ze had al gewanhoopt bet
kostbare sieraad, ettelijke duizenden ponden
sterling waard, ooit terug te zien. Daar hoorde
zo van het vinden door den eerlijken jongen.
„Hoe Is je naam?" vroeg zo hem, in de uit
bundigheid van haar blijdschap, over het te
rugkrijgen van haar schat. „O, Dick, juist
Ddókl" had 'hij gezegd.
Do dame vroeg verdere gegevens, en" zei, bij
het heengaan: ,J)iok, je bent een eerlijke Dickl
Jo hebt méér dan recht op de 100 pd.st. beloo
ning, die ik reeds aan de politie had toege
zegd, vóór je er van wist! En behalve die
som, zal ik er voor zorgen, dat je de volgende
week een betrekking krijgt! Dank jc, Dickt" Eu
de darae schudde Dick bij de hand, als waren
zij oudo bekenden geweest.... Van de twee te
vreden menschen was Dick de meeat-opgeruim
de, wil ik wedden!....
Een zeldzame onderscheiding.
Enkele weken geleden is de gouden red-
din gsm ed a ill e met hel geel-witte Knt aan den
4-i-jarIgen scheepseigenaar Adam Born te Co-
blenz toegekend. Binnen enkele jaren heeft
hij 63 menschen, die in Rijn of Moezel in
levensgevaar verkeerden, van een wissen dood
gered. Het vorig jaar alleen heeft hij 21 men
schen kunnen redden.
Hel vericonen van deze onderscheiding is
een hooge zeldzaamheid, wat wel blijkt uil het
f' it, dat zij do laatste vijftig jaren slechts aan
nog geen twintig menschen teverleend. Born
is op het oogonblik de eenige, die gerechtigd
is dezo eeremedaille to dragen.
RECHTZAKEN.
RECHTBANK ROTTERDAM.
De rechtbank heeft gisteren veroor
deeld:
A. Z., 18 jaar, landarbeider en N. P. de
Z.. 23 jaar, los werkman, beiden te W a d-
dinxsveen, den eerste wegens diefstal
door twee vercenigdo personen, en dief
stal tweemaal gepleegd, tot vier maanden
gevangenisstraf, den tweede wegens dief
stal door twee vereenigde personen, lot
veertien dagen gevangenisstraf;
H. R., 18 jaar. landarbeider te W a d-
dinxsv een, wegens diefstal, tot drie
maanden gevangenisstraf;
W. H. A. 37 jaar, koopman to \V a d-
d i n x s v e e n, recidivist, wegens heling,
bij herhaling, tot negen maanden gevan
genisstraf.
Vrijgesproken werd:
S. B., 45 jaar, koopman te Reeu w ijk,
beklaagd geweest van heling.
Faillissementen.
Uitgesproken: S. Ouwersloot te
R ij n s 1) u r p; cur. mr. A. \V. J. Vrij-
bcrghc de Contegh.
Geein d i gd: 1
J. van Stijn Dzn., Voorhout. -].•$
Opgeheven:
C. P. Kroon, kruidenier, H i 11 c g o m.
Burgerlijke Stand.
NOQRDW IJKER HOUT.
Fer6onen welke gedurende de maand-
November vertrokken: J. S. de With naar j
Stompwijk S. Scbeeuwe naar Leiden C.
van den Berg en gezin naar Leiden, L. M.
Hurkraans naar Amsterdam P. A. H. Bom
naar Woerden M. Damen naar 's-Herlo- V
genbosch H. C. J. Gunning en gezin waar j>
Noordwijk M. C. A. Leiderily naar Noord-
wijk J. G. Broekhof naar Warmond G*
C. Mun&terinan naar Amsterdam M. var»
der Ploeg naar Bloera-endaal H. Westenberg
naar Rotterdam A. J. DroysWe naar
Utrecht L. L. F. Delsen naar Roterdam
M. Damen naar 's-Bosch L. J, Brehrn
naar Schoonhoven J. van dén Breed ijk
naar Schiedam Job. Jansen naar Looadui-
nen A. H. J. Lansbergen naar Haarlem.
