14
BUITENLAND.
De Oorlog.
6e JAARGANG
1699
BUREAU: STEENSCHUUR 15, LEIDEN.
Interc. Telefoon 935. Postbus 6.
DIT BLAD VERSCHIJNT ELKEN DAG, UITGEZONDERD ZON- EN FEESTDAGEN
DeABONNEMENTSPRIJS bedraagt, bij vooruitbetaling, met GRATIS POLIS Ongevallen-verzekering
en het GEÏLLUSTREERD ZONDAGSBLAD voor Leiden 10 cent per week f I.2S per kwartaal; bij onie
agenten II cent per week, f 1.45 per kwartaal. Franco per post f 1.65 per kwartaal.
Afzonderlijke nummers 21/, cent, met Geïllustreerd Zondagsblad 5 cent
MEI.
19I5,
De Duitscher8 ontruimden Carency en
het Westelijk gedeelte van Ablain. Zij
veroverden een nieuw steunpunt bij
Vperen. Bij een gevecht tusschen
Britsche hulpkruisers en Duitsche torpedo
jagers werd de „Columbia" in den grond
geboord. Later werden de Duitsche
torpedebooten door Britsche torpedoja
gers vernield. Churchill verklaarde
in het Lagerhuis, dat het slagschip
„Goliath" is getorpedeerd bij de Darda
nelles De troepen van Botha hebben
Windhoek genomen.
De „Lusitania" in den grond
geboord.
Het onderzoek.
Wij hebben met een enkel woord reeds
melding gemaakt van het onderzoek in
zake den ondergang van de „Lusitania"
voor den Coroner van Kinsale. Bij dit on-
dei-zoek werd natuurlijk in de eerste
plaats de gezagvoerder van het schip, ka
pitein Turner, gehoord.
Deze verklaarde dat hij persoonlijk geen
waarschuwing tegen het vertrek van- het
schip had ontvangen alleen door de bla
den. Dat hij wist, dat bedreigingen met
terpedeei-ing van het schip waren geuit.
Dat het schip niet bewapend was. Dat hij
van de admiraliteit waarschuwingen had
ontvangen toen hij Ierland naderde en spe
ciale instructies waaromrent hij echter
geen mededeelingen kon doen. Uit het ver
hoor van den kapitein, dat uit den aard
der zaak weinig nieuwe bijzonderheden aan
^höUh-chLJuiacht, zij nog aangestipt,,- dat
de kapitein eenvoumg verKiaarae, aat mj
op last van zijn maatschappij vertrokken
was. Ik kreeg orders om te gaan en ik
ging en zoo zou ik weder doen", zeide hij.
Een uiting die zeker wel toont, dat als de
bedoeling mocht zijn de Engelsche .scheep
vaart lam te leggen, door vreesaanj aging,
dit doel niet bereikt zal worden, want ka
pitein Turner staat onder de Engelsche
zeelieden niet alleen.
Aangestipt zij ook nog de verklaring van
den gezagvoerder, dat geen enkele waar
schuwing van de duikboot werd ontvangen.
De passagiers.
De ambassade der Vereenigde Staten te
Londen maakt bekend, dart, 139 Amerikanen
die passagiers waren op de „Lusitania"
verdronken zijn.
In de verklaring, omtrent het zinken van
de „Lusitania", uitgegeven door de ambas
sade van de Voreenigde Staten te Londen,
wordt bevestigd, dat het schip zonder
voorafgaande waarschuwing in water van
een diepte van 60 vademen in den grond is
geboord. De „Lusitania" was na 18 minu
ten verdwenen in de golven.
Hot aantal Amerikaansche passagiers be
droeg 218, daarvan werden 118 vermist, er
zijn er 79 gered.
Lijken van de „Lusitania".
Aan boord van de „Poolzee", een Neder-
De ADVERTENTIEPRIJS bedraagt van 1-5 regels f0.75, elke regol meer 15 cent
Ingezonden mededeelingen van 1-5 regels fl.50, elke regel meer 30 cent, met gratis
bewijsnummer. B(j contraot aanzienlijke korting. Groote letters naar plaatsruimte.
Aanvragen om Dienstpersoneel van 1-5 regels 50 cent, iedere regol meer 10 cent.
