Zijn laatste Schot.
BINNENLAND.
tarieven ie verhoogen. Nu gaan waar
achtig de liberalen en socialisten zich al
tariefsvefhoogingen voorstellen^en den
minister toedichten, die den minderen
man zullen drukken. Dan lijkt 't me
veel meer in den 'geest van "den minister,
wat "de correspondent van een Lon-
d'ensdh blad, die op onderzoek naar Hol
land) is gestuurd, zegt ,dat n.l. de be-
belasting op de luxe-artikelen zal druk
ken. Dus... geen vrees voor brood en
suiker en koffie etc., 'n geruststelling
in onzen duren tijd
Nu heb ik geen bruggetje noodig om
te komen van de arbeidersmeeting in
den Haag bij de mi d diens tan der sverga-
dering, die Donderdag in onze stad is
gehouden, 't Is anders lastig, als je een
brug noodig hebt en je hebt er geen.
Dat hebben we van d'e week ondervon
den, toen de Postbrug stuk wasmen
zegt, diat 't al lang moest zijn gezien,
dat 't zou gebeuren. Als 't waar is, is
zoo'n zorgeloosheid, ronduit gezegd, om-
verantwoordelijk.
Maar ik zeide, dat ik geen bruggetje
noodig had, want de Middenstand
sluit zidh aan bij de arbeidersstand.
Juist daarom is de middenstand van
zoo'n groot beiang en onmisbaar, pm-
dat ze in onze maatschappij de verbin
ding vormt tusschen arbeiders en kapi
talisten. Donderdagavond werd in de
Hanze, door den heer J. Viester, secre
taris van de credietbank, het nut daer in
richting uiteengezet. De ondergang van
vele midden-standers is een dubbeltjes
kwestie, die oogenblikkelijk is en na een
korten tijd weer te boven is gekomen.
En om in die benarde omstandigheidien
te helpen, is de credietbank het eenige
goede middel. „Moge de Middenstan
deze ^vaarheid goed begrijpen en de re
geering de gewenschte steun verleenen
aan d'e Middenstanids-credietcoopera-
tie". Zoo schrijft Dr. Nouwens. Als je
dat mooie werkje, „Middenstand en Coö
peratie" nog niet hebt gelezen, loont 't
toch zeker de moeite 't nu nog te doen.
Daar kunt ge ook in lezen, dat de cre-
dietbanken nooit haar doel zullen berei
ken, als ze niet worden opgericht om
hulp te verleenen aan de zwakken, als
ze niet worden in stand gehouden door
belangloozen arbeid en opofferende me
dewerking. Opofferende medewerking!
Ja ,als de meer kapitaal-krachtige mid
denstanders tot het besef komen, dat
ze meer te doen hebben dan voor hen
zelf te zorgen, dan kan zeker de mid
denstand bloeien. En dit moet geschie
den.
Maar de arbeiders zijn toch nog veel
verder in hun vereehigingen dat kan
ook niet andersde beweging is van
(zooveel oudere 'datum. Dat kan je
merken aan de Donderdag gehouden jaar
vergadering van onzen Leidschen Volks
bond.
Ons praatje is erg „sociaal" geweest;
we hebben 't gehad1 over vergaderin
gen en vereenigingen en anders niets.
'n Volgende week zal er wel weer iets
anders te bepraten zijn.
Maar toch nog iets dat ook „sociaal"
moet genoemd worden, en op 't voor
gaande niets lijkt. Dat is de lezing die
Zondag voor de St. Josefgezellen is ge
houden. Daar heeft kapelaan de Jongh
gehouden een lezing over den grooten
dichter Quido Gezelle, afgewisseld door
zang. Ja werkelijk, dat is echt „sociaal"
de Roomsche .kunst te laten genieten
door het vólk, het schoone te doen be
seffen door allen, Mocht zoo iets in de
zen winter ook buiten Leiden navol
ging vinden.
Over genieten gesproken... 't is wel
'n heel ander genot, maar,'als de midden
maat wordt bewaardis 't ook niet te
versmaden: Den Leidenaars wensch ik
op 3 October'veel pleizier. )AN.
De Week.