Pcreonen welke zich gedurende de
maand November vestigden: P. Kaptein eu
gezin uit Lisse G. Mooijkind en gezin uit
Velsen J. G. Drost en gezin uit Voorhout
R. Klein en gezin uit Dinxperlo G. C. Mun-
alenman uit Amsterdam C. Bergman en ge
zin uit Lisse P. A. H. Born uit Den Haag
G. C. Korsten uit Haarlem B. G. de
Jong uit Amsterdam B. Tb. Straathof uit
AnDa Paulowna J. van der Berg en gezin,
uit Amjua Paulowna G. Zamlstra en gezin
uit Haarlem H. J. Huishoff en gezin uit
Amsterdam C. J. van Renswoude uit Am
sterdam J. Th. M. van der Eijdcn uit War-
menhuioen R. W. Smit uit Amsterdam
J. R. C. van Amslel uit Deventer J. W.
Duncherilh uit Amsterdam G. J. H. Scheur*
uit Huclen P. R. J. Berkhout uit Utrecht
M. W. Huising uit Amsterdam D. van
Klink uit Alkomado A. C. Broo ckmans uit
Hasselt, België K. J. A. Heiwig uit Den
Haag J. Th. Wansinck uit 's-Hertogen-
boseli G. Th. Libert uit Leiden J. A. J*
van der Wijst uit Mierlo G. H. Kops uit
Hilversum S. W. Verlaan uit Amsterdam*
- (01
MET DEN NACHTSNELTREIN.
Reisavontuur van Jozef Erlau.
(Vrij bewerkt door W. Zccgers).
Van mijn eenigen zoon, die in de residentie
met het beheer van een handelszaak belast
was, had ik goed nieuws ontvangen. Eindelijk
zou dan de vurige wensch zijns harten in ver
vulling gaan. Reeds lang beminde hij een
meisje, jong en schoon als een zonnige Meidag,
de eenige dochter van oen zeer rijk koopman
en eindelijk had de strenge vader in het hu
welijk toegestemd,doch slechts onder voor
waarde, dat mijn Godfried eerst zelf een eigen
zaak zou beginnen. „Ik hoop nu, lieve vader,
zoo voegde hij er na die heerlijke mededeeling
bij, „dat ik ook uw zegen moge ontvangen voor
dit huwelijk, dat uit liefde gesloten wordt en
door ons koopmansverstand niet wordt ontra
den. Het zou immers niet passend wezen, als
mijn toekomstige schoonpapa moest denken,
dat ik zijn dochter om bet geld trouw en dat
ik zijn middelen noodig heb, om mijn zaak te
beginnen.
U zoudt mij daarom hoogst gelukkig ma
ken, als u de goedheid zoudt willen hebben
mij thans het door Grootmoeder Zaliger nage
laten kapitaal te doen toekomen. Daar, zooals
te begrijpen is, mijn bruid en haar vader
die e«n nog al eigenaardige oude heer is u
gaarne wensehen te leeren kennen, doe ik u
een voorstel: Onttrek u nu eens aan uw stille
gcnoeglijko huiselijkheid en kom zelf! In blijde
zekerheid wordt u verwacht door uw trouwen
zoon Godfried."
Of hij mij verwachten kan, die goede jongenl
Hij heeft dus een buitenkansje gehad! Wat
verheugde ik mij daarover. Een vader is altijd
gelukkig, als hij ziet, dat zijn zoon goed be
landt. Des te aangenamer scheen mij het weer
zien toe, na tweejarige scheiding.
