Js leiM Gooraiit".
Tweede Blad.
linsdag 24 December 1318
De Waarheid.
Dooi' alle eeuwen heen heeft de Kerk,
ala de door God aangestelde Bewaarster
en Leerairee dor Waarheid, ten krachtig
st de dwaling bestreden.
In de laatst eeuw ooik dc dwaling van
het socialisme, hetwelk niet slechts de op
de natuur der menschen gefundeerde oeco-
noiüiScÜe en staatkundige Christelijke
teeifllellinigieii) aanrandt, doch ook direct,
onmiddellijk, zich verzet tegen den ge-
openhaard en Godsdienst.
Wij, Katholieken, wij weten die wijze
leiding te waarde er en!
Wij gevoelen 't, wij hegrijpen 't-, welk
_.m voorrecht het is, te midden der brui-
scliendo stormen van twijfelzucht en van
elkaar verdringende 'en vernietigende
leerstelsels, veilig te staan onwan
kelbaar veilig op da Rots jvan Petrus!,
Zaligmaker, Die is gekomen op de
wereld, om de Waarheid te leeraren, heeft
Zijn zending- in de Katholieke Kerk voor
alle eeuwen vastgelegd
Op 't Kerstfeest, gedenken wij met Chris
tus' geboorte de verlossing uit. den zonde-
slaat maar ook moeten wij dan ons be
wust zijn de bevrijding uit den duisteren
chaos der dwaling, die lag neergespreid
over de wereld, en die nog overdekt de
genen, die afgewieind sitaan van de Godde
lijke zending der Kerk.
Zondag is in onze kerken voorgelezen
een schrijven van het Doorluchtig Episco
paat, waarin er nogmaals, j,n zonuae-klaar-
heid. op wordt gewezendat hot socialisme
een dwaling- is, welke lijnrecht strijdt mot
de verplichtingen van een Katholiek.
Telken jare zal dit schrijven worden
Yoorgelezan op den vierden Zondag van
den Advent dus eenige dage-n voor
Kerstmis'n Gereede aanleiding om
op het Kerstfeest zelf den Menechgeworden
God te danken voor de gave der Waar
heid, -t^emedken om de krarihit, dóe Waar
heid zdlf te blijven- bdtijden, eni dan uit te
dragen in een wereld, die snakt naar de
toepassing der CSuraStsflijlk» 'beginselon van
recht en van liefde!
V Naar Bethlehem,
In ,,De Groene Week" heè nieuwste
tn de vele nieuwe weekbladen, waarvan
no. 4 .is verschenen schrijft S. Gorter
artikeltje getiteld „Advent", wat hij
besluit met deze- woorden:
„Minder maar Bethlehem gaan al
ler gedachten uit dan haar Versail
les. Toch zal het laatste zonder, het
eerste 'vóór' de wereld weinig- vermo
gen.'1
Die laatste zin omvat een ohomstoote-
lijke waarheid!'
Maar, ondanks die waarheids-erken-
rtscg', neen,' jutisit. dóór-door liegt die Adverit-
bf-.chotr.ving van den schrijver Gorter voor
Ott-3 een Mlalkke -trooeltri-ooclliieid open
Hij erkent dat al het wereld-pogen naar
vrede, heel het wereld-streven naar geluk
niet zal baten-, zonder Bethlehem. En
tóchniets, letterlijk niets wijst er op,
dat hij dan ook dat Bethlehem....... ern-
stig zoekt, datt hij etr inderdaad
heiien wil
'n Poëtische beschouwing over de De-
cember-dagen in de natuur; 'n vage, en
ook nog zèèr onjuiste, weergave van de
Advent-liturJe in de Katholieke Kerken;
'n sombere beschouwing over het „ang
stig besef" en het „heilig verlangen?', vol
onbrnborhdlhiclid, tn. do mentedhieflijke zieil
ziedaar de inhoud van het Advent'"-arti
kel, hetwe'k met de boven aangehaalde
ware woorden bes&uLt
Arme dwadanden
En het Kerstkind ligt-, de -armen wijd
[open 13 wachten op wie komen wiilen
Maar zeer velen, komen niet.... zeer
velen
hij, wij willen om den Godmensch. ons
verdringen en Hum femeiekön'oipdiat voor
6 en volen onzer me de-niieuecihen how aar-
huid wórde het
Pax hominibus.