Van verre en nabij is 't al staking wat
de klok slaat, en had iedere staking nu
maar een vroolijken kant, zooals die der
kellners in Hamburg, waarbij de klanten
zichzelf bedienden, zelfs in niet automa
tische restaurants en waarvan men ver
der niets hoort, roódat die blijkbaar met
een sisser is afgeloopen.
Maar neen, daarvoor zorgen de soci
aal-democratische opruiers wel. De arres
taties dezer dagen te Berlijn wezen het
weer uit dat, wat de roode bladen ook
mogen tegenspreken, die broeders cüer
vrijheid, met welk woord zij de begrippen
losbandigheid en tuchteloosheid aandui
den, weer danig de hand hebben gehad
in het Berlijnsche oproer. Maar wat is
anders van hen te verwachten, die zich
altijd verzetten tegen het gezag. Wat
schoone principen hebben ze niet onlangs
te Maagdenburg verkondigd! Toch is ook
daar weer bewezen dat niet alle broeders
aan hun tyrannieken leiband willen loopen
en terwijl ,ze bij motie alle „Hofgange-
rei" afkeurden, ging de socialistische
burgemeester Wurm den Groothertog van
Baden met zijn zilveren 'bruiloft geluk
wenschen, meenend in het belang zijner
gemeente te handelen. Nu mogen die so
cialistische bladen in heftige bewoordin
gen, zijn houding critiseeren, en hem
den Hofwurm noemen, hij heeft ten
minste getoond meer voor zijn volkje te
voelen dan die hardschreeuwers die ei
gendunkelijk hun revolutionaire principes
onder voorgeven de partijbelangen te be
hartigen, trachten door te voeren.
Toch zijn het niet enkel de socialisten
die de volksbelangen slecht beharti
gen door z,g. liberalen worden niet al
leen de stoffelijke maar zelfs de geeste
lijke belangen "des volks met voeten getre
den. Zoo in Portugal waar de Troonrede
den koning door zijn liberaal ministerie
in den mond gelegd, de plannen deed
kennen tot verdrukking "der religieuse ver-
eenigingen, het begin van iedere gods
dienstvervolging gelijk we in Frankrijk en
Spanje zagen.
't Is te hopen, dat ook Portugal tegen
dien tijd even krachtige protesten zal
doen hooren als wij nu zuilen hooren op
klinken in het getergde Katholieke Spanje.
Reusachtige betoogingen zullen gehouden
worden, 'die den laatsten stoot moeten ge
ven aan de reeds wankele rëgeeriiig. Mo
ge het bericht waarheid bevatten dat Ca-
nalejas er 'door genoodzaakt zal worden
au te treden, en als koning Alfons dan
beter luistert naar 'de raadgevingen van
zijn godvruchtige moeder, mogen wij
op beter en rustiger tijden voor Spanje
hopen.
Ook Italië heeft wel een kleine op
ruiming van idien aard noóddg, en het
is te wenschen, dat Generaal Pehoux
resultaat van zijn aangékomldgde inter
pellatie een flinke opruiming moge zien
van het logezoodje, dat, met Broeder
Nathan vooraan, zich niet ontziet de gan-
sche katholieke wereld in haar Opper
hoofd te beleedigen.
Turkije zal nu toch eindelijk zijn lee-
ning geplaatst zien tot groote opluchting
waarschijnlijk van Hakki pasja, die half
in ongenade gevallen over 'het mislukken
zijner pogingen in Frankrijk, en daardoor
bijna grootvizier af, van land tot land
trok en conferenties met bankdirecteu
ren had, zonder tot een goed resultaat te
kunnen komen.
Nu heeft de Porte Frankrijk's zin ge-
Tweede Blad, benoorende
bij De LeidscheCourant van
Zaterdag 1 October.
Weekpraatje.
iWat 'n heerlijk schouwspel verledten
jZpnd'ag in de residentie die stoet vain
[meer dan 5.000 arbeiders!
,,'t Zijn Roomsdien". Jongen, jongen,
jdaar komt geen end an, en 't schij-
jnen anders niet dan Roomschen te zijn."