In een oogwenk was mijn reisuilrosting
klaar. Wat zou ik ook noodig hebben? Niets
dan een reistascbje. De hoofdzaak was het
geld en dat lag klaar. Ik pakte het in het
was een aardige som en ging naar het
station. Do gedachte, mijn zoon door vlugheid
te verrassen, lachte mij buitengewoon toe. De
beste reisgelegenheid was de nachtsneltrein,
die echter ook nog 12 uren sporen vroeg. Het
scheelde weinig, of ik was te laat gekomen.
Haast u, zeide de loket-beambto, toen ik een
kaartje nam, over twee minuten vertrekt de
trein. Ik vloog het perron op*
"Waarheen?
Naar X., eerste klas.
De conducteur rukte de deur epen en schoof
mij oen coupé binnen. Daar floot reeds de
locomotief.
Niettegenstaande alles moest ik toch lachen:
met zulk een haast was ik nog noodt in een
coupé geduwd; als een pak vloog ik er in en
viel neer op de eerste de beste zitplaats.
Nu eerst kon ik eens om mij heen kijken en
zag in den hoek tegenover mij een reiziger zit
ten, den eenigen, die met mij den coupé
deelde.
Maar sapristi, wat zag dat menséh mij aan!
Net of ik de duivel in eigen persoon wast Nu
vleide ik mij wel, een tamelijke dosis kalmte te
he ziften, doch dat ongemotiveerde aanstaren,
wekte toch mijne biizondero opmerkzaamheid
op, en toen ik mij in mijn hoek wat gemakke
lijker had neoTgezof, bestudeerde ik van on
der mijn, men zegt ruige wenkbrauwen uit,
zooveel mogelijk onopgemerkt, mijn overbuur
man. Wanneer het waar i9, dat de eersto in
druk beslissend is, dan had ik geen zeer gc-
zelligen reisgenoot. Oogenschijnlijk was hij
een buitengewoon zenuwachtig oud heer, met
onrustige, grijze, scberpo oogen, een scherp,
'vooruitspringenden merkwaardig witten neus,
en als ik goed zag, roodachtig haar. dat ech
ter reeds tamelijk spaarzaam was. Hij droeg
een dikke, lange jas, wat ik voor nufteloos
hield, want al was het reeds laat in don herfst
t/vh was hef weer allesbehalve koud.
Op de plaats tegenover hem stond een klein
kistje, er uitziende als van een zeer sterk heul
en met koper beslagen. Zoodra ik plaats had
genomen en hem bekeek, nam hij met enello
beweging het kistje op den schoot. Nadat bij
mij nog een poos had gefixeerd, sprak hij mg
aan:
Weet ge dan niet, mijnheer, dat deze
coupé voor Rijksambtenaren gereserveerd is?
Ik bekeek het compartiment en daar ik geen
enkel hijzonder kenteeken bespeurde, ant-
woorddo ik rustig:
Neen, daar wist ik niets van.
Stap dan maar weer uit, gmg hij voort,
en laat mo alleen.
Overwegend, dat de trein met volle kracht
voortstoomde, zag ik geen mogelijkheid, aau
dit verlangen, of liever aan dit bevel, gehoor
te geven, en ik zei hem dat, er hij voegend,
dat ik net zooveel iecht op dezen coupé
meende te hebben als hij en dat ik niet van
zins was uit te stappen, zelfs al kon ik het.
Dan zal het uw eigen schuld zijn, zei hij
toen op donkeren toon.
Ik geraakte in oen toestand van vrees, want
deze man leek mij krankzinnig en de gedachte
in een nachtsnellrein, die op tusschenstations
niet stopte, opgesloten te zijn met een gek, was
geenszins aanlokkelijk. Ik dacht ook aan mijn
zoon en aan het kapitaal, dat ik bij mij droeg
cn waarvan om zoo te zeggen, mijn bestemming
afhing.
