miliioen
Ernstige ongevallen bij
- brand in Amsterdam
Be parlementaire commissie ten
Batavia keert terug tof orde en rust
De B.B.C. op bezoek
ALS IK EEN.
"T*~
Vrouw en klein kind iij angst
uit het raam geworpen
Terwijl de brandweer met
groot materiaal uitrukte zagen
diverse inwoners van een pen
sion in de P. C. Hooftstraat 56
zich gisteravond door de vlam
men van een feilen brand van
alle uitgangen afgesneden. Door
een omgevallen petroleum
kachel op de eerste verdieping
bij de eigenaars van het pen
sion, de familie de Vries-Rey-
jner, stond het huis in een om
mezien in lichter laaie. In
doodsangst stonden op de der
de verdieping van het hooge
huis een man en een vrouw
voor het open raam, terwijl de
vlammen de kamer reeds bin
nenlekten. Nadat de brandweer
lieden ijlings een springzeil in
gereedheid hadden gebracht
gaf de man de 47-jarige me
vrouw Goehl een duw. Zij viel
door de vlammen, die uit de
tweede verdieping naar buiten
sloegen, heen en belandde op
een ongelukkige wijze in het
zeil. Met een wervelfractuur
werd zij door den G.G.D. naar
het Wilhelmmagasthuis ver
voerd. Haar toestand is vrij
ernstig. Onmiddellijk na haar
waagde de man den sprong en
kwam behouden neer. Intus-
schen had zich aan den achter
kant van het huis op de tweede
verdieping een ander drama af
gespeeld. Hier woonde de fa
milie Litjens bestaande uit
man, vrouw en een driejarig
kind. Ook zij hadden geen kans
gezien het huis tijdig te verla
ten. Nadat de rook en de vlam
men de voorkamer waren bin-
nengeslagen vluchtten zij in de
achterkamer en riepen wanho
pig om hulp. Daar het huis in
enkele minuten tijds echter een
laaiende fakkel was konden de
buren geen enkele hulp ver-
leenen. In paniekstemming
wierpen de ouders Litjens hun
kind vanuit de tweede verdie
ping in de een 12-tal meters la
ger gelegen tuin. In zeer ern-
stigen toestand is'het kind naar
het Wilhelmmagasthuis ver
voerd. Inmiddels wierpen bene
denburen in derhaast kleeren
en beddegoed de tuin in en het
is waarschijnlijk daaraan te
danken, dat de heer en me
vrouw Litjens, die na hun kind
de tuin insprongen, er zonder
ernstige verwondingen af zijn
gekomen. Na verbonden te zijn
in het ziekenhuis konden zij
den nacht bij kennissen door
brengen.
Op den zolder van het per
ceel bevond zich een z.g. vlucht-
deur, die helaas was dichtge
spijkerd. De buren in het be
lendende perceel (no. 58) heb
ben deze deur nog weten te
verbreken. Helaas bereikten zij
daar slechts mee dat het vuur
des te gemakkelijker naar hun
eigen huis oversloeg. Ook de
derde etage van dit perceel, dat
deel uitmaakt van het pension
Knuf, brandde geheel uit.
Tegen negen uur was het
vuur bedwongen. Van het huis
op no. 56 stond toen nog slechts
een verkoold geraamte. Op 58
hadden alle verdiepingen ern
stige waterschade, terwijl de
bovenste verdieping met de zol
der volkomen uitgebrand is.
Zeldzame collectie.
Onmiddellijk daarna werd
den gasten een verzameling in
genieus gefabriceerde radio-
toestelletjês getoond. waar
mede tijdens de bezetting door
de leden der ondergrondsche
beweging tot het laatste toe de
uitzendingen van de nieuws
berichten van de B.B.C. wer
den opgevangen. Dit waren
miniatuurapparaatjes. inge
bouwd in de meest verschil
lende voorwerpen, zooals ta-
baksdoozen. poederdoozen en
zelfs een vim-bus. Ook de
fiets, waarmee de berioodigde
stroom werd opgewekt, door
middel van een riiwieldynamo.
ontbrak niet.
Na de lunch heeft het gezel
schap in het natuurkundig la
boratorium een demonstratie
bijgewoond van stereofonie en
van televisie. Als bijzonder
heid kan tekens nog worden
vermeld, dat de hooge bezoe
kers tevens het gebouw in
oogenschouw namen. van
waaruit de oorlogscorrespon
denten van de B.B.C. hun ver
slagen naar Londen uitzonden,
toen alleen nog het Zuiden bè-
vri.id was.
