146
DONDERDAG 26 OCTOBER 1905.
heden te treffen, wier doel het is winst te behalen. Ik heb
toen geantwoord, dat gij geen recht hadt dat te zeggen, aan
gezien in het artikel niet van winst wordt gesproken. Uw
wederantwoord luidde daarop»dan wensch ik nog op te merken,
dat in art. 2 wordt gesproken van een persoon als ondernemer,
dus van iemand, die bedoelt winst te behalen."
Ik had gedacht, M. d. V., dat wij het daarover eens waren
en het aanbeveling verdiende, dat denkbeeld in art. 2 vast
te leggen. Om die reden stelde ik voor in dit artikel een
definitie te geven van een ondernemer, in den door U bedoel
den zin. Ik was van meening, dat daardoor alle onzekerheid
zou worden weggenomen.
De Voorzitter. Dat antwoord is door mij alleen gegeven
in verband met de vraag over de «voordrachten", terwijl ik
uitdrukkelijk heb verklaard, dat met het oog op alle andere
hier bedoelde «openbare vermakelijkheden" die uitlegging
niet ware vol te houden, aangezien daarbij veel op de uit
voering aankomt. Gaat de geachte spreker nu generaliseeren
en deze bepaling ook uitstrekken tot de openbare vermake
lijkheden, welke geen voordrachten zijn, dan zal daardoor
den nekslag aan de verordening worden gegeven, omdat dan
in elk speciaal geval bewezen zal moeten worden, dat de be
doeling is om winst te behalen, en dat bewijs zal zeer dikwijls
niet te leveren zijn.
De heer Fockema Andre.e. M. d. Y. Dan weet ik niet, wie
de ondernemer is. De vorige maal hebt gij gezegd: «de onder
nemer is de persoon, die bedoelt winst te behalen." Wie is
de ondernemer dan, indien hij het niet is, die door de open
bare vermakelijkheid bedoelt winst te behalen?
De Voorzitter-: Bij elke concrete opvoering of uitvoering
zal door den ambtenaar, met de perceptie belast, behooren
te worden uitgemaakt, wie de «ondernemer" is en indien er
geschillen rijzen, staat het beroep bij Burg. en Weth. open.
Ik zou het echter niet in het belang van een goede uitvoe
ring der verordening achten, indien men vóór de inwerking
treding hier bindende definities ging geven, welke later bij
de toepassing aan den ambtenaar, met de perceptie belast,
allicht moeielijkheden in den weg zouden kunnen leggen.
De beraadslaging wordt gesloten.
Het amendement van den heer Fockema Andreae wordt in
stemming gebracht en met 46 tegen 42 stemmen verworpen.
Tegen stemmen de heerenAalberse, Korevaar, Juta, Meu-
leman, A. Mulder, Bosch, Sytsma, Bots, van der Eist, Le Poole,
P. J. Mulder, Vergouwen, Driessen, Witmans, Timp en van Tol.
Voor stemmen de heeren: van Hamel, de Vries, Fokker,
de Boer, de Goeje, Hasselbach, Fockema Andreae, van der
Lip, van Gruting, Zwiers, Paul en van der Vlugt.
Artikel 2 wordt vervolgens zonder hoofdelijke stemming
aangenomen.
Beraadslaging over art. 3, luidende:
«De belasting bedraagt:
4°. voor openbare vermakelijkheden, waar toegang verleend
wordt op vertoon van toegangsbewijzen of tegen betaling van
entréegelden, vijf percent van het bedrag der toegangsbewijzen
en entréegelden, onverschillig of daarin al dan niet, geheel
of ten deele, de prijs der vertering is begrepen.
Bij de berekening van de verschuldigde belasting wordt
het aan toegangsbewijzen en entréegelden ontvangen bedrag
verhoogd met de waarde, die vertegenwoordigd wordt door
vrijbiljetten, welke zonder voorkennis van den Burgemeester
zijn afgegeven. Indien deze vrijbiljetten geen aanwijzing van
rang inhouden, worden zij geacht tot den hoogsten rang toe
gang te geven.
2°. voor andere openbare vermakelijkheden, gehouden in
doorgaand voor het publiek toegankelijke localen of ruimten,
onverschillig of aan de daar gehouden bijeenkomsten het
karakter van club, sociëteit of zoogenaamd besloten gezelschap
wordt toegekend, een vast recht van f 5.per kalendermaand
of gedeelte daarvan, indien ten behoeve van de localiteit of
ruimte geen «vergunning" ingevolge de drankwet is verleend
en een vast recht van f 2.50 per kalendermaand of gedeelte
daarvan, indien daarvoor wèl vergunningsrecht wordt betaald."