Bij pader toezien bemerkte ik bovendien dal
uit den zak van den zonderlingen reiziger een
pistool of groote revolver slak, en ik be
schikte slechts over een parapluie. Voortdu
rend hield de man zijn starenden, akeligen
blik op mij gevestigd, zette zijn kistje voor zich
op de ledige plaats, nam het weer op zijn
knieën, plaatste hel wederom op de bank en
legde zijn hand als zonder bedoeling op de
greep der geladen revolver, zonder echter den
haan over te halen. Plotseling begon hij ech
ter weer te spreken.
Hebt u al eens de wonderbaarlijke kracht
der dectriciteit bestudeerd? vroeg hij.
Ik ontkende.
Nu, ik wel, antwoordde hij, cn ik ben
zoo volkomen er in geslaagd, dat ik met behulp
van dit kistje, geheel den treiu in één oogon
blik in de lucht kan laten springen.
Dus toch dat helsohe kistje, dat was mij
vanaf het begin al niet recht zuiver voorgeko
men*
Maar wat zou er dan met u zelf gebeu
ren? hernam ik*
O, ik, ik zou heel rustig in do lucht stij
gen, eri dat heelo vernielingstooneel aanschou
wen*
Hoe dan? riep ik verbaasd.
Dat is mijn zaak, mijnbeer. Bekommer u
maar om uw eigen lot.
Een schoon vooruitzicht, dacht ik', maar ik
hield het toch voor heter, mij niet in te laten
met verdere vragen, die als de man wer
kelijk gek was misschien uit een gesticht
ontsnapt hem slechts zouden hebben opge
hitst. Ik deed, of ik heel op mijn gemak wa9,
cn nam, om wat te doen lo hebben, uit mijn
zak een courant, waarin ik ging lezen, natuur
lijk zonder ecnigo oplettendheid.
Hij verviel wederom in zwijgen, maar toch
kon ik stil over mijn courant heen loerend
zien, dat hij den heelen tijd dan weer naar mij,
dan w#eer naar zijn kistje keek. Bij elk goschif-
fél van het papier scheen hij zich op te win
den. Eindelijk kon ik dezen onrustlgen toe
stand niet langer verdragen. Ik besloot den
man wat dieper te doorschouwen, om zeker
heid te krijgen over zijn "gedachten.
Wij hebben ons nog niet voorgesteld, zei
ik; mag ik mij vcroorlooven, u mijn kaartje
te geven?
Ik gaf hem mijn kaartje. Hij keek er op en
schoot plotseling in een lach.
En u zoudt gaarne, weten, wio ik ben?
vroeg hij.
Als 't u niet onaangenaam is,.antwoord
de ik.
Welnu, hernam hij, met de hand op zijn
vervloekt kistje; terwijl hij mij onderwijl voort
durend bleef aanstaren, toen u hier kwaamt,
was ik <le Kahn van Tartaryc, maar door do
wonderen der eleclricileit ben ik nu weer een
ander en ik kan over eenige oogenblikken
weer een ander zijn- Gij kijkt me zoo ver
baasd aan. Maar ik zal u zeggen, onlangs
twijfelde iemand er aan of ik wel werkelijk de
koning van -Siam Was en met één enkelen druk
op het kistje sloeg ik liein drie vingers af.
Sapristi, dacht ik, wat oen duivelsclie. vent,
en onwillekeurig kneep ik mijn banden toe.
Nu, maak u maar niet ongerust, dat doe
ik alleen, als ik de koning van Siam hen.
Eén poos zweeg hij, maar zelfs dit zwijgen
was geen troost voor mij, daar ik de overtui
ging had opgedaan, het met een volslagen
krankzinnige te doen te hebben. Ik kon niet
weten, of hij in het volgend oogonblik niet op
mij af zoa springen als een wild dier, of een
anderen gekken streek zou uithalen cn daarom
móest ik op mijn hoede zijn. Ik wendde geen
blik meer van hem af en ook hij hield mij
Toon durend in 't oog.