De parlementaire com
missie. die in Ned.-Indië
een onderzoek heeft inge
steld naar de daar heer-
schende toestanden, is te
ruggekeerd. Zij zal van
haar bevindingen verslag
uitbrengen aan het parle
ment.
Arrestaties in Ned.-Indië.
Op last van den Proc.-Gen.
zijn vijf Dersonen in preven
tieve hechtenis gesteld in af
wachting van het verhoor met
betrekking tot hun activiteit
gedurende de Japansche bezet
ting.
De gearresteerden zijn: A.
Zimmerman, (voor den oorlog
WEERSVERWACHTING
Tot Donderdagavond,
Heldere nacht met plaatse
lijk mist en hier en daar lichte
nachtvorst. Morgen overdag
wisselende bewolking met
plaatselijk enkle buien. Weinig
verandering in temperatuur.
Meest zwakke wind.
Onder de opgewekte klan
ken van het welbekende: ..In
naam van Oranje doe open de
poort", dat ons in de bezet
tingsjaren extra dierbaar is
geworden als herkenningsme
lodie voor de uitzendingen van
Radio Oranje, thans gespeeld
door de Philips Harmonie,
reden gistermiddag de auto's
van den directeur generaal van
de B.B.C.. Sir William Haley
en ziin staf naar het Phiüps-
ontspanningsgebouw in Eind
hoven. waar zij werden ver
welkomd door de directie en
de staf van de N.V. Philips.
Terwijl Batavia midden in
het centrum van de wereldbe
langstelling komt te staan,
naar mate men nader komt tot
overeenstemming betreffende
de toekomst van het door twee
spalt verscheurde Indonesië,
keert men in deze eens zoo
rustige stad, die geleden heeft
onder een Japansche bezetting
van drie en een half jaar en
scht maanden van halve anar
chie. tot normale verhoudingen
terug.
Nu men voelt, dat meA weer
gaat leven onder gelukkiger en
stabieler omstandigheden, zijn
de 600.000 inheemsche bewo
ners druk bezig de vuile, ver
vallen stad een nieuw aanzien
te geven.
Winkeliers nemen de blinden
van hun ramen en vullen hun
etalages met kleuriger.waren,
een zwerm van schilders is op
steigers aan het werk en een
leger timmerlieden is begon
nen met achterstallige herstel
lingen te verrichten. Anderen
zijn bezig de gaten in de we
gen te dichten, de electrici-
teits- en watervoorziening te
herstellen en de wrakke trams
weer op eenigszins regelmatige
tijden te laten rijden. De tele
foondienst werkt weer beter,
de bediening in de café's is
vlotter en de Europeesche en
Chineesche wasscherijen wor
den niet meer geboycot.
Thans staat de sfeer in de
stad in scherpe tegenstelling
tot het Batavia, dat ik in Oc
tober j.l. voor het eerst zag;
toen waren overal ophitsende
leuzen gekalkt en zag men in
de stad woedende gezichten en
doodelijke wapens. Thans is de
grootste moeilijkheid de be
strijding van de zwarte markt:
het gebrek aan voedsel en
kleeding heeft de prijzen tot
duizelingwekkende hoogte doen
stijgen, diefstal bevorderd en
niet-bona fide handelaars de
kans gegeven.
hoofd van den voorlichtin,
dienst van het K.N.I.L.). i
eenige weken geleden uit i
zen dienst werd ontslagen.,
dit ontslag al of niet eervol
zal beslist moeten worden di
de rechterlijke autoriteit"
J. G. H. Ritman (voor den o
log hoofd van den Ned.-Iij
schen Regeeringsvoorliehtjr^
dienst); van Leeuwen (iouri
list. van wien geen voorlett'
bekend zijn): Mr. Christy
de Vries( hoofdredacteur
de Javabode): A. Cohen (vrf
ger hoofdredacteur Binnenlij
van het A.N.P.. na de capi
latie van Nederland naar Int
uitgeweken). j
Nadere verklaring ts
Sjahrir betreffende rij
levering.
In (een nadere verklar
omtrent het aanbod van In
nesië om aan Britsch-In
500.000 ton rijst te leveren
ruil voor zeer noodige text:
goederen zegt Sjahrir. dat
rijstoogst dit jaar. volgens
laagste schatting 5.000.000 1
en volgens de hoogste 7.000.1
ton zal bedragen.