Ja, je moest wel blind zijn, als 't je
|n die stoet van meer dan een half nur
lang niet honderd maal herinnerd werd,
ici'at 't hier gold een Roomsche be-
jtooging. Daar schitterden de schoone
Jbanieren met ide gouden kruisen in de
Jmiddiagzon, die, hoog aan den hemel,- le
ven en kracht uitstraalde en met tinte
lende schoonheid alles overstroomde. En
H was ook een zonne-warmte in je ziel.
?t Deed je goed zoo fier te zien uitwap
peren langs de straten de banieren van
pet Roomsche vereenigingsleven.
In de vergadering zelf sprak ook de
jRoomsdie geest. Hier geen klassenhaat,
[maar slechts afkeuring van toestanden
;en daden, hier geen woeste hartstocht,
piaar een kalm zelfbewustzijn, dat met
Voorzichtigheid en kracht streeft naar ;t
[gestelde dloeL jttier vlamde de liefde in
[den luid uitgesproken en beantwoordden
ichristelijken groet, hier jubelde het ge
loof als gevraagd wefdi kortere arbeids-
jduur voor de belangen der ziek
We praten hier vertrouwelijk, dus.ik
feiag wel eens iets zeggen, wat ik niet
Van de daken af zou schreeuwen. Toen
?t in de zaal donderde van enthousiasme,
toen aan de toejuichingen geen eind
scheen te komen, toen... viel ;me een
gedachte in, die werkte als een koude
[waterstraal, 't Was toen de spreker kor-
teren arbeidsduur eischte om te kunnen
voldöen aan ons verlangen naar de Lief-
[debron, om 7s morgens naar de kerk te
kunnen gaan en 7s avonds gemeenschap
ipelijk het avondgebed te kunnen bidden.
Ik dacht toen zoo: hoe velen van die hier
zitten zouden deze gelegenheid gebrui
ken?
Maar.... gelukkig, die nurksche inval
ïs gauw verdwenen. Neen, 'twaren daar
geen .menschen, die streefden naar kor-
teren arbeidsduur om te kunnen luie
ren. In (de 'zielen, van die arbeiders schuilde
een heimwee naar 't schoone en groot-
sche van den godsdienst.
A-propos, heeft iemand' zich geërgerd,
dat die meeting op Zondag werd gehou
den? Ik zie de lezers mij verwonderd
aanstaren„Dat gaat immers niet an
ders". Ja, dat vind ik ook, en dat vindt
de afdeeling Lisse van het Kruisverbond
Ook, die gestemd heeft om de volgen
de algemeene vergadering van 't Kruis
verbond op Zondag te houden. En ik
zou die vraag ook niet hebben gesteld,
als.... één Katholieke courant, „De Maas
bode", zich niet had gebelgd over die ge
beurtenis. Enfin, overigens zijn alle cou
ranten vol lof. „De Tijd" zegt ons dat er
nooit eenzelfde regeling voovr alle vak
ken zal komen. Nou, daar is een ieder
het gloeiend mee eens.
En 't is werkelijk waar ook van
socialistische zijde staan ze verpletterd
door die grootsche betooging. Toch moe
ten ze hun democratisch hart luchten
en de arbeiders dreigen, dat ze nooit
dien wensch zullen vervuld zien ,als ze
zich niet aansluiten bij de D. .A P.
of S. D. P.
Zoo gaat 't nu altijd1, als ze rechts
iéts dóen, moet links het aanvallen en
belasteren. Dat merkt je ook bij het door
den minister toegezegde ontwerp om de
Een verhaal uit de Beiersche Bergen
(Vervolg en slot.)
„Nu, als je dat doet, als je belooft
nooit meer te stroopen, dan zou ik Qn-
zen Lieven Heer duizendmaal danken
antwoordde het meisje. „Luister, gister
nacht heb ik een zwaren droom gehad
en die heeft mij erg doen schrikken."
Marcus keek op.
„Ik droomde, dat er op mijn deur ge
klopt werd en een sombere stem riep
„Herderin doe openEn toen ik de
deur opende, stondt gij voor mij, doods
bleek en vol bloed. Met een gil schrok
ik wakker en thans wil die vreeselijke
(droom maar niet uit mijn gedachten.