Vpedie don men-adhen op aarde, tl ie van
goeden wil zijn!
BIJ DE KRIBBE VAN JEZUS.
0 KLixdelvo van '1 Testament,
óooals mijn moeder U gekend,
U'iaakti, geiief'd beeft en aanbeden,
ojaat Ge in mijn hooid en hart geprent,
jj'o fier uw Zoeten Naam geleden,
b-h voor Uwe eer en glome sLre.deni
gaarne, zong ik U mijn dank
In zangiust rein van toon en klank
uit mijn ver-vlogen/vleïitoiïs^en.
Maar 't arme hart van zonden krank
Wil bij Uw Kribbe zelfs versagen,
wl kan niet zingen, eerder 'klagen.
Jjh toch lief Kind, zo-o wondergoed,
jjw gl/mlach stelpt mijn hartebloecL
kn zegt mij stil: „Ik heb vergeven
Bat sluit en stuit- mijn tranenvloed
.jn wekt weer hoop en moed in 'l leven,
MtetaasI met goed en kwaad doorweveu!
H. ERMANN. S-J.
Hun Kerstfeest.
«Mr HENRIETTE FRANZ, door \V. B.
-,Iou u toch eenige minuten stti. kin-
aeivnBat voortdurend trqmmeien up
W^nslors kan ik bij het rekenen niet
hebben. Alfred Willy, hoor je nictr
Alfred en zijii jongere broer, gclioc
zamend'aan de veimai^ng. t okken rich
op den achL-i grond der kamer bocug
namén een beuinmeld prentenboek let
hand en bladerden daarin, m soChibn
v-.t honderdsten keer. Maai- dal
gaf niets-
n willen bekende plaatje* a en*
en bekende vertelseltjes telkens ui te
kens weer hooreiL ui leren-
Terwijl de jongens op deze manier
b z.g waren, g-.ng Gor voort met uiten.
Zij zuchtte, terwijl zij dat d..eJ. hn zij
had er wei reden U>e.
Wat bespaard was dóór het jonge
me» .-je, dat, vïxeg verweesd, voor haar
broertjes had te zorgen, was zeer in-
gökoottU De zware" ziekte, waarvan
illy pas was hersteld, had Gor ver
hinderd, haar taak met de ambitie te
vervullen, welke'zij altijd aan den dag
had gelegd. "Nu. was Kerstmis gekomen
en N euwjaar stond-voor de deur.
Kleine rekeningen moesten nog ver
effend worden; vooral d*ie van den dok-
lor, wien hét was -gelukt het k.nd van
den dood te redden.
De grijze dokter, die vroeger de fami
lie had behandeld, had zich uit de prak
tijk teruggetrokken en de jonge doteer,
tot wien Gor liaar toevlucht had moeien
hémen, had zijn pLcht houw vervuld
en zelfs meer dan dat- liij vefpicegde
den genezenden knaap met groole zorg;
hij kwam telkens terug om te zmn of
de krachten weerkeerden.
Gor was door zijn deelneming getrof
fen, maar ondanks dat. gevoelde zij
De oude dokter was een vriend van
haar vader geweest- en had naar beschei
den inkomen kennend, eike betatug
geweigerd.
Kon echter Cor den vreemden man
vragen, wat zij van den ouden dokter
genoten had'? Zou ook de jonge dokter
beHakngi wegeren? Maar... rnocht zij
die weldaad van den vreemden man
aannemen? NooitI Onmogelijk.
De som, welke Gor heden voor geie-
verden arbeid had ontvangen, was ge
ringer dan zij had gehoopt. Zij ^pas dag
en nacht bezig geweest en dat was nu
het loon voor al dice moe ten!