Het werkelijk verbruik
Java. zoo zegt de verklar
verder, lag voor 1940 onder'
4.000.000 ton. terwijl tijdens
Japansche bezetting het ia
lijksche rijst verbruik op Ji
nauwelijks meer heeft kunr
zijn dan twee a drie millit
ton.
Siahrirs verklaring zi
voorts, dat zelfs, indien
geen overschot zou zijn
Indonesische volk gaai
500.000 ton rijst zou wil?
geven voor textielgoederen f
werktuigen, waaraan zoo drf
gend behoefte bestaat. I
CONGRES NEDERLANBSCi
KATHOLIEKE MIDDENJ
STANDS BOND.
Op 29, 30 April en 1 S
houdt de landelijke Nederlai
sche Katholieke Middenstani
bond zijn reconstructie-cong:
op Drakenburch bij Hilversu
Er zullen o.a. de statuten w«'
den vastgesteld en een niei
hoofdbestuur worden gekozi
MET HET NONCHALANTE AIR van wie alle tijd aan zich hebben, wandelden An
nabel en Midge de tearoom uit een lange vrije Zaterdagmiddag voor den boeg.
Annabel en Midge waren vriendinnen geweeèt ongeveer van den dag, dat Midge
een baantje als typiste had gevonden op het kantoor waar Annabel al werkte, die
twee jaar langer op dc afdeeling was, had het nu gebracht tot 40 gulden in do
week, maar Midge verdiende nog maar 32 gulden. Beide meisjes woonden thuis eji
droegen de helft van haar salaris af.
OP het kantoor stonden haar tafels
naast elkaar, ze dronken iedere
middag samen koffie en als de
dagtaak ten einde was, wandelden
ze samen naar huis. Dikwijls brachten ze
getweëen den avond door en 's Zondags
gingen ze bijna altijd samen uit. Beiden
hadden een vriend- en soms gingen de
jongelui mee, maar vaste verkeering"
was het niet. Van tijd tot tijd wisselde
het mannelijk geleide zonder dat er hee-
tc tranen werden gestort en daar leek
ook weinig aanleiding toe, omdat de vol
gende vrienden altijd als twee druppels
water op de vorige vrienden leken.
Dc mooie zomer-Zaterdagmiddagcn
brachten de meisjes altijd samen door
en deze jarenlange gewoonte had de
hechte band van vriendschap nog niet
aangetast.
Ze zagen er eender uit, hoewel, haar
gezichtjes niet gelijk waren. Maar ze
hadden dezelfde bouw, bewogen zich
eender en waren eender gekleed. Aima
bel en Midge deden alles wel wat men
hoopt en verwacht, dat jonge meisjes op
een kantoor niet zullen doen. Ze verf
den haar lippen en nagels, maakten haar
wenkbrauwen en wimpers donkerder en
het haar lichter en lieten een kielzog
van parfum achter zich. Ze droegen,
dunne, lichte zomerjurkjes cn aan haar
lange beeirèn prijkten fantastische, hoog
gehakte schoentjes. Het geheel was
opvallend en onmiskenbaar bekoorlijk/
Zooals ze daar liepen langs New-
Yorks Fith' Avenue, haar rokjes waaiend
in de warme zomerwind, kregen ze een
welwillend commentaar. De slampam
pers bij de krantenstalletjes riepen haar
vriendelijkheden toe, of beloonden haar
tlcgance met de hoogste lof, een veelbc-
teekenend gefluit. Annabel en Midge pas
seerden zonder zich te verwaardigen
sneller te gaan loopen. Ze hielden het
hoofd fier in de nek en haar schreden
waren afgepast en precies of ze steeds
over straatvuil heen moesten stappen.
Op Zaterdagmiddag gingen de meisjes
altijd wandelen op Fifth Avenue, want
dat was het ideale terrein voor haar
meest geliefde spel.
Je kon het spel overal spelen en ze
speelden het dan ook overal maar
de etalages van de groote winkels brach
ten haar in top-conditie. Aimabel had
het spel bedacht of liever ze had
het gewijzigd naar een al bestaand spel.
In wezen was het niet anders dan het
oude. bekende: „Wat zou jij doen als
je een millioen had?"
Maar Annabel had nieuwe bepalingen
en regels uitgedacht en zooals alle
spelletjes, was het boeiender geworden,
omdat het moeilijker wa£
Het ging nu zóó:v stel voor dat
iemand sterft en je' ijskoud een millioen
dollar nalaat. Maar er is één voorwaar
de aan verbonden. Iedere cent van het
geld moet je voor jezelf besteden.