Aanbiedingen van Dienatpersoneel, Huur- en Verhuur, Koop- on Verkoop (geen
Handels-Advertentiën) van 1-5 regels 25 cent, iedere regel meer 5 ceot.
landsch schap, dat door de Cunardlijn is
aangenomen om te zoeken naar de lijken
van personen, die bij de ramp van de „Lu
sitania" verdronken zijn, werden Dinsdag
rte Qeeuaiistown de lijken van acht mannen
vijf vrouwen en drie kinderen aange
bracht; de kinderen waren 1, 3 en 5 jaar
oud. Allen hadden reddwigsgordels om.
Tien andere lijken werden aangebracht
door de „Flying Fox" en zes door een
ander vaartuig.
Begrafenis der slachtoffers.
Maandag werden onder ontzaggelijke
belangstelling van leger, vloot en burgerij
de nlet-herkende slachtoffers der Lusita
nia begraven. De kisten stonden iln rijen
voor ide doodenhallen. Soldaten droegen
deze geleidelijk weg, langis de overleven
den, die opgesteld stonden en zwijgend
toekeken.
De dag begon met 'lijkdiensten in de Pro-
testantsche en Katholieke kerken ein bij
hert Requiem verleende een geredde pries
ter zijn medewerking.
De kisten waren alle gedekt met de
„Union Jack" en zij werden in de meest
zonderlinge voertuigen van het kleine
plaatsje 'kerkhofwaarts gebracht. Langs
den weg stonden troepen geschaard. Treur
muziek werd gehoord. Eenige overleven
den gingen met liet personeel der Lusita
nia, vertegenwoordigers van de Cunard,
den gemeenteraad van Queenstown, enz.
mee in den stoet. Achteraan volgde een
groote menigte. De heele bevolking liep
uiit. De vlootwerf had vrij af en geen boer
bleef op den akker.
In drie groote graven, amphitiheaters-
gewijze tegen een heuvel gedolven, wérden
de „onbekenden" (op de kisten was de me.
dedeeling „Unidentified" aangebracht) ter
ruste gelegd.
Er werden geen Amerikaansche burgers
daar begraven. Het lijk van mr. Oh ar les
Frohman is gebalsemd. De niet gebalsem-
den werden gefotografeerd en in verzegel
de kisten
■ri ka
Zaakwaarnemers Van de familie Van-
derbilt lieten te Queenstown bekend ma
ken, dat er een groote premie voor het
vinden van Vanderbilt's lijk betaald zal
worden.
Anti-Duifóche onlusten in Londen.
De toestand in Oost-Londen is ernstiger
geworden. Vele Duitschers vereenigden
zich te Poplar tegen de menigte. De politie
moest met groote versterking optreden.
Vele Duitsche juwelierswinkels werden
vernield, horloges en klokken op straat
lingen werden gesloten.
De betoogiingen tegen de Duitschers zijn
Woensdagavond in het East End hervat.
Een menigte van 300 mannen en vrouwen
trok door Barking Street, roepende: Weg
met de Duitschers. Winkels werden ge
plunderd, meubelen vernield.
Twintig personen werden gearresteerd.
Ook werden Woensdagavond anti-Duit-
sche betoogingen gehouden in South End.
Duizenden burgers vernielden de winkels
van Duitschers.
Niettegenstaande den hevigen regen wa
ren duizenden City-mannen gisterenmid
dag bijeengekomen op den Towerhill, om
de «notiie te steunen, waarbij van de regee-
ring verlangd wordt, dat alle buitenlan-
FEUILLETON.
HEREENSGD.
89)
De uren van den nacht verliepen rus
tig; die dokter was weggezonken in een
stille, bijna ademlooze sluimering, de
laatste voordat hij zou insluimeren voor
eeuwig. In hiert Oosten schemerde reeds
het. eerste morgenlicht, toen er aan de
deur der ziekenkamer zachtjes geklopt
werd. Terwijl hij onhoorbaar opstond en
de deur opende, zag Guido Klara buiten
etaan, diep bedroefd en vol angst. Nog
voordat een van bei den .'iets had kunnen
zeggen, sprak de dokter op bijna fluiste
renden toon:
Klara, mijn kind, kom hier!
Guido trad ter zijde en het jonge meisje
naderde de sponde van den lijder, kust-»
h-sm op het voorhoofd en nam plaats aan
zijn zijde.
