SLAVENKETENEN
383
lij lijkt een veroordeelde. Hij vreesde uitge-
loten te worden, zei 'hij gisteren. Heeft men
loit zulk een bescheidenheid gezien. Arme
clit groote dichter. Hij kent zijn eigen talent
niet. Spoedig zal hij de toejuichingen hoo-
'0°tjren. Ik verheug me reeds bij voorbaat."
Het gordijn ging op en het stuk begon on-
ier de grootste stilte. De tooneelen volgden
e ee elkander op, stijgende aandacht en geest-
eei kift. Dit stuk van Jacques d'Elbris was
werkelijk een meesterstuk en de Amerikaian-
zaafeche reclame had een werkelijk talent aan
iet licht gebracht. Met ieder bedrijf werd
verbet applaus stormachtiger.
En de auteur? Diep ontroerd hoorde hij
mailde toejuichingen aan, hij dacht aan Yvonne
om-en hoe ze bij de eerste kennismaking met zijn
werk had gezegd: „Hoe schoon!" En daarna
„Jacques, vergeet niet, te midden van
uw triomfen de dochter van den armen Job."
Het gordijn viel na het laatste bedrijf en
dejde storm van toejuichingen wilde geen einde
nemen. Miss Bilson was tevreden. Zijn for
tuin was gemaakt.
Den volgenden d,ag wenschte zij den jon
gen secretaris van haar vadeT geluk en op
een feestmaal, door sir Bilson aangericht,
werd hij door alle aanzittenden gevleid.
Toen men van tafel opstond en de heeTen
in de rookzaal verdwenen, begon Jacques
een gesprek met miss Bilson. Ze vroeg hem
toen naar zijn plannen en sprak:
i „Nu zult ge spoedig naar Frankrijk terug-
keeren, terwijl wij hier uw jeügdigen roem
'blijven verzorgen. Wij laten de opkomende ster
niet ondergaan. Dan zult ge ons mevrouw d'El
bris hier brengen. Ik beloof u ze als een zuster
te zullen liefhebben."
Jacques dankte haar voor hetgeen ze voor hem
gedaan had.
„Bedank mij niet. De gedachte tot uw geluk
te hebben medegewerkt, maakt mij zelf gelukkig.
Gjj, als schrijver, maakt romans op het papier.
Ik, als praktisch 'kind1 der Nieuwe Wereld,
maak een roman in het leven. Ik zie Jacques
d'Elbris en Yvonne Herzei reeds voor het altaar
in de kleine Bretonsohe kerk geknield, om den
tegen te ontvangen."
Een gelukkige glimlach verscheen op het ge
laat van Jacques.
Hij had werkelijk haast om den Oceaan over te
steken en het dieribaiar huis van zijn oom terug
te zien, waaraan hij de voorkeur gaf boven het
weelderig verblijf van Sir Bilson.
Hij verzonk in gedachten! en zag miss May
zelfs niet meer, hoe bevallig ze ook was. Hjj zag
slechts zijn verloofde, die 'hij spoedig -hoopte weer
te zien.
Miss Bilson wekte- hem met haar vroolijk gebabbel weder uit zijn
droomen.
(Wordt vervolgd.)
Naar het Duitsch van pater HUONDER S. J.
(Die Rachc des Mcrcedariers.
Uitgave van B. HERDER, Freiburg lm Brei3gau.)
Het eerste steeg een man in ridderkleeding
uit, aan wiens handen en voeten nog roes
tige kettingen hingen.
(Y e r v.o 1 g.)
EG, goede man, had de roover geen
andere christen gevangenen aan
boord
„Ik geloof van wel, ik heb ten
minste vrouwen en kind-eren jam
merlijk hooren huilen. Zij moeten ergens gin
der in een kajuit van het achterkasteel opge
sloten zijn."