Zou ik dan ook niets beters te mijner verde
diging bobben? Ik streek wat c\er mijn tasoh,
als om een dreigende houding aan te nemen
Maar daardoor geraakte hij schijnbaar 'weer
in groolcre opwinding. Hij legde beide armen
over zijn kistje en boog ziek een weinig voor
over.
Ik zal zoo dadelijk weer de kondig van
Siam zijn, bromde hij tiisscheii de tandon,
doch hoorbaar genoeg om door mij verstaan
te worden. Deze bedreiging, zijn op mij ge-
vesligdo blik, die oogen, die wild schenen te
fonkelen en de wijze, waarop hij zijn kistje
vasthield, joegen mij zóózeer den schrik op
het lijf, dat ik het eenige wapen, waarover ik
beschikte, nl. mijn parapluie, stevig vast greep;
tegelijk echter rees ik halverwege van mijn
plaats en was besloten hem zijn geheimzinnig
kistje, of minstens zijn revolver to ontrukken.
Om leven of dood! bracht ik er uit, maar
ik gclöof niet, dat er veel klank in mijn stem
zat, want mijn long kleefde aan mijn verhe
melte, alsof ze lam was, Hij zelf verkleurde,
zoodat ziju gezicht ongeveer asebgrauw werd;
hij scheen naar den zak te willen grijpen,
waaruit de greep van het pistool stak.
Het was een onbeschrijfelijk, vreeselijk
oogeuhlik.Daar klonk het luid doordrin
gende gefluit der locomotief: do naaste stop
plaats was bereikt.
Met dankbaar gevoel hoorde ik het signaal
het klonk mij als een juichtoon van ver
lossing in do ©oren. De trein reed langzamer
stond stil. Zooals ik met de eeuc hand het
coupéraampje naar heneden en het portier
openwierp, met de andere mijn handtasch en
parapluie greep en daarbij altijd in defensieve
houding bleef legen den krankzinnigen koning
van Siam, dat was een kunststuk, waarmee
een vechtersbaas van beroep naam zou ge
maakt hebben wel te verstaan een vlueb-
lendo vechtersbaas, want feitelijk was ik
het, die er lusschen uit trok. Als do wind was
ik den coupé uit en sloeg het portier achter
mij dicht, met de juichende gedachte het, om
zoo te zeggen, dichtgeslagen te hebben tegen
den kop van Zijn Aziatische Majesteit, die,
naar ik meen gezien te hebben, juist op het
punt stond op mij toe te springen, toen ik ge
lukkigerwijze ontsnapte.
Ik snelde naar den coupé er naast die leeg
was en toen de conducteur er heen stapte, om
het le sluiten, riep ik luide:
Hier, conducteur, in dien coupé, dien
ik zoo juist verliet, zit eon krankzinnige, die.,
maar het herhaalde, doordringende gefluit der
locomotief overstemde het slot van mijn zin
en.de trein zette zich wederom in beweging.
Nu kon ik tenminste eens op adem komen,
doch nog altijd bleef ik zenuwachtig opgewon
den, totdat ik hel doel mijner reis bereikt had.
Op een kruispunt van de lijn moest do trein
ongeveer acht minuien wachten. Ik keek toen
uit het raam en toen ik den chef zag, riep ik
hem. In con paar woorden vertelde ik hem,
wat er in den coupé naast mij was voorgeval
len, en dal zich daar een hoogstgevaarlijke gek
be.vond, tegen w'ten zekerheidshalve maatre
gelen moesten genomen wórden. De beambte
wierp een blik in den bewusten coupé.
Hij zit heel stil, zei hij, cn daar hij alleen
is en de trein terstond vertrekt, heb ik eigen
lijk in et de zaak niets te maken, maar ik kan
in ieder geval naar het eindstation telegra-
pheeren. Hiermee ging de beambte zijns weegs,
mij aankijkend met een gpzicht, alsof hij er
aan twijfelde, of het in mijn eigen bovenkamer
wol recht in den haak was. Of hij werkelijk nog
gelelcgraphccrd heeft, weet ik niet.