En dat was waar je je zoo gemak
kelijk mee in de vingers sneed. Want
als je b.v. bij je uitgaven de huur re
kende van een nieuw huis voor je fa
milie, was je je beurt kwijt. En zoo uit
geslapen kon je niet zijn of telkens liep
je er weer in.
Het spreekt natuurlijk vanzelf, dat er
in doodelijke ernst moest worden ge
speeld. Iedere aankoop moest zorgvuldig
worden, overwogen en als de noodzaak
de ander twijfelachtig leek, door argu
menten worden gestaafd. Het had geen
zin zoo-maar luk-raak te spelen. Op een
keer had Annabel Sylvia, een andere
typiste op het kantoor, mee laten doen.
Ze had Sylvia de regels uitgelegd en
toen gevraagd: „Wat zou jij het eerst
doen als je een millioen had?"
Zonder een oogenblik te aarzelen had
Sylvia geantwoord: „Nogal glad wat ik
het eerst zou doen. Iemand huren om de
vrouw van Cary Cooper dood te schie
ten, en dan.?.." Enfin, het was dui
delijk, dat Sylvia er niets van snapte.
Maar Annabel en Midge waren stellig
geboren om eikaars partner te zijn,
want beiden speelden niet alleen met
gepaste ernst, maar met volmaakte
ernst. De eenige keer dat de vriend
schap eenig gevaar had geloopeu was
toen Aimabel aankondigde, dat het eer
ste wat ze zou"koopen een zilvervosjas
zou zijn. Het resultaat was ongeveer
alsof ze Midge een klap .in het gezicht
had gegeven. Zoodra Midge weer op
adem was, zei ze dat ze zich niet begrij
pen kon hoe Annabel er bij kwam
zilvervosjassen waren ordinair.
Annabel verdedigde haar keus met te
beweren, dat ze niet ordinair waren.
„Wel waar", zei Midge, „iedereen
heeft een zilvervosjas".
,,lk zou er geen cadeau willen heb
ben", zei ze van de duizelingwekkende
hoogte van haar superioriteit.
Hoewel de meisjes elkaar na dit voor
val evenveel zagen als anders, spraken
ze een paar dagen nauwelijks tegen el
kaar, en het spel werd niet gespeeld.
Toen kwam Annabel op een morgen
meteen naar Midge toe en zei dat ze
zich had bedacht. Ze wou geen zilver
vosjas koopen van de erfenis, maar een
jas van marter.
Midge had een glimlach van vol
maakte instemming. „Als je het mij
vraagt", zei ze, „geloof ik dat 't verre
weg het beste is wat je met je geld
kunt doen."
DEZEN MIDDAG, op Fifth Ave
nue, speelden ze het weer. Het
was een van die heete, stof
fige N.ew Yorkschc Sep
temberdagen. De nienschcn op straat za
gen er moe en warm uit, maar de meis-
les liepen trotsch en fier, zooals men
zou verwachten van jonge millionnairs-
dochters op de middagwandeling. Het
was niet meer noodig bij het begin te
beginnen. Annabel begon meteen met
de quintessence. „All right", zei ze,*,,je
krijgt dus een millioen. Wat ga je het
eerst koopen?"
„Wat ik het eerst zou gaan koopen",
zei Midge. „een inarterjas natuurlijk".
Maar liet klonk mechanisch, alsof ze het
uit haar hoofd had geleerd.
„Ja", zei Annabel, „ik geloof, dat
dat het beste is. Van die heel donkere
marter". Maar bij haar ging het ook
niet van harte. Het was te warm. Hoe
heerlijk zacht en soepel marter ook
zijn mocht, in dit weer was de gedaco
te aan tcr.t afgrijselijk.
Een/poosje lang stapten ze naast ei
kaar voort, zondei ie spreKen.
Toen viel Midge's oog op een eta
lage Koel en vo:rnaam glansde het
daar tegen een diep-zwarte achter
grond
„Neen", zei Midge, ..ik neem het te
rug. Ik ga niet 't eerst een marterjas
koooen. 't Eerste wat ik koop is een
snoer parels. Echte parels".
Annabel's oogen volgden die van
Midge.
„Ja," zei ze langzaam, „een reuze
idee. En practisch is 't ook. Parels
kun je bij alles dragen."
