i 11
grijsaard aandachtig
naar een oud huis
en wilde iets zeg
en, toen de rector
sprak
„Wij zijn er."
De oude Igel
staarde hem ver
baasd aan „Hier?
Juist hier? Hoe hebt
ge dit geweten?"
„Wat bedoelt u,
professor
„Hebt ge gewe
ten, dat ik juist in dit
huis als student ge
woond heb? Hebt
ge met opzet dit
logies voor mij uit
gezocht?" Duidelijk
sprak er een zeker
wantrouwen uit zijn
toon.
„Geen menschhad
er eenig vermoeden
van dat ge voor meer
dan een halve eeuw
hier woondet, pro
fessor," was het ant
woord, „ik heb
u reeds gezegd
dat ik u gaarne
J. C. KRULDER,
de bekende, we zouden haast
zeggen de populaire chef van
het magazijn Weinthal op de
Korte Hoogstraat te Rotterdam,
die deze week zijn 50-jarig ju
bileum als zoodanig onder over
groote belangstelling van de
firma, zijn collega's, het perso
neel en de klanten envjienden,
vierde.
de eerste-steenlegging van de roomscbe stichting
„HUIZE DUINRUST" TE O VERVEEN
het Roomsche leven ook in kleinere plaatsen van ons Nederland toont zijn levendige
kracht voortdurend in steeds nieuwe uitingen. Nu zal ook het schoone Overveen
zijn Roomsch liefdegesticht krijgen: een verblijfplaats voor ouden van dagen die er
zullen komen uitrusten van levenszorgen onder de hoede en de zorg van de Eerw.
Zusters. De Zeereerw. Heer Pastoor van Overveen legde van deze nieuwe stichting
Dinsdag j 1. den eersten steen.
bij mii als gast had gehad en zonder uw
uitgesteld antwoord was dit ook gebeurd.
Als het toeval nu heeft gewild, dat ge in
uw oude kosthuis logies hebt gekregen, is dit
zeker merkwaardig en zelfs treffend."
„Hm," bromde de oude man, diemettwij
felachtigen blik den ouden gevel beschouwde,
„dat is wel zoo, maar ten slotte is het niet
zoo aangenaam, zoo duidelijk er aan herin
nerd te worden, hoeveel jaren men op zijn
rug heeft. En dat zegt mij elke steen van dit
huis."
„Professor, als ge het wenecht, kunnen
wij er nog wel een andere woning zien. Wel
licht
„Neen, neen, ik blijf hier. In den grond der
zaak is het mij toch niet onaangenaam."
De heerea traden binnen. De beneden
verdieping werd voor bergplaats gebezigd.
Achteraan was een tamelijk steile, oude trap,
die naar de bovenkamers voerde.
„Precies nog als in mijn tijd", zei de pro
fessor, „behalve dat ik nu niet meer met vijf
sprongen de trap op en met twee ze afsprin
gen zal. ,,En hier is de beschermheilige van
het huis." Daarbij wees hij op een heiligen-
beeld met een lantaarntje er voor.
D. M. H. BOLTEN:
de bekende Haagschc musicus, die
dezer dagen onder vele blijken van be
langstelling zijn 70sten verjaardag
vierde.
Boven aan de trap stond een
tamelijk bejaard moedertje en
naast haar een jeugdiger uit
ziende juffrouw. Vriendelijk en
hartelijk begroetten zij den gast
en zeiden dat het avondeten ge
reed stond. De grijsaard volgde
hen.
Telkens stond hij stil
„onmogelijk, sprak hij in zich
zelf, „onmogelijk." Zoo was het
precies laat eens zien vóór
zeventig jaar, de oude tafel, de
m
WÊEm mM j
HET PRINSESJE en h. m. de KONINGIN OP REIS GEKIEKT:
deze alleraardigste foto geeft ons Prinsesje weer op den dag, dat verleden week het
Hof weer voor het jaarlijksch zomerverblijf naar het Loo ging. Zoo parmantig en prettig
kijkt het uit het raam van den koninklijken salonwagen, dat de menigte die bij het ver
trek tegenwoordig was, enthousiast juichte en niet ophield, het Prinsesje toe te wuiven.
Geen wonder, want de kie ne Prinses, de t-ots van Nederland, is een „schat" zegt
iedereen die haar ziet. Onze lez*rs kunnen uit onze foto al zien, of die beoordeeling
niet volkomen juist is!
VAN DE GROOTE HONDENTENTOONSTELLING,
DEZE WEEK IN HET PALEIS VOOR VOLKSVLIJT
TEAMSTERDAM GEHOUDEN:
de keuring van een der mooiste exemplaren wind
honden een even merkwaardig als zeldzaam
kiekje.
kachel, de kast, de klok, het oude crucifix...
't Is als een sprookje. Zoo iets had ik niet
mogelijk geacht.
En toen hij eindelijk het moedertje en haar
dochter meegedeeld had, dat hij in dit huis
zijn studiejaren doorgebracht had, toen kwam
er aan de verwonderde uitroepen bijna geen
eind.
„De beide oude dames, juffrouw Clotilde en
Josephina zijn natuurlijk niet meer in leven.
Toen ik u zag, moedertje, had ik u bijna als
juffrouw Clotilde begroet.
Blozend antwoordde deze„lk ben haar nicht
en woon als weduwe met mijn dochter hier
reeds meer dan dertig jaar.'
„En ge hebt alles precies gelaten zooals het
was," hernam de professor. rIk kan u niet zeg
gen wat mij dat een genoegen doet."
„Daar zijn we zeer blij mee, professor, als
het u hier maar bevalt, wij zullen ons best
doen, reeds ter wille der goede tantes zaliger,
die u zeker hierheen gezonden hebben."
Gezamenlijk gebruikten ze het avondmaal en
daarna zaten ze nog lang bij elkander. Hoe
langer het duurde, hoe meer de oude man ver
haalde en hoe behaaglijker het hem werd in
de oude vertrekken.
De dames luisterden met aandacht en zeiden
ten slotte, dat ze het zoo zouden waardeeren
als de professor eenigen tijd bij hen wilde