Toen Balduin de van buiten gegrendelde
deuren der aangeduide kajuit opende, klonken
hem vertwijfelende angstkreten tegen en hij
zag, hoe -bij de twintig knapen, trouwen en
meisjes schreiend en sidderend in den versten
hoek wegkropen. Toen echter in het binnen
vallende licht de vreedzame witte gestalten ver
schenen en de gevangenen tot het besef kwa
men, diat het uur -d'er bevrijding geslagen had,
veranderde op slag hun doodsangst in luid ge
juich en zij wisten niet, hoe zij hun vreugde
en dankbaarheid het best zouden uiten. Onder
aanmoedigende woorden -bracht de prior zijt
buibgemaakte slaven op den „Redempt-or" over
DE HERDENKINGSTENTOONSTELLING-VAN HET 90-JARIG BESTAAN VAN DE
HAARLEMSCHE KUNSTVEREENIGING „KUNST ZIJ ONS DOEL.":
bet Haarlemsche Kunstgenootschap van dezen naam heeft bij zijn 90-jarig bestaianj een
interessante tentoonstelling bijeengebracht van moderne schilderstukken en teekeningen,
in. het bezit van kunstlievende Haarlemmers. Ruim 150, waaronder hoogst belangrijke
werken, zijn aldus bijeengebracht en smaakvol geexposeewd. Onze foto geeft ivan -een
hoekje de-er be'angwekkenr!e tentoonstelling een aapdig kiekje.
EEN NIEUW SOORT VLIEGTUIG:
de vliegtuigen van allerlei vorm verdringen mekaar om zoo 'te zeggen! Het bovenstaande
is een der nieuwste uitvindingen en ook een der eigenaardigste, omdat het zoo bedrieglijk-
den vorm van een vogel nabootst, zooals het ..geraamte" van het vliegtuig al heel duidelijk
laat zien. Wanneer het vliegen even natuurlijk en gemakkelijk gaat als dat Van den vogel,
dan voorspellen we aan dit model een groote toekomst!
om de uitgeputte stakkerds met spijs en drank te verkwikken. Geheel
volgens den regel van de orde liet Archibald van alles wat zich op het
vrij-buitersschip bevond, slechts e-enige kostbaarheden verwijderen,
diie naar alle waarschijnlijkheid uit Christenkerken
kwamen, alsook een deel der rijke eet- en drinkvoorra-
den om de nu zeer talrijk geworden bemanning tot Mar
seille toe te kunnen onderhouden. Hierna had aan
boord een plechtige godsdienstoefening plaats, waaraan
zich de lijkdienst voor de gevallen -medebroeders aan
sloot. In zeildoek gewikkeld en bezwaard- met steenen,
werden hun lijken onder het zingen v-an „De profundds"
in zee gelaten. De ondergaande zon wierp haar goudien
stralen over de wijde vlakte, die zich geruisohloos boven
de gesneuvelde dapperen sloot.
Nu werd de enterhrug losgehaakt en de beide schepen
van elkander ges too ten. De Cataloniërs, merk
baar versterkt door een deel der vroegere galeislaven,
die zich vrijwillig beschikbaar hadden -gesteld-, grepen
naar de riemen, en door een flinke bries begunstigd,
stevende de „Redemptor" noordwest verder in den
vreedzamen nacht. Het rooversschip was door den
grauwbaard en zijn makkers op vier verschillende
punten in brand gestoken, en weldra stond het in lich
terlaaie.
Allen stonden op dek en beschouwden zwijgend het
buitengewone tooneel. Op eenmaal slaakte iemand een
luiden .kreet: „Daar, kijk, twee menschen in het
touwwerk," riep hij, en wees met den vinger twee -don
kere gedaanten, dae als waanzinnig naar den top van
den mast klauterden en duidelijk zichtbaar waren tegen
den hellen vuurgloed.
„Welnu," liet Archibald zich hooren, „dat zullen twee
roovers zijn, die zich verborgen hebben gehouden."
,,'t Is Verschrikkelijk," kreunde de oude Montfort, die
naast hem stond.
De vlammen lekten hoe langer hoe hooger en de
twee, ziöh bedreigd ziende, deden' een vertwijfelenden
sprong 'n de diepte en verdwenen voor altijd.