De heer van der Lip. M. d. V. Ik wensch enkele opmer
kingen te maken betreffende art. 3 sub 2. Bedrieg ik mij niet,
dan hebben Burg. en Weth. deze bepaling overgenomen uit
de Groningsche verordening, maar zij hebben laten vervallen
datgene, wat er daar juist de kern van uitmaakt. In Groningen
toch is bepaald, dat er een vast recht per maand geheven
zal worden voor doorgaans voor het publiek openstaande lokalen,
waarin minstens eenmaal per week zang- of muziekuitvoeringen
enz. worden gegeven. Men heft daar dus een vast recht vbor
die inrichtingen, die geregeld openbare vermakelijkheden geven,
en wanneer men dat als vereischte stelt, is er reden een vast
recht te heffen van een zekere som per maand. Nu is het wel
na te gaan, waarom Burg. en Weth. die bijvoeging hebben
laten vervallen, namelijk omdat uit Groningen is medegedeeld,
dat deze bepaling in de praktijk eenigszins tot moeilijkheden
aanleiding geeft, daar het zoo moeilijk te constateeren is, dat
minstens eenmaal per week een uitvoering plaats heeft. Maar
door het weglaten van die woorden hebben wij hier een be
paling gekregen, waaraan iets hapert. Er is alleen dan, zou
ik zeggenreden een vast recht te heffenwanneer men te
doen heeft met geregelde uitvoeringen, maar zooals het nu
hier staat, zal het ook gelden voor eene inrichting, die slechts
een enkele maal een openbare vermakelijkheid geeft. Volgens
deze bepaling zal, wanneer b.v. in «den Vergulden Turk"
muziek wordt gegeven op den verjaardag van de Koningin,
daarvoor een vast recht moeten worden betaald van 5.per
maand en moet dus voor dien enkelen keer een bedrag van
ƒ60.per jaar worden betaald. Althans, dat lees ik er uit.
Alleen, wanneer men het oog heeft op inrichtingen, waar
geregeld openbare vermakelijkheden plaats hebben, is een vast
recht op zijn plaats, en daarom zou ik gaarne willen weten,
wat Burg. en Weth. eigenlijk met deze bepaling bedoelen.
In Groningen heeft men bepaald, dat minstens eenmaal per
week een openbare vermakelijkheid moet plaats hebben, en
daarvoor een vast recht vastgesteld. In Amsterdam wordt van
elke voorstelling een apart recht geheven, dat berekend wordt,
wanneer ik mij niet vergis, naar de grootte van het lokaal.
Hier is een tusschenweg ingeslagen, maar naar ik meen is de
bepaling, zooals zij geredigeerd is, om de genoemde redenen
onaannemelijk.
De Voorzitter. Deze bepaling betreft alleen die gelegenheden,
waar periodiek openbare vermakelijkheden plaats vinden en
nu is het dikwijls voor de controle lastig aan te toonen en
voor de perceptie van de belasting ook minder gewenscht, om te
moeten aantoonen, dat minstens eenmaal per week een open
bare vermakelijkheid plaats heeft. De reden, waarom dit dan
ook niet overgenomen is uit de Groningsche verordening, is,
dat daar het constateeren lastig is gebleken. Indien de be
trokken personen zelf niet medewerken, zal het bewijs voor
den ambtenaar zeer moeilijk te leveren zijn, omdat ontduiking
zeer gemakkelijk is. Mij komt het voor, dat deze bepaling
niet anders kan slaan dan op die lokalen, waar periodiek,
geregeld openbare vermakelijkheden plaats vinden.
Bovendien, door dia ƒ5.te betalen per kalendermaand,
krijgen zij het recht dat te doen, indien er geen vergun
ning ingevolge de Drankwet is verleend; wordt er wel ver
gunningsrecht betaald, dan bedraagt het vaste recht slechts
f 2.50. Welnuwillen die houders van lokalen buiten de
verordening vallen, dan kunnen zij het karakter van publieke
localiteit opheffen, maar het argument, dat het geval zich
kan voordoen, dat er in een publieke localiteit geen open
bare vermakelijkheid wordt gehoudenterwijl toch het recht
wordt geheven, is mij niet duidelijk.
De heer Van der Lip: M. de V. Wij zijn het dus inzoo-
verre eens, dat deze heffing alleen plaats moet hebben, wan
neer men te maken heeft met periodiek terugkeerende
openbare vermakelijkheden. Maar nu vraag ik: Waar staat
dat in het artikel? Indien dit er in stond, zou ik geen
aanmerking gemaakt hebben en indien Burg. en Weth. het
er alsnog willen bijvoegen, zal ik gaarne verder van het.
woord afzien.
Ik heb een voorbeeld genomen van een localiteit, waar één
of twee keeren per jaar een muziekuitvoering wordt gegeven.
Zal de houder van die localiteit ƒ5.per kalendermaand of
60.'sjaars moeten betalen voor die één of twee uit
voeringen per jaar, welke daar worden gegeven? Op deze
vraag heb ik nog niet een bepaald antwoord mogen ont
vangen ik zou zeggen, dat kan toch zeker niet de bedoeling
zijn en daarom zou ik gaarne zien, dat Burg. en Weth. be
paalden, dat de heffing alleen zal plaats hebben voor locali-
teiten, waar geregeld openbare vermakelijkheden worden
gehouden.
De Voorzitter. Ik geloof werkelijk, dat de moeielijkheid,
welke de heer van der Lip zich schept, niet bestaat. In een
der artikelen van de verordening omtrent de invordering
wordt voorgeschreven, dat voor de toepassing dezer heffing
in de eerste plaats in aanmerking komen die inrichtingen,
aan welke door den burgemeester als hoofd der politie ver
gunning is verleend om muziek te maken, zooals herbergen,
tapperijen, koffiehuizen enz. Nu is het zeer moeielijk om den
eisch te stellen, dat in een dergelijke inrichting, zal zij
binnen de termen dezer verordening vallen, minstens ééns
per week die muziek moet worden gegeven, zoodat het
recht niet zal worden geheven, indien b.v. in de ééne week
driemaal en in de andere week geen enkele maal muziek
wordt gemaakt. Burg. en Weth. hebben daarom gemeend,
niet te rade te moeten gaan met de regeling, welke in de
Groninger verordening voorkomt, maar in 't algemeen te
moeten bepalen, dat voor de localiteiten, waar «doorgaand"
openbare vermakelijkheden plaats hebben /5.— of 2.50 aan