„Troost je," zei de jonkman, „je
droom zal geen werkelijkheid worden,
want ik heb mijn moeder beloofd, dat
ik nooit meer een geweer zal aanraken.
Afra, .ik zeg het je, een zware strijd1
(heeft het mij gekost.... En juist nu ik
eenige dagen geleden hier in den om
trek een hert gezien heb met een prach
tig gewei.... Dit hert moet ik hebben, dat
krijgen de jagers niet, heb ik bij mij
zelf gedaciit. En thans moét ik het laten
loopen.... Dat is hard
Droevig leunde hij het hoofd in de
handen en keek somber in het haardvuur.
De herderin wilde hem eenige woor
den van troost toespreken, toen plotse
ling een vreemdsoortig geluid in de stil
te van den nacht weerklonk, dat den
jongen man deed opspringen.
Hij trad aan de deur en luisterde, op
nieuw weerklonk de kreet van een hert
door de nachtelijke .stilte.
De jongeman greep opgewonden naar
zijn hoed en riep:
5,Dat is het hert, Afra!.... dat is mijn
bert Us Dat kan jniet ver weg zijn..."
„Wat wilt gij dan?" riep het meisje
en hield' hem tegen. „Denk aan de belof
te, die gij je moeder gegeven hebt..."
„Maar het hert!" riep de jongeman,
„het hert kan niet ver weg zijn, en zoo'n
goede gelegenheid kan ik niet laten ont
snappen. Ik ga, Afra, houd' mij niet te
gen, het hert moet ik nog hebben, het
zal mijri laatste zijn en ook mijn laatste
schot."
Hij rukte zich los van het meisje en
snelde heen. Bij een rots gekomen, hield
hij stil en stak zijn hand in een diepe
spleet. Hij haalde er een lang voorwerp
uit, dat in een doek gewikkeld was.
Toen Marcus den doek verwijderde,
kwam er een geweer te voorschijn, en
een zak, waaruit hij kruit en een zwarten
baard! nam. Snel laadde hij het geweer
en hing den grooten baard om, die bijna
zijn geheele gezicht bedekte drukte zijn
breeden hoed in zijn oogen en greep zijn
geweer.
Voorzichtig en langzaam ging de
strooper nu bergopwaarts.
De plaats, waar hij vermoedde, dat
het hert zich bevond', lag vlak bij. Op
handen en voelen kroop hij voort en ver
borg zich achter een vooruitstekend rots
blok. Hij hief het hoofd op en keek voor
zichtig voor zich uit over de bergen.
„Drommels, daar staat liet," riep de
jongeman, toen hij het hert, dat arge
loos en vreedzaam het gras afgraasde, op
slechts eenige schreden van zich af zag.
Het volgende pogenblik lag zijn buks
reeds tegen zijn wang en aanstonds
daarop rolde het schot door de stilte van
het woud.
Hoog sprong her hert op, deed een
paar sprongen en viel toen dood op den
grond1 neer.
„Het hert behoort mij!" jubelde Mar
cus, laadde sneb weer zijn geweer en trad
uit zijn schuilhoek, pm zich. van feet jyild1
meester te maken.
Op hetzelfde oogenblik echter dook
op eenigen afstand een donkere gestal
te achter een rots op en een stein, die de
strooper maar al te goed1 kende, riep
„Halt! Leg je geweer weg en geef je
over! Indien gij je verweert, schiet ik je
als een hond neer."
„Hel en duivel! De jager!" riep de
strooper, terwijl hij opnieuw snel het ge
weer schietvaardig hield.
De schoten vielen bijna te gelijkertijd',
de jager liet oogenblikkelijk het geweer
vallen en viel geluidloos achter de rotsen
neer.
Marcus staarde een oogenblik vol ont
zettende spanning naar den getroffene,
daarna voelde ook hij een stekende pijn,
wankelde, voelde met de handen (naar
zijn borst en viel op de knieën.
„Die staat nimmer meer opzuchtte
hij, „maar ook met mij is het uit, ik
voel het de kogel heeft goed getrof
fen."