De toekomst stond droef voor haar,
zoo droef als de sombero Decemberdag
en zoo treurig als het uitzicht- dat werd
geboden vanuit de hooge verdieping op
de besneeuwde usakeu eu zwart berook-
to schoors-taensen.
Zwaar en dicht dwarrel dm de vlok
ken u..t de grijze lucht neder en bleven
op de ruiten kleven om tot ijs te ver
stol tón,
Gor neabelde zich moe in den leun
stoel aan het venstor- Haar cogen slo-
ben zich, maar zij strep niet.
Alfred en Willy zaten naaol het hoog,
antiek, met wonderlijke figuren beschil
derd haardscherm aan hun tafeltje- liet
„bp-ek hadden zij terzijde gelegd eu nu.
hun zuster slapend wanend,'deelden-
zij elkander '11 dis-tere rid-.hun wenscheu
mede: een groet houten" paard, een doos
met ruiters of rnet een jachtstoet, een
boer of olifant, eon zweep, een menage
rie of boeken met mooie, gekleurde pla
ten; taai-Laai, appels, speculaas, maar
voor alles een dennenboompje mei
bloemen en brandende l'-chtjes. -
Dat waren de wenschen en verwach
tingen der jongens-
liet vorige jaar waren de surpriseu
talrijk geweest- Ja. het vorig jaar had
Gor veel door iiandenarbd.d verdéud.
maar nu?l
Hot meisje hoorde wal de jongens
met elkaar bespraken Het, doed iiaar
pijn dat het haar niet mogelijk was de
wenschen te vervullen. Zij móest, wildé
zij zuinig zijn, het eenvoudigste en
goedkoopste kiezen, dat op de markt te
bekennen was»
Initusschen was de schemer, ng geval
len. Gor stak de lamp aan, hulde zich in
haar versleten mantel, sloeg een zwart
bontje om en verliet baar Iele ne woning
Alvorens Alfred de deur achterhaal
sloot verbood zij hem dringend-, iemand
binnen te laten. ,,Onze buurvrouw .k n
n et komen en de dokter .heeft gezegd,
dat hij eerst na de feestdagen zal komen
zen hoe liet met WMly gaat. Laat dus
niemand binnen, niemand!"
Alfred- beloofde te doen wat zij ge
zegd had-
Gor ging de straat op. Om de'n b^ek
slaande, stond zij weldra voor liet nuis,
waar dokter Stevens woonde-
Zij tiok aan de hei. Een bediende deed
open.
„Is de dokter thuis?"
„Neen, dame-, is er%eer iemand ziek
bij u?
„Goddank, neen! Ik wilde... kan ik
mevrouw misschien even spreken?"
„Mevrouw?!... De dokter is niet ger
trouwe!
„Nieit getrouwd?"
Een vreugdiig gevoel doorstroomde
Gor's hart. Waarom? Wat dwaas.1 Wóar-
om was zij?
..Ik meen toch wel eens kinderstem
men in huis gehoord te hebben, toen ik
"Bij den dokter was?" merkte ze beschei
den op-
„Dat waren de tenderen van zijn zus
ter," helderde de bediende op. „Wat
verlangt U eigenlijk van d--n doklr...
Kan ik de boodschap aannemen?..."
Gor hield een enveloppe in de band-
Verwarde vreezend den bediende door
haai' wan trouwen Ie beleedigen, over
handigde zij hem het pap:er en verzocht
hem het aan den dokter, zoodra h»j
thuis kwam, te geven. De bediende be
loofde het en Gor verwijderde zr-ch met
het plan zich weer naar huis te begeven
Een vreemde onrust overw.Ikgde haar
welke dadelijk daarop weer in een diepe
-ne-Tslachkgheid overging- Zij ging haar
weg verder. Leeg, troost-loos leven
heerschic in.haar hart-
Eiegante dames gevolgd d-'or livréi's
die hun last in de voor de wirjkeis
wachtende auto's optaslten en vervol
gens de dames en hee-rvn bij het inslap-
pën helpen oudeen jonge vrouwen
nuet pakjes belatten, loopknechten,
die schitterende keirstbopmen droegen,
menschen van el-ken rang en stand
dat Hes l et een drukke, gezellige voor-
boic:d'mg Lot het groole feest z:en.