Klara, begon de stervende opnieuw,
ween niet', kindlief. De dood verlost en
wekt ons tegelijk. Wij vervallen in deze
wereld in een diepen slaap om te ont
waken in een andere. Denk niet, lief kind,
dat uw vader in hot graf ligt. Dat. is
slechts stof, hetwelk terugvalt in. hert stof,
waaruit hij is gemaakt. De ziel alleen is
de eigenlijke persoonlijkheid, en mijne
ziel blijft niet op aarde, doch stijgt om
boog ten hemel. Daarom moet 'ge niet be-
'öroefd aan mij denken alsof ik onder de
narde rust, doch met vreugde als levend in
Rkn t I iel, waar uw inpeder op mij
wacht, uw moedor, die ik zoozeer heb
Liefgehad en, ach, zoo vroeg móesft verlie
zen. Treur niot om mijn sterven, maar
we os gelukkig in u zeiven en goed jegens
allen, die leven, zoodat gij eens, wanneer
gij zift gekomen aan het eindo, hetwelk
ik thans bereikt heb, kunt zegen even
als ik:
Itet leven is voor mij een geluk ge
weest, maar hot einde is het meest geze
gende van allés!
Met groote zolCbeheersching hield Klara
hare tranen terug'. -Strak hield zij haren
blik gevestigd op het gelaat haars vaders,
die daar lag stil en als eeai beeld van
volmaakten vrede.
Intusschen was de dageraad steeds
meer doorgebroken en thans viel de eerste
straal van de opgaande zon in het ver
trek.
Op het gelaat van den stervende speelde
een glimlachje van geluk. Zonder eon
woord te spreken gaf hij Guido een wenk
om naderbij te komen en legde diens rech
terhand in die van Klara. Diep ontroerd
knielden beiden naast de lijdenssponde
neder en de zieke legde zijn bevende han
den op hun hoofden.
God zegene u, mijne kinderen! Cod
■zegene u tot aan uw dood! sprak hij dui
delijk verstaanbaar.
Hert was in het vertrek zoo stil, alsof
er een engel zijn intnecje had gedaan.Aan
hert hoofdeinde van het bed stond Marah
Roeke; de tranen parelden haar over de
wangen, maar zij wist haar machtige
ontroering meester te blijven.
3 a, er was inderdaad een engel Inert ver
trek binnen komen vliegen, de engel, eie
gezonden was om de worstelende ziel over
te brengen naar haar eeuwig vaderland,
de engel des doods. Droevig zweefde hij
ders u/irt vijandelijke landen geïnterneerd
zouden worden.
De sprekers verklaarden, dat heit 1 olk,
nu de Duitschers den strijd niet eerlijk
voeren, de zaak zelf tar hand zal nemen,
tot de regeering tusschen beide treedt.
In d motie wordt er tegen geprotesteerd,
dart de familieleden van Duitschers, die
verminken en vergiftiger, en vrouwen en
kinderen vermoorden, iu Engeland vrij
zouden blijven.
In thet Lagerhuis deelde eerste minister
Asquith mede, dat nog 40,000 vreemdelin
gen, waaronder 24,000 mannen, uit vijan
delijke landen in Engeland in vrijheid
zijn. De regeering stelde voor alle volwas
sen manlijke personen, zoowel voor hum
eigen veiligheid als die van het rijk te in
tern eeren, of zoo zij den dienstplichtigen
leeftijd hebben overschreden, naar bun
vaderland terug te zenden.
Vrouwen en kinderen zouden, wanneer
de omstandigheden dit wenschelijk mar
ken, naar haar land terug worden ge
zonden. maar er zouden heel wat geval
len voorkomen, da>t gerechtigheid en
menschlievendheid eischen, dat haar ver
lof werd gegeven om te blijven.
Er zou derhalve een speciale commissie
ingesteld worden om de aanvragen tot
vrijstelling te onderzoeken.
„Er bestond geen plan de genaturali
seerde buitenlanders, ten getale van onge
veer 8000, te intemeeren; voor bijzondere
gevallen echter zouden speciale maatre
gelen genomen worden en de regeering
moest", zoo verklaarde de minister, „do
bevoegdheid hebben om hen in geval van
nood zakelijkheid of gevaar te intern e e-
ren."
Bonar Law, de leider der Unionisten,
•betuigde zijn instemmiag met deze voor
stellen. Het was duidelijk, zoo zeide hij,
dat een verontwaardiging zich had mees
ter gemaakt van het land, dat wel eens
de perken te buiten zou kunnen gaan.
cJniucüi—wor
den behandeld, het land .',voet echter we
ten, dat de quaestie door de regee.rïng ter
hand is genomen.