Hij scheurde het met bloedbedrenk-
te hemd op de borst vaneen en drukte
den doek op de hevig bloedende .wonde.
Daarna raapte hij al zijn krachten bij
een, leunde op zijn geweer en nam met
wankelende schreden den terugtocht aan.
Afra zag de wankelende gestalte reeds
van verre en snelde hem handenwringend
te gemoet.
„Heilige God," schreeuwde zij, „Wat
is er Ik heb de schoten gehoord, 1
zijt gij met den jager slaags geweest?...
Mijn God! mijn droom wordt dus werke
lijk waar! Ik zie je voor mij doodsbleek
en voi bloed...."
„Met mij gaat het ten einde", steunde
de gewonde en viel uitgeput op het bed
in de hut neer. „De kogel zit in mijn,
borst en ik heb wellicht geen kwartier
meer te leven... Maar ik mag mij niet be
klagen, want ik heb het niet anders ge
wild Ik heb de belofte niet gehouden,
Jdie ik; jnijn jnoede.r gedaan jheb l Eu
daan en een paar oorlogsscheepjes be
steld zoodat hij nu ook wel spoedig het
geld zal krijgen. 'Dan kan "de groote ru
zie in den Balkan beginnen. Zooals vrij
algemeen vaststaat, ofschoon het steeds
ontkend wordt ^hebben Turkije en Roe
menië e^n militair verbond gesloten.
Eveneens wordt een toenadering tus
schen Griekenland en Bulgarije bespo
ken waardoor men volgens een Bul-
gaarsch stafofficier het vólgende zal krij
gen. Roemenie zal zich meester maken van
de Donaustreek ten dus op de Bulgaar-
sche verdedigingslinie stuitenwaarna
het minstens 6 weken noodig heeft om
Sofia te bereiken.
Ondertusschen dringen wij, aldus die
officier, met 300.000 man door Macedo
nië naar Konstantinopel, wat de Turk
niet kan beletten, omdat hij minstens
6 weken noodig heeft om zijn troepen
uit Anatolië naar Macedonië te brengen»
Tegelijkiertijd' valt Griekenland aan en
zal Turkije de vlag moeten strijken voor
eenige mogendheid gelegenheid heeft
gehad tusschen beide te komen." Op
papier staat het zoo wel heel aardig
uitgerekend', 't Is echter de vraag of het
zoover zal komen. Immers, Griekenland1
heeft vrijwel gedaan wat Turkije verlang
de, de Kretenzers komen niet in de Na-
tiör.c;1vergadering en wat er in komt
is geen Kretenzer meer.
Koninklijke Besluiten.
Bij Koninklijk besluit zijn benoemd',
tot substituut-griffier van justitie bij de
Rechtbank te Zutphenmr. Ch. M.
s'Jacob, thans te Almeloen tot substi
tuut-officier te Almelo mr. W. Van Traa,
thans ambtenaar van het Openbaar Mi
nisterie bij de Kantongerechten in feet
arrondissement Rotterdam.
Is benoemd tot griffier bij het Kanton
gerecht te Tholen: mr. J. A. De Jong,
thans te Brielle.
Is aan dr. L. Yntema, eervol ontslag
slag verleend als leeraar aan de Rijks
Hoogere Burgerschool ,te MeppeL
Is aan H(. Chr. Knappert, eervol ont
slag verleend als burgemeester der ge
meente Heerjansdam.
Is aan J. T. Cariot, eervol ontslag
verleend als commies bij het Kabinet der
Koningin.
Aftreden mr. Z. van den Bergh.
„De Nieuwe Amsterdammer7' het or
gaan der vrijzinnig-democraten, bevat het
volgende bericht.
„Wij vernemen dat mr. v. d. Bergh
het wethouderschap niet langer wil blij
ven bekleeden dan noodig zal zijn, om
enkele belangrijke onderwerpen, welke
tot zijn afdeeling behooren, in den Raad
af te doen, doch zijn Raadslidmaatschap
niet zal neerleggen vóór September
1911, op welk tijdstip zijn mandaat als
zoodanig' afloopt".
Ned. lr»d. Petroleum.