Al en, u'ic Gor voorbijgingen, hadden
inkoopen gedaan, of ze brachten nun
klant-li in wilde haast de bestelde goe
deren.
Met ledige handen wilde en kon ze
niet naar huis kecren. Zij had, alvorens
zij haar won ng verhel ui-t een kastje
een guuden broche genomen, welke zij
bij een juwelier wilde veckoopen en.
voor welk geld zij zicli allicht eenige
kleinigheden kon aanschaffen orn nog
zooveel over te houden om er eenige
weken mee rond te komen.
„N ets waard, prullegoecL juffrjxiw."
oordeelde cle juwelier, bij wien ze was
binnengegaan. ..Ik kan het dfiig.niet
aannemen. Bijna waardeloos..."
Hij woog de broche in het kleine,
binuw-fluwee-len doosje.
„Miju meter was een rijke dame. Zij
heeft mij eens gezegd/ dat hel oen kost
baar geschenk was," sprak Cor droevig.
„Wat verlangt u er voor?" vroeg de
juwel er vriendelijk.
..Ik bi-n niet deskundig genoeg om
een prijs te bepalen, ik kan.niet schal
len." antwoordde Cor.
„Eigenlijk kan ik er niets mee doen,"
antwoordde de juwelier. „Twee gulden
geef ik. er voor".
„Twee gulden. voor een gouden
broche met robijn?"
Het meisje strekte de hand naar het
étui uit dat de koopman nog altijd
vasthield.
„Wili u het terug hebben? Ik kan er
echter nog wel een gulden' bij doen,
maar meer niet.'
„Ik verzoek u mij de broche terug te
geven," prak Gor geraakt-- „en vlug,'
ik heb haast."
Zij vermoedde niet. dat er harerzijds
slechts e-inge aanhouding noad g was
gcwee.-.l. om den man tot een betore be
taling te verleiden, want de verdriet ga
trek. waarmee hij haar het verlangue
étui teruggaf, verried dat het hein speet
door een laag bod die hoop op een voor
deel-n gen koop te hebben prijsgegeven.
Een tweede poging het sieraad mach
tig te worden, werd eveneens mei ge-
rmg succes bekroond.
Toen Gor een anderen winket was
binnengetreden,'kreeg zij ben aalwoord
..Het model ;s ze-er oud en de goud-
waarde gering"
„En de robijn?" vroeg Gor bedeesd.
„O, dat kie.ne steentje- Men kan zien
dat u er niet veel verstand van hebt.
Meer dan v.,er gulden zuil u er nergens
voor krijgen."
Ontmoedigd en vol onrust, zoo lang
van huis te bujven en tie'tenderen aan
hun- lot ovorgvloibou u* besloot
Co-r tot. di.ui' verkoop.
Bedi oefd ging zij de straat door eu
Wierp n-.-g om bak op de in elccLriscn
Lcht gl '.■rude kostbaarheden der juwe-
i ierszaak-
Zij schrok, toen zij op de markt geko
men, e.-u blik op de klok van een w n-
kel wierp. De verlichte wijzers wezen 'l
avonduur: zes-
Feest, lijk gelul klonk nu een,okiap3
van do torens der stad en riep de ge-
loov.g"u tor kerke. Ook Cor spoedde er
ach hoen en onder, het- orget slaan do,
zag zij om priester, een monstrans dia.-
gende, in een wolk va» wierook en in
een aur eool van Lcht de atiaar treden
bt.kiimm»?n-
In vl!lieven stemming verliet Cor do
kerk.
vSdüy is gezond; ik kan weer wer
ken. Betere tijden zullen wei komen.
God Iielpe mij!" treostte zij zen en
spoed ic naar de kramen welke voor hut
Kerctiemt op de markt waren opgesla
gen en aan hef grooie plein een wel
vreemden maar ongemeeu-vrLende:ijImn
aanbK k boten.