Onlusten te Johannesburg.
Ernstige samenscholingen hadden te
Johannesburg plaats, gericht tegen Duit
sche eigendommen en Duitsche firma's.
De bekende club „Liederkranz' werd vol
komen verwoest, eveneens de bezittingen
van Sir George ALbu en andere bekende
firma's. De schade aan eigendommen
wordt geschat op een kwart millioen pond
sterling.
Tijdens de onlusten wenden 51 huizen
geheel of gedeeltelijk vernield; daaronder
groote winkelhuizen, hotels en winkels.
De inhoud werd verbrand of vernield.
Gisterochtend te 11 uur begonnen de
ongeregeldheden opnieuw. Thans plunder
de en vernielde het gepeupel de winkels
dar Duitsche winkeliers.
Een deputatie.
Een deputatie van invloedrijke burgers
van Bradford van Duitsche afkomst, werd
door den Lord-Mayor ontvangen en stelde
dezen een protest ter hand tegen de on-
menschelijke wijze, waarop Duitscliland
oorlog voert tegen non-combattanten, die
wel haar hoogtepunt heeft, bereikt door het
in den grond boren van de „Lusitania".
Protesten van Engelsche Duitschers.
Naar aanleiding van het schrijven van
Sir Arthur iPinero, waarin hij vroeg dat
in Engeland genaturaliseerde Duitschers
openlijk de Duitsche wijze van oorlogvoe
ren zouden afkeuren, zonden Felix Semon,
vroeger /buitengewoon lijfarts van koning
Edward, Sir Carl Meyer en Leopold HLrsch
brieven aan de Times'waarin zij afkeu-
xang uitspreken over de" „barbaarsche me
thoden" door Duitschland in den oorlog
ingevoerd. Sir Gari Meyer schrijft zelfs:
„Alle gevoel van liefde verloren te hebben
voor het land dat zich niet schaamt zulke
daden van infamie toe te juichen". Leo
pold Hirsch betuigt een loyaal onderdaan
van koning George te zijn, en verklaart
dat .zijn zoon. in het Engelsche leger dient.
En Louis Felberman, een Hongaar,
schrijft: „Ln voortdurende aanraking té
komen met Hongaren en Oostenrijkers, ge-
naturaliseerden en niiet-genaturaliseerden,
in dit .land wonende, en te kunnen verkla
ren dat die allen verontwaardigd zijn we
gens de Duitsche misdaden tegen de be
schaving."
De Amerikaansche nota.
De nota der Vereenigde Staten, die
Woensdagavond naar Berlijn werd ge
seind, is gesteld in krachtige bewoordin
gen en stelt Duitschland strikt aanspra
kelijk voor den dood van Amerikanen en
inbreuken op de rechten van Amerika.
Verder wordt geëischt, dat een herha
ling van voorvallen als met „Lusitania"
niet zal voorkomen en wordt duidelijk ver
klaard, dat de Vereenigde Staten, voor het
geval Duitschland zich aan de gestelde
eischen niet mocht houden, op alle even
tualiteiten voorbereid is.
De houding der Unie.
De correspondent van de „Times" te
Washington wijst er op, dart hoe veront
waardigd men in de Vereenigde Staten ook
logszuchtige uitingen. Men wil over het'
algemeen geen oorlog om de „Lusitania"
en men zal zich dus bepalen, meent de cor
respondent, tot een scherp protest, waarin
zal worden verklaard dat elke verdere wan
daad tegen Amerikaansche levens en
eigendom de hoogste verontwaardiging zal
wekken. Het behoud van de relatiën met
de Unie hangt geheel van Duitschland af.
Er zijn slechts weinige Amerikanen die
uiterste maatregelen wenschen. Velen zijn
er tegen, omdart ze meenen dat Duitschland
deze eigenlijk verlangt, maar, zegt de cor
respondent, uit de -geschiedenis van de
Vereenigde Staten volgt toch wel dat men
recht heeft tot de bewering, dart ten slotte
noch liefde voor den vrede, noch afkeer om
in de kaart van Duitschland te spelen zou
den opwegen rtegen het gevoel dat er en
kele wandaden zijn, die, wat ook het mo
tief moge zijn, in het belang van het neu
trale prestige met geweld dienen te worden
beantwoord.
De stemming in de Unie.