De „Petit Parisien" verklaart, dat de
Fransche Regeering, die geen genoeg
doening heeft ontvangen van het Oosten-
rijksch-Hongaarsche gouvernement inta
ke de petroleumquaestie, besloten heeft,
de Fransche havens voor de petroleum-
invoer uit Nederlandsch-Indië open te
stellen.
Bij dit bericht teekent de „N.Crk."
aan:
Ter verklaring van dit telegram diene,
dat Frankrijk eenigen tijd geleden be
sloot, die petroleum welke niet onmid-
delijk uit het land, waar zij werd gewon
nen, afkomstig is, aan een hooger invoer-
dit is nu de straf voor mijn woordbreuk!
Heb ik je niet gezegd, toen ik wegging,
dat het mijn laatste wild zou zijn en mijn
laatste schot..."
„Gij moet niet zoo praten", zei Afra.
„Wellicht is het niet zoo gevaarlijk, en
mettertijd komt gij er weer bovenop.7'
Marcus zuchtte diep en antwoordde
met veel moeite en gebroken stem
„Er is voor mij geen hulp meer moge
lijk."
Hij tastte naar de hand van het meis
je, dat snikkend voor het bed lag ge
knield', en zei met nauwelijks hoorbare
stem
„Het wordt mij zoo donker voor de
oogen... en zoo eigenaardig te moede...
ik kan het niet beschrijvenAfra...y
geef mij je hand... en beloof mij, dat
gij moeder zult opzoeken, als jk dood
benVertel haar alles en smeek haar,
dat zij mij vergeve... Bid ook een 'Onze
Vader voor mij, Afra... wellicht zien wij
elkaar in de eeuwigheid weer."
Hij viel op het bed terug, zucht
te zwaar en was dood.
Snikkend verborg thans het meisje het
gelaat in de handen en liet haar tranen
den vrijen loop.
Zoo bleef Afra aan de zijde van den
geliefden doode in innig gebed tot aan
den morgen, besprenkelde daarna het
lijk met wijwater en spreidde een laken
over hem uit.
Daarna kleedde zij zich aan, sloot de
hut en begaf zich op weg naar het dal,
om den laatsten wensch van den doode
bij zijn moeder te vervullen.
Toen zij het dorpje bereikte, dat
I vreedzaam en vroolijk in de morgenzon
voor haar lag, en de hut zag, waarin zij
zulk een droevige boodschap moest bren
gen, barstte zij opnieuw in hevig snik
ken uit.
Maar aarzelen hielp niet, het moest ge-
sCfeieden, Zij raapte al haar moed bijeen
recht te onderwerpen. Hierdoor kwam dq
Oostenrijksche petroleum in een zeer
ongunstige conditie.
Hierover ontstond geschil met de
Oostenrijksche Limanowa Petroleum-raf-
finaderij, waarover Woensdag in het mi
nisterie van Buitenlandsche Zaken te
Weenen een conferentie plaats had tus
schen de vertegenwoordigers der ver
schillende 'ministeries die bij de ques-
tie betrokken waren.
Het antwoord van de Limano\va-raffi
naderij schijnt nu de Fransche regeering]
niet te hebben voldaan.
Vandaar en wellicht ook om niet tot
een prijsVerhooging van dit aigemedti;
verbruiksartikel te moeten overgaan, hef
openstellen der Fransche havens voor
petroleum uit Nederlandsch Oost-In-
dië, een maatregel die hier te lande en'
in Indië met voldoening zal worden ver
nomen.
T uinbouw-Maatschappij.
Te Zaandam is ide 47e algemeene verga
dering van de Ned. Maatschappij voor
Tuinbouw en Plantkunde gehouden on
der voorzitterschap van /den heer "G. ba
ron de Senarclens de Grancy, van Vucht
Er waren 27 afdeelingen vertegenwoor
digd. Uit het jaarverslag van den secreta
ris bleek, dat het aantal afdeelingen .43.
met 3175 leden bedraagt; en het aantal
donateurs bedraagt 18. Het plaatsingsbu
reau werkte met vrucht. De plantenkeu-
ringen zullen van Utrecht naar Amster
dam overgebracht worden. Het tentoon
stellingsfonds beschikt over een kapitaal
van f7985,89 en aan 6 candidaten werd
het diploma voor groententeelt uitgereikt».