AÜöriCi voorwerpen, borduurwerkjes,
kous i, boiit-n, por:elo.n, hoeden, mut
sen. glaswerk, boeken, kaarsen, ah os
werd te koop geboden. Ivaasl dc kerk
voi ind ui die rne: kleurige linten, papier,
bloemen, vergulde bollen en sterren bo-
1il.:--h '-i '•.i'."tii.,iibo-ori»-pjts ö-.-u woud jeu
waann echter veel seinen gehaku De
me-: s e fam lies immers waren aL van
kerstboomen voorzien.
.Tussohen do ktaineiijen door schreed
Qor, h er eu daar even talmend, naai
een prijs der waren vragend en eemge
kleui'.ghedeiL koopend, welke wemg
kostten. Een grof gèsneden houten
paardje, een. olifant van hetzelfde mate
ie aal, tw.ee warme mutsen, een paar
bo-eken, eenige gekleurde kaarsjes nad
zij gekocht en in een papier gewikkcii-
Met een: mager dennenboompje onder
den arm, schreed zij naar huis tóe.
De verheven stemming, waarmee zjj
de kerk had verlaten,, was weer voor
een bange,, zorgvolle .geweken; de ge
dachte aan de toekomst en wat du zo
brengen zou en kon, dirukte zwaar op
haar hart. Dan v/eer schaamde zij z en
over haar zwakte, of dacht zij weer aan
- de tölcursteiling» welke haar jongens
"zouden gevoelen, wanneer zij den arin-
zaHigen kerstboom zou dm zien.
En nog meer leed sluimerde in haar
hart. dal zij echter Iliet w l :c vo ii.
Den blik. che vaak zoo deelftemend op
baar gericht was, zou zij hém nog out:
moeien?
Misschien nog eens!
Maar dan zou de dokter wel niet meer
terugkomen.
TTan was 't voorbij,'— voor al-tijd
„Voorbij, voorbij!" zei Gor fluisterend
en verschrok van den klank van haar
stem-
Nu was zij aan het oudé huis*geao
men. Zij b klom de vijf verdiep nge;
en bleef uitgeput voor haaf deur staan
PAX HOMINIBUS!
O Kersuweht! Worde steeds door ieder aangebeden,
Want God de Heer is liet, Die op Zijn Zoon ons wijst:
Hij i9 des vredes bron. Maar vrèe en 's menschen /.eden
aan lekion eensgoiind. De gouden zonne rijst
Aan 'a werelds- donk'ren kiin: Het Christuskind verschenen,
En met Hem, 't vredobeeld. Welk indruk diil vennag?
Beschouwt de cKjrlogsrarnp: dóór, pijnlijk was verdwenen
d' Illusie voor den tijd van vrêe en blij gelach.
Vier malen reeds, trof herwaarts op de velden
Het Kerstekind hen aan; zij, die vo! haatDoch .-til;
De Engelenzang doet thans opnieuw zijn boodschap gelden:
On aarde vree den rnensch, die is van goeden wil.
Kerstmis 1918.
A. v. O.
Een plotset nge*angst kwarn over haar.
Door de zorgen voor het zieke kinu,
door nachtwaken, en opwiddeudeii ar
beid waren haar zenuwen zoo over-
spaiuien, dat zij om 't geringste schrok-
Zij trok aan de bel. Alfred deed open eu
Willy kwam haar tegemoet- Gorusiger
steld en liaar kalmte verkregen hebbend
wilde zij de jongens voorbijgaan, maar
Alf reef versperde liaar den weg.
„Wat is er?" vroeg Gor- bevreemd-
„Ga naar de keuken; daar hebben wij
gespeeld I"
„Waarom? Waarom rnoet ik in die
koude keuken. Jullie hebben toch mets
gedaan?"