Ze gingen op de etalage af en tegen
elkaar aangedrukt, stonden ze te kijken.
Er lag maar één enkel voorwerp: een
dubbele snoer groote, gelijke parels met
een sluiting van smaragd om een rose
fiuweelen halsje gelegd.
..Hoeveel zouden ze kosten?" vroeg
Annabel.
,Gut, ik heb geen idee", zei Midge,
„een heele hoop, denk ik."
„Iets van duizend dollar?" vroeg An
nabel.
„Ik denk wel meer", zei Midge, „met
die smaragd".
„Denk je wel tienduizend dollar?"
„Gut, ik heb geen idee."
Bij Annabel stak een klein duiveltje
de kop op. „Wedden, dat je niet naar
binnen durft te gaan om te vragen hoe
duur ze zijn?"
„Wedden van wel", zei Midge.
„Wedden van niet", zei Annabel.
„Wedden, dat de winkel niet eens.open
is op Zaterdagmiddag", zei Midge.
„Hij is w e 1 open", zei Annabel, „ik
heb er net nienschen uit zien komen. En
er is een portier ook. Wedden, dat je
niet durft."
„Als* jij ook meegaat", zei Midge.
Met een ijskoud knikje beloonden ze
de portier, die de deur voor haar open
hield.
Binnen was het koel en rustig, een
groote, elegant ingerichte ruimte inet
betimmerde wanden en op de vloer een
zwaar Perzisch tapijt.
Maar op de gezichten van Midge en
Annabrf was alleen voorname minachting
te lezen. Of ze een varkensstal waren
binnengestapt.
Een vlekkeloos uitziende, elegante
bediende kwam haar bij de ingang tege
moet. Zijn gezicht toonde geen ven
zing.
„Goedenniiddag. dames" zei hij.
zijn stem lag de belofte van eeuw
dankbaarheid als ze slechts zijn besef
den groet wilden aanvaarden.
„Goedenmiddag". zeiden Annabel
Midge op vernietigenden toon. fc
„Kan ik misschien ietsvrej
de bediende. T
„Wij kijken alleen maar eens rond
zei Annabel Het klonk achteloos r
koud, alsof ze sprak vhn een troon.
De bediende boog. I
„Mijn vriendin hier en ik", zei Mt
ge en wachtte even alsof ze het
fect beluisterde. „Ik en mijn vriendin,
zei ze moed vattend, „kwamen toevalr
voorbij en dachten hoe duur die par(?
zouden zijn. die u in de etalage hebt|
„Ah, juist", zei de bediende. „B:
dubbele snoer, bedoelt U. Dat is twefc
honderdvijftigduizend dollar, mevrouw»
„Oh", zei Midge.
De bediende boog. „Een bijzond^
fraai snoer", zei hij. „Misschien wf
u het eens zien?"
„Och nee. dank u wel zei AnuaW
„Mijn vriendin hier en ik", zei Midgi
„kwamen alleen maar even de pr!
vragen." J,
Ze draaiden zich om om te gaan. Dj
uitdrukking op haar gezicht deed dej1
ken, dat ze zoo juist een mestkar c
rug hadden toegedraaid. De bediend
haastte zich de deur te openen en boon
toen ze langs hem heen schreden.
„Stel je voor", zei Annabel, „hl
je ooit zooiets gehoord?"
„Tweehonderdvijftigduizend dollar'
zei Midge, „dat is een kwart van 1
erfenis in één slag." f!
„De brutaliteit", zei Annabel. ji
Ze liepen verder. L
Langzaam verdween de verontwaaj
diging van haar gezicht en langzaaf
maar zeker verdween ook de koninklii
ke houding en de fiere gang.
Haar schouders zakten naar voren. Za
sjokten verder, van tijd tot tijd tegen
kaar aanbonzend, zonder het te mei
ken, zonder te spreken en zonder op
om te kijken. j
Maar ineens strekte Midge haar ri#
weer. Ze hief 't hoofd fier omhoog eS
met een nieuwe, frissche stem zei ze. r
„Zeg, Annabel, ik weet wat, zeg. SlJ
je voor, dat er nou 's iemand was di^
ontzettend veel geld had en die iet
voor je zou willen doen. Iemand, die
ontzettend oud is, begrijp je. En dif
gaat dan dood, zoo maar in zijn slaaF
cn laat je tie n millioen dollar na. Wafc
zou je dan 't eerst willen koopen....?f
Dorothy Parker.
('t VensterL