Als leden van "het hoofdbestuur werden
gekozen de heeren jhr. :mr. A. L. J.
Mervil van Karnebeek te Rijsenburg, L«
Voortman te Haarzuylen en Jac. Smit te
Naarden. Zij vervangen de heeren C. van
Lennep en J. G. Ballego, die periodiek!
aftraden en niet herkiesbaar zijn en den
heer J. Ww E. Ebbinga, die bedankt hacf.
Over een voorstel Amsterdam om eene
commissie te benoemen die tot taak heeft
na te gaan, welke de uitkomsten zijn van
het tuinbouwonderwijs op de tuinbouw-
wintercursussen, die door de afdeelingen
van de Maatschappij zijn opgericht, en óf
dat onderwijs beantwoordt aan "de be
hoeften der praktijken voorts, zoo noo
dig voorstellen te doen, die zij in het be
lang van het onderwijs voor lie opleiding
van toekomstige knechts in het tuinbouw-
vafe noodigd acht, ontspon zich een leven
dige discussie. Besloten werd op voorstel
van Zeist niet aan een afzonderlijke com
missie, doch aan het hoofdbestuur het
onderzoek op 'te dragen.
De afdeeling Leiden en "Om stre
ken stelde voor, dat door het hoofd
bestuur een ccmufussie worde benoemd
om te onderzoeken, welke wijzigingen in
de inrichting en beoordeeling, uitgaan
de van de Maatschappij en haar afdee
lingen wenschelijk zijn.
Een daarmede verband houdend voor
stel van de afdeeling Baarn 'en omstreken
luidde
a. in programma's van tentoonstellin
gen, uitgaande van de afdeelingen der
Maatschappij, bij het stellen van vragen
naar verzamelingen planten, steeds be
paalde getallen te noemen
b. te bepalen dat de ontwerpprogram
ma's aan de goedkeuring van het hoofd
bestuur worden onderworpen
c. dat die toegekende bekroningen bin
nen twee maanden na afloop eener ten
toonstelling worden uitgereikt, werd ge
lijktijdig behandeld.
Beide werden zonder discussie of hoof
delijke stemming aangenomen.
De an'dere voorstéllen van de afdeelin-
en trad met Zwaar h§rt op de kleine hut
toe.
De deur was niet gesloten en Afra
trad op de kamerdeur toe klopte zacht
en riep:
„Slaapt gij nog, moeder?" vroeg zij,
„ik ben het, Afra".
Maar er volgde geen antwoord.
Het meisje opende eindelijk de deur
en liep op 'haar teenen de kamer binnen.
Daar zag zij de grijze vrouw met ge
sloten oogen op het bed liggen. De han
den hield zij op het dek gevouwen en
een gelukkige uitd'rukking lag op het
bleeke gezicht van de slapende:
„Moeder", fluisterde Afra angstig, en
betastte sidderend de handen van de
vreedzaam slapende.
De handen waren ijskoud en stijf.
De oude vrouw was dood.
Ontzet stond1 het jonge meisje voor
het bed en hief de oogen ten hemel.
„God, schenkt haar de eeuwige rust",
bad zij weenend en vouwde de handen.
„Hoe rustig ligt zij daar, 'tis alsof zij
slaapt... Haar dood moet heel zacht
geweest zijn, en het is zeker beter, dat
het zoo gekomen is, en zij het vreeselijke
dat haar hart gebroken zou hebben, nooit
beleefd heeft.
Een vreedzame Idoodenstilte heerschta
in de kleine hut en met een zekere be
vrediging vervolgde Afra haar alleen
spraak
„Als zij hem haar jongen treft
in de andere wereld, dan zal zij hem wel
vergeven en ik hoop, dat de goede God
hen genadig zal zijn moeder en kuid".
Zij knielde neer voor het bed en bad
lang en innig voor de zielerust van de
genen, die zij verloren had en die haaf
zoo dierbaar .waren.