Dc volle toon eener bel doed Cm
SChr-kken. Wal hadden die bengels uit
gehaald? Eer zij de vraag kon stelten,
werd de kamerdeur geopend en 'storm
den de jongens naar binnen. Cor bleef
als verblind op_ dén drempel staan- Eten
met rozenroo'de linten versierde, mol
gekleurde kaarsen verhehte Kerstbom.'
stond op de tafel- Daaromheen waicn
góschenken- voor de jongens uilgcsLdid.
mooiere en veel duurdere dan zij had
gekocht-
Alfred en Willy waren uitbundig van
vroolijkhoid-
\V e is h or geweest? Wie heef! dat
gebracht, Alfred, antwoord eens?
„Een goede vriend," klonk een die-pe,
sympathieke inanrieiiöLff.id.e V oh
acii.cr het gTOotc, antieke haardccherm
had verborgen gehouden-
„Dokter Gteveiis!" pep Cor, w er ce. t
blecko wangen door een roodmi giocd
werden ovortrokken-
lladden de jongens mij niet mogen
late u bi mie uko me n T
t.U wei, li zeke-rl" antwoordde het
mo.sje- ,,lk dacht niet dat u heden zouut
konïen... Maar wat hebt u gedaan... u;e
mooio boom...' Dokter, 't is te ve-ui
Tranen kwamen in haar oogcu. Zij
keerde ach t-ei'zijdo-
„Toe, toe, bederf mijn Kerstvreugde
niet," sprak, de jonge geneesheer en
greep vriendelijk haar hand.
„Kijk eens die huzareLi, d e prachtige
paaiden, waarop zo rijden, Gor Die
grolde, giopie auos vól," jubedde AU ed.
T lo wol een geheel rcgtineiiU, Eircho
jd-ciiteloet... Gor... eer. bere-ujucht-,-'' riop
WiMyi /.'cH o 'groviie* zwarte beer eii .'dié
jager mot dat lange mes... kijk, e» n
woud vol siicetiw met herten, hazen...
„U heeft de tenderen ontzaglijk genoe-
gien gedaan, dokter," zei Gor,\orlogea
gt.mlachêud-
„ik u echter niet?" antwoordde dokier
Stevens. ,.U weent nog immer?"
Excuseer rne, niyn zenuwen zijn zuo
overspannen. U weet, wat :k heb moo
ie n werken."
„U houdt nog altijd dat kleine boompje
onder dén arm?" vroeg de dokier, lm ar
klacht niet willende hooren. „Zul hut
op mij ii vij:md' nde naaimachine.
„Uw vijandin?"
„Ja, u weet hoe ongaarne ik u er over
Jieengebukt zag."
De dokter zette nu met Gor's hulp dc
kaarsjes op de wiegende takken, .nik
ze aan en legde pen pakje snuister ijea
en den olifant op de tafel, op de ivorsir
tafel.
De jongens waren zóó verdiept in hun
nieuw spel, dat zij Gors geschenken
nauwelijks zagen, haastig hun zuotdr
met een kus dankten en dan terug
keerden naar hun speelgoed, dat op den
vloer lag uitgespre.d.
„Een geschenk 'heb ik ook voor u
meegebracht, beste Gor," sprak de dok
ter, uie aan een klein tafeltje was Kij
ven staan.
Verbaasd en bijna vertoornd keek bet
me sje naar hem op.
„Een geschenk voor mij, ik mag Loch
niets van u aannemen..."
De woorden stierven op Gor's lippen.
Dokter's oogen keken als vragend ver
wijlend tol liaar op.
„Maar ook ik^Wil twee geschenken
van jou liebb-en," ging hij voort... „aMis-
sdiien vraag ik Ie veel... Gor, geel' nuj
je goede hart en je vlijtige hand."
Een lievige schrik ri-lde door Gor's
leden; zij kon n;et spreken, wanlcelde,
maar hield zich nog staande door de
naaimachine te (grijpen- liet kleme
Kerstboompje verloor bijna zijn even:
wicht.
Toen nam de- dokter Gor in de arnion.
Zij weerslreefde niet en drukte haar
blonde lioold aan zijn schouder. ,,Eri
nu geef ik je mijn geschenk," zei liija
een gouden ring aan haar vinger schui
vend. „Lefste laten wij morgen op
Kerstdag onze veiioving vieren.'