In de Ver. Staten heerscht groote ont
stemming over de wijze van oorlog voe
ren van Duitschland; maar de „Times"-
correepondent stelt de zaak toch wel wat
eiK voor, als hij meldt: „Waarschijnlijk
zal de heer Dernburg uit de Ver. Staten
worden verbannen." Zoolang de Ver. Sta
ten niert in staat van oorlog zijn met
Duitschland en dat die zal worden af
gekondigd is niet heel waarschijnlijk
zal het niet mogelijk zijn een Duitsch rni-
niister hert verblijf in Amerika te ontzeg
gen.
De „Times"-correspondenrt voegt daar
bij: „Als eerste stap daartoe heeft de ie-
geering, naar gemeld wordt, EesToten van
graaf Bennstorff te vragen de juiste na
tuur der zending van den heer Dernburg
te willen uiteenzetten, en dirt verzoek te
doen vergezeld gaan van de mededeeling,
dat de uitoefening der weititige plichten
van graaf Bernstorff vergemakkelijkt zou
worden, als de heer Dernburg er niet meer
was."
Hetzelfde schrijven aan de „Times"
gaat dan voort:
De ontstemming en de spanning nemen
toe; iedereen vraagt naar een daad, doch
niemand weet wat er gebeuren moet of
kan. Waarschijnlijk zal een ondubbelzin
nig ultimatum aan Duitschland worden
gezonden; maar in sommige kringen
meent men, dat geen ultimatum zoo ern
stig kan zijn als de nota in Februari ge
bonden.
De ontstemming wordt nog vermeerderd'
doordat er bewijzen zijn dart graaf Bern-
storff en zijn staf de gelegenheid hadden
inlichtingen, te verkrijgen over de lading
van de „Lusitania", de contrabande die
aan boord was enz.
De waarschuwing aan reizigers.
De Duitsche ambassade te Washington
zond Woensdagavond "telegrafische mede
deeling aan de bladen in alle groote ste
den, dat het mi et noodig is verder de an
nonces te plaatsen, waarbij de Amerika
nen worden gewaarschuwd, de reis over
den Atlamtlochen Oceaan niet te doon aan
boord van schepen der oorlogvoerende
mogendheden. Ei- wordt geen reden opge
geven waarom de waarschuwing niet
verder behoeft te worden geplaatst; naar
- -v
Van het Westelijk oorlogs
terrein.
De strijd, die thans op het Westelijk
oorlogsterrein wowk gestreden, is van
veel belang. De commuiiiqué's, uit Parijs
en Berlijn, stemmen .overeen in. hun me
dedeelingen op het terrein van den strijd
ten Noorden van At/recht. liet dorp Caren
cy, dat, doordien de vijand onze, tusschen
Neuville en Carency gelegen, voorste loop
graven ds binnengedrongen, grootendeels
was omsingeld, alsmodo het westelijk deel
van Ablain, hebben wij in den afgeloopen
nacht onruimd, zegrt het Duitsche com
muniqué.
Het „Hav.as"-communiqué van Woens
dagmiddag zegt, dat de Franse-hen de Duit
schers krachtig terugdringen tusschen d©
kapel van Notrc Dame de Loretrte aan den
eenen en Ablain en St. Nazaire aan den
anderen karnt en alle Duitsche loopgraven
ten Zuiden van eerstgenoemde plaats heb
ben veroverd. Het Duitsche communiqué
zegt, dat daar de aanvallen der Fransclien
tot staan werden gebracht. Over d© sterke
schans welke de Fransclien daar den Duit
schers ontnamen zwijgrt het Duitsche com-
municjué. Maar hert Fransche spreekt niet
over den belangrijken heuvel welken do
Duitschers ten Oosten van Yperen op de
om die legerstede van den stervende,
spreidde zijne vleugelen uit en drukte met
zijn lippen eeoi kus op het voorhoogd van
den stervende...
Vadiei' in uwie handen beveel ik mij
nen geesit'„. lispelde met moeite William
Day; zijne handen zonken slap neer ;van
de hoofden zijner kinderen, zijne oogen,
die goedige oogen, waaraan de blikken
hingen van de zijnen, werden gebreken
en het licht er van uiitgeb'.uscht; een mat
ste ademtocht en... een edel hart had op
gehouden te kloppen, een hart, zooals er
slechts weinig slaan op aarde.
Slaapt hij? Ifuisterde Klara bevend.