Zonder verdere gebeurtenissen bereikte ik
het doel der reis en ik zette mijn gedachten op
heel andere zaken. Wat zal mijn zoon een ver
rast gezicht zetten, als ik plotseling bij hem
aankom! Wat soort, van mensch zou zijn
toekomstige schoonpapa zijn? Waarin zou hij
bandelen? In ieder geval, bij moot er wol goed
bijzitten en zeker schoone vooruitzichten heb
ben. Ik was zeer nieuwsgierig naar bom, maar
dat ik, zoo'n oude man, met zulk een onder
vinding, mij door hem zou moeten lalen im-
póueeren, dat kon er bij mij' maar niet in,
neen, absoluut niet.
Dat ik pas nog zoo'n aanval van groote
vrees bad gehad, daaraan dacht ik al niet
meer, nu ik mijn veiligheid weer herkregen
had en ik maakte mij weer groot in de be
stendige overtuiging van mijn mannelijke
waardigheid, ik was weer trolscb, trotsch
ook op mijn zoon die nu toch zoo goed op weg
was, een man van beteekenis te worden, en
dergelijke gedachten meer.
Nog een half uurtje en daar lag ik in dc
armen van mijn Godfried.
Wat ben ik toch gelukkig, u zoo gezond
te zien, goede, oude papa, jubelde hij. Wal
zijn uw wangen blozend, en hrrr. wat is uw
groote baard ruig geworden 1
Ik lachte.
Zeg zou ik daarmee, bij jullie, rcsidentic-
lui, deu Indruk maken van eon strooper of een
rooverhoofdman? Zou jc aanstaande of haar
vader er soms aansloot aau nemen? Zou ik
mij aan het eind nog moeten laten Beheren,
mijn jongen?
Waarachtig niet, riep Godfried, als be-
lcedigd, u blijft, wat en zooals u zijl, lieve,
ruwbebaardc papa, Tecds aan hot verouderen..
Eu zoo voort, schertste ik. Nu, wees
maar gerust, oude jongen, de baard blijft zoo
als hij is; daarmee dwing ik nog bijzonder
r.espoct af. Overigens jo weet er zijn gevallen,
dat zelfs een ruige, ruwe baard niet; helpt. Dat
heb ik onderweg nog moeten ondervinden, toen
ik den koning van Siam ontmoette en wien ik
volstrekt geen gezag inboezemde.
Mijn zoon keek mij verbaasd aan en ik ver
telde hem mijn opwindend avontuur.
Goddank, riep bij, dat u er heelhuids van
afgekomen zijt. U zoudt er anders verschrik
kelijk uw loven bij ingeschoten hebben.
Eli jij zoudt je geld verloren hebben mijn
beste, cn dat stond mij in 't gevaar voortdu
rend voor de oogon. Nu, den hemel zij dank,
ik heb hot voor je bewaard en hier ie het. Nu
kun je slappen doen voor jc zaak en nu moet
jc mij ook bij de eerste de beste gelegenheid
jc aanstaande eens voorstellen.
Dat zal vandaag nog gebeuren, papa, be
sloot mijn zoon en nadat wij behoorlijk toi
let gemaakt hadden, en do lijd der bezoekers
aangebroken was, reden wij in een deftige vi
gilante naar het huis van den rijken koop
man Seligmuller.
Het was een imposant gebouw, in het mid
den der stad, bijna geschikt voor eèn vor9t.
Reeds de benedenverdieping was elegant;
trapkokers en corridors, prachtig gedecoreerd;
óveral lagen rijke tapijten, stonden Standbeel
den en levende bloemstukken:
De begroeting der jonge bruid, die, wijl baar
moeder reeds lang gestorven was, tegelijk huis-
vrouw was, had plaats op'dc hartelijkste wijze.