„Mijn God, mijn Qod," waaraan li eb
ik dat geluk verd-endT' sprak Gor, toen
zij de deur ach tuf den dokter had
sloten.
Toen zij haar kalmte had herwonnen,
keerde zij in de kamer terug. „Kijk eens,
jongens," zei ze, „kijk eens wat ik van
dón dokter heb gekregen!"
,,'il King! 'n Ring!"
Do jongens haastten zich het sieraad
le zien. Zij begrepen net dat hun zusje
zich daarover zoo blij kon mak-n.
Over zoo'n glad, gouden ringetje mei
een kiein klein ste.utjel
„Goed. dat hij-ons ook geen ring lieeit
gegewn," fluisterde Alfred W ily in n.-l
oor. ..Ik heb liever soldaatjes-
En ik liever dieren," anlwoorddl
Willy.
4 Toten, liet volgende jaar bij het geluk
kige jonge echtpaar het Kerstfeest go*
v erd wcixl, waren soldaten en. cLereri
allang d-efoct en moesten door nieuws
vervangen worden.
Dc kinderen begrepen eerst nu waar
om hot.geschenk van dón ring btijv'endi
waarde had on hun zuster Gor daarove»
zoo verheugd was geweest-
DE GOUDEN LOUIS.
KERSTVERHAAL.
door M. v. L.
T'oöu, Luoiein d-e Iieun zijn laatete 'biljat
I ihondGiVl franc door Geit harkj'e van dien
IxiMiJolio'udoi- Mordiwijiiow en hij van cl»
apedteafal opdlomd, wiiar hij de rest van
zijn klein fortuin, verboren- had, viel hij ala
oen bméhontkeii'o oip «c-o.i leer-On banik noer,.
.eduremde eiuiuode- miiniuitwTSaek hij doofl
te ïO-ai, wu-aj'iu hij die moodeite jaren van
7.ijn j-eiuigd had doorgetoraoü; hij -herkemdLa
ei-\voeöDe h- >odd^n ?.er stlater», beoiyi>aaid
door >le drie fjiioote 'laioipen, hij l-u-iflterdla
r hof. gtónii-ivkol van liiöt goud oj> d-e -aafej^
-hij d&dhit er aaig dar hij geruïneerd, ver»
loröiL was.
Hij keirimier-lle zioh, dat hij hem (thaüS
een 1-ade \an een kust d-e aixlonmoivoe
.p»i^;o;--ii, r.og !.»göi\ waurvan zijn vador^
generaal de lloni, i.km tr>g eenvoudig kapte
zicli zoo goed 'bodiend tuod bij deni
aai>\JfUl van Zaaiolui,- i-n Afrika. Daarna,
[•ebroken door vermoaidiheid, sliep hij
vorlt in.
Toen hij ontiwaaktta, zag hij door een
liliik ->p de pendule, dial hij roauvrolijks eon
half uur geslsiipen hod. IIij had een on-,
weeïataaiiCoai>e Mi'oePto de -rnadh-tJiuoht in ta
ad'emien. I>o wijr/.ors eg» fle klok wenein
'kiwoxtt voor tsvaalf. Torwijil hij opstond' eni
ziélt uiitrdkfte, vi.dl -het Luoien pbotsohng tel
en, <i.at het op den avond vóór Kerslt-
miö wa» an hij «ag zi-óhweor or-ng als een
heele k'J-e'riie jongien, diie voor liet K-arste
Iknibbcibjie ine ei kriiim/ld e.
Op dilt oogvJ-Jb'ilk tr-id de. oude Drotiiakl
een d-ar j-wiMfp-Wnrrn van h--t sp-oafhiui»
- -op, Luolao. toe ,em fluisterde hein oefruige
wo'iwk*). irt fi-neit oor.
•„Leen mij jvijif flramp, mij-nilieèr. RaeKM
'twee dr'agein Ibcin ik (hiér on „die •/oa-oatiioni"
ar nog ruiöt u/itgeikoin'en....-Lach ali? ge
wi'llt), inaar ik 'vorw .1 ca' inijn hoofd onder,
dat diadielijk, op (klokstag t-waalf uur, het
hiuimmer or u-ilt aail komen."