Ja, hij slaapt! Hij is ingegaan in de
eeuwige rust, naar dien hemel! antwoord
de Marah Rocke zachtjes.
Een oogenhlik staarde Klara als ver
steend op den doode om daarna wanke
lend en met een luiden jammerkreet te
vallen in de armen harer moederlijke
vriendin.
Behoedzaam dnoeg Guido het bewuste-
looze meisje naar haar kamer, om ver
volgens de plichten te vervullen, welkie
de dood van den dokter hem oplegde, ter
wijl Marah alles in het werk stelde om
het uit haar bewustelooshedd ontwaken
de meisje te kalmeeren, zoo liefdevol als
oen moeder haar kind zou kunnen troos
ten.
De begrafenis van den overledene had
plaaits op den derden dag na zijn dood en
de geheele omgeving bewees hem de laat
ste eer.
In hot familiegraf werd hij bijgezet aan
do zijde zijner overleden echtgenoote en
aan het vooteind'e van de grafzeik werd
een witte obelisk opgericht, die behalve
zijn naam ook den datum zijner geboorte
en van zijn dood vermeldde en tevens tot
opschrift droog:
„Hij is hier niet, hij is verrezen."
Den dog na de begrafenis, terwijl Klara
geheel verpletterd door hét verdriet in
haar vertrek uitgestrekt lag op de chaise
longue, zaten Marah Rocke en haa£ zoon
in de anders zoo gezellige, maar 1hans
verlaten woonkamer van Willow Heights.
De dokter heeft mij uitdrukkelijk als
zijn laatsten wil verklaard, zeide Guido,
dat Klara hier zou blijven wonen onder
uwe bescherming, moeder, totdat ik uit
het Westen terugkom, om te trouwen.
Maar voordat ik vertrok moest alles gere
geld zijn, zeide hij, ook moet ik dg komst
afwachten van Klqra's voogd, voor wien
Jk een opdracht heb.
Klara's voogd? Dr. Day heeft mij
noodt over een voogd gespreken. Wie is
dat? vroeg Marah.
Moederlief, kunt ge het gclooven als
ik u zeg, dat ik zijn naam vergeten ben?
Het was zoo iets van De Moine, geloof ik.
Ik zal het me wel weer a ana to ruls herin
neren, zoodra ik dden naam hoor of zie.
Maar nu moet ik naar Staunton, moeder,
om de patrtenten van den dokter op te
zoeken. Ik behoef u wel niet de grootste
zorg aarl Le bevelen voor mijn arme
Klara.
Ik zal over haar waken! antwoordde
Marah.
Nog niet lang had Guüdo het huis ver
laten toen een bediende binnentrad en aan
Marah een naamkaartje overhandigde.
Mijnheer wenscht u te spreken, meld
de de knecht.
Laat mijnheer bovenkomen, John,
beval Marah. En naar het venster toe
gaande, bekeek zij het kaartje aandach
tig-
De naam was gedrukt met oud-Engel-
sche letters, die in zulk een labyrinth
van krulletjes en versierseltjes stonden,
dat niemand hem had kunnen ontcijferen.
Ik geloof nlet dat mijn jongen zich
dozen naam znu herinneren, zelfs al zag
hij hem ook, dacht Marah, terwijl zij liet
kaartje in haar hand omdraaide on wacht
te op den bezoeker, wiens voetstappen zij
reeds op de trap hoorde. In het volgende
oogenblik werd de deur geopend, en do
vreemdeling, een slanke, schoone figuur
van voornaam uiterlijk en middel ba ren
leeftijd, met de officiersmuts in de hand,
trad binnen.
Het duurde een oogenblik eor Marah
hare schuchterheid had overwonnen en
de oogen opsloeg. Doch toen dit geschied
was, ontsnapte den andere op hetzelfde
oogenblik de kreet:
Marah!
Kolonel Le Noirl
Uit beider mond klonken die woorden
als een kreet van schrik en verbazing te
gelijk.
Doch Le Noir herstelde zich het eerste;
glimlachend, alsof liet gold een ouden
vriend te begroeten, trad hij op haar toe.
Zij strekte echter afwerend de handen
uit. wees hem terug en fluisterde:
O, o! Heeft die vader, zonder ieta
kwaads te vermoeden, zijn geliefd kind,
een onschuldig lam, overgelaten aan de
zen wolf?
(Wordt vervolgd.)