Daarop sprak ze door do huistelcplioon en zei
ons toen: Papa zal terstond komen, hij is in
zijn kantoor.
Na nauwelijks tien minuten hoorden wij e«Z>
mannenstem en rassche sehredon naderden.
Waar ?*ijn zo dan? hoorde ik vragen. Een
dienstbode antwoordde en op den drempel dor
ontvangkamer verscheen-mijn krankzin
nige medereiziger!
Hij bleef stokstijf staaD, als een stoeneTf
beeld en staarde mij aan, en ik staarde
hem aan. Maar geen spoor meer van die krauk-
zinnige uitdrukking was in zijn blik te bespeu
ren alleen uiterste verbazing, welke rich
uitte in een onwillekeurigen uitroep Ik stond
voor een raadsel, maar wachtte geduldig af.
Waf, riep hij, u zijt....
Ik heb de eer u mijn vader voor te stel
len, zoo nam mijn Godfried hel woord.
Hier, mijnbeer Seligmuller, voegde hij,
naar mij gekeerd, er aan toe.
Daar barstte de koopman in een uitgelaten
lacb uit cn ik lachte mee, tot mij de Iran. n
over do wangen liepen. Mijn zoon en de jonge
dame stonden verstomd te kijken: ze konden
de vroolijkheid der oude hoeren niet ver Ha-,
ren: ze was hun zoo vreemd, en zelfs onheil
spellend.
Dus zijn we reisgenooten geweest, zei de
koopman, nog altijd lachend: wij beiden, on
schuldige menschen, zijn er bijna het leven bij
ingeschoten van schrik voor elkaar! Ik hield
u voor een roover vanwege uw groolen
baard.
En ik meende in u een krankzinnige
zien*
Dus dan ie mijn vermomming gelukt.
Maar ik zie, ging hij, zich tot zijn dochter en
mijn zoon wendend, voort, de joDgelui en ook
gij zelf, hebt verklaring noodig. Ik had in mijn
juweelenkistje, je kent het wel. Ottilie
voor vierhonderdduizend mark edclsteenen
bij mij; ik had goede zaken gemaakt cn z.it
heel gemakkelijk in nlijn hoekje, blij. dat ik
alleen was, want met zulk een schat, in flea
stillen nacht, moet men toch voorzichtig zijn.
Daar stormt op het laatste oogenblik nog een
vreemdeling den coupé binnen; het portier
werd toegeslagen en zoo maar in eens sloeg
mij de schrik om het lijf. Uw haard, uw rohusto
gestalte, wekten in mij niet erg geruststellende
gedachten. Ais het tot een gevocht gekomen
was, zou ik wei het onderspit gedolven hebben,
ofschoon ik mijn juweelen verdedigd zou heb
ben als een leeuw zijn jongen. Daar kwam
ik op de gedachte den nieuwen reisgenoot, die,
naar ik meende, mij uit de hoogte had aange
keken, vrees in te boezemen; ik deed of ik gek
was cn gaf mijn kistje voor 'een helsche ma
chine uit. Haha, wat wa9 ik blij, toen de ge
vreesde bij do eerste stopplaats voor mij weg
vluchtte.
Ik heb gegrinnikt van plcizier, toen ik weer
alleen was. Daar zie je het nu, twee oudo hel
den. dio voor elkaar bang waren.
Nu lachten we allen van ganscher harto en
later, toen bij 't prachtige diner de champag-
neflesschen als kanonskogels knalden, ectte het
vermaak over het zonderlinge avontuur zich
nog voort en wij, oudo hceren, hebben broeder
lijk op onzen moed geklonken.
Maar de mijne heeft toch overwonnen,
lachte de koopman.
Lalen wij het daar maar bij, antwoordde
ik, evenzeer goed geluimd. Ik beroep mij op
de geschiedenis. Het is al eens meer gebeurd,
dat de sterkste zich moc-dig terutrrelrdikon
heeft.