Lucion. do Hem baalde-de schouder^ op,
Ihij had zolfsr geen ccr.tiime p zak. Hij
«zet-io zijn hoed. op, trok zijn petajaö aan en
ven-tiet 'bevend, als had hij koorts-, hielt
epeelhuds.
Sedert de vier uren, dii-o Lucien in hoü
spe-eWuuiis wüm geweest, wias de sneeuw iin
diiikke vlokken giev a-lten, en «te- diraat waa
met een wit gleed, bcdidklt.
il>e sipcGen- hoofde orifdxar tzijji pötejasi wan-
iiopLge gicdachl-eiv gdmtgien choor zijn hoofd.
Meer dan oodt dladht hij aan. de Ladie^
waarin dé revolteer van zijn vader Lag.
PlotJeJimg ötond hij duil voor een hartver-
©dh-oureiud &c-houwoipel.
Op een sitec-rnem, hamlk- aat een meisje van
s tolt zeven jurern, gefcie»d -iin een mvarti
japonnetje, dialt lin flaude-n hóóg, Omdank*
de sneinprtnde Jor/ude ^.éas die kleine ingie-
süaipien. 1 laar klein, hoofdje leunde tegen;
den koudon steen.
Met een werktuigelijk gebaar bracht Lu-
ciien de Hein zijn hand naar zijn vestealk,
miaar hij h'erir.inende zich, dat hij geen cen
time meer beaat. God,roven door een ge
voel -van medelijden, trad hij op. het kind
toe een wijde h.et in zijn armen nemen, om
hot naa-r zijn hulis te dragien, (oen iels
hlinikendfe uit den schoot van het mod sje
viel.
Een gouden louis! Dat waren versdiiri
dic ne dagen van rust en rijkdom voor die
arme bedelare-s, eai Lueien wws op 't punt
iklelne w-elkilüeir te mrükjemen haar dit ta
zeggen, toen hij aüB an een clroom de stem
van den Pool iDmnekd lioo-rde, die hem toie-
flulsitierclle: „Reedg twee dagjein ben ik hie®
en ide „laelvieritniemi" is er nnig. nieit uattgeko-
iruen, illk verwed er xgdjin booifd onder, dat
dad-ellijk iop kflélkisilag twaalf uur het num
mer er üölt zaJL komieai,"
Toen wend deze jonge mia/n van driegen-
twiiiifdig jiaar, d'ie geboren was uiit een eer-
Jijik igeeiliac/hit, dJe een jpjiadhitiigen militaurem
mam droeg en nooiit aan zijin eer te .kortl
W0,3 getaiien, aanigegrepen door eeffli
dwaas, rnon/srbcracMg voadia-ngen.
Nadiajt hi) een b-liik in de sitraat had ge
worpen, was hij er zefker van-, dait Ihi) at»
(teem was. (Hij -bulkilJe rich en sta] met bea'en».
de hand hle't goudstiulk. Toen rende hij ruaa®
hielt speelhufiis, sniefl/de die trapipem op, openv
die die deur van de veirvlodkte, zaal met éénj
vuieltslaig en ikiwjajm juirt binnen op het
oogonblik, dait de -klok nuidderruaöht elosg.
"Hij legyie het goudstuk op het groene t/a-
pijlt «n riep:
Op d-e zeivemtaietn!"
■De .izevenltóen" won. Lucden aetie de ze%
en-dertig goudpitukkien op het rood. I-feÜ
rood won. Hij lieit de tiwee-en-zeeientigt"
gou ukken op dezelfde Meur. H-elt ropa
won -fui'ieuw. Hij déod dit nog twee-, dnöte.
maal met hei.zelfd>e geluk. Hii had nu vocjfe.
7. -''i een hoop van gcfud&tukflyen en bersM
biljetten-, en dóe hfoqp weend gr-ooter atf
g rooier.
Het was-iets ongehoords, iris iiovoruiai»